Verhalen van een gewoon tiener meisje

Hoofdstuk 2

Ik kan niks anders dan hem aanstaren. Ik probeer heel hard om iets te zeggen maar er komt niks uit. " Krijg ik nog een naam? " zegt tristan met een oogverblindende glimlach. " Julliëte" antwoord ik opgelucht. Ik kan weer praten. Tristan wil net iets gaan zeggen, maar mevrouw Vlieger begint op dat moment te praten en ik richt daar gelijk mijn aandacht op. Dan kan ik het komende kwartier mezelf niet meer voor gek zetten.

Ik denk dat ik nog nooit zo blij ben geweest dat de bel gaat. Ik pak vliegensvlug mijn spullen in en ren bijna naar de deur. Ik moet zien te voorkomen dat Tristan tegen mij begint te praten. Ik begin altijd rare dingen te zeggen als ik met knappe jongens praat. En ik wil absoluut niet dat Tristan me een loser vind.
Ik loop de gang op en haal opgelucht adem. " Hé, waarom heb jij opeens zo'n haast?" Ik schik me dood. Tristan komt naast me lopen. " oh ...ehhh ... Ik wil graag op tijd zijn voor mijn volgende les." Hij trekt zijn wenkbrauwen op. " Maar je weet toch dat het nu pauze is?"

Shit. Het begint nu al. " ja, tuurlijk wist ik dat." Ik kijk snel op mijn telefoon. " goh, is het al zo laat ik moest maar eens mijn vriendinnen gaan zoeken, doei." ik wil weglopen, maar Tristan houd me tegen. " He he he, niet zo snel, je hebt me nog niet rondgeleid." Ik kijk hem verbaasd aan. " Moest dat dan?" " nou, technisch gezien niet, maar jij bent de enige leerling die ik nu ken, dus je bent eigenlijk wel verplicht." Zegt hij met een grote grijns. Ik zucht. Aardig zijn, Julliëte, aardig zijn. " Oke, ik kan je wel rondleiden, maar verwacht er niet veel van." " Nice" zegt hij lachend en loopt gelijk de gang in. Ik heb er nu al spijt van.

In stilte lopen we naar de kantine. " Dit is de kantine" zeg ik bij de ingang. "Dat zie ik" zegt Tristan. " hé, geen commentaar. Jij wilde de rondleiding hoor." "Sorry , ik houd mijn mond al" Hij probeert schuldbewust te kijken ,
maar ik zie dat hij moet lachen.
Terwijl hij lacht, krijgt hij schattige kuiltjes in zijn wangen. En zijn ogen glanzen in een smaragd groene kleur.
Snel draai ik om. Ik wil niet dat hij denkt dat ik naar hem staar. " kom , ik laat je nu de lokalen wel zien"

We komen aan op de tweede verdieping bij de wiskunde lokalen. Daar hangt ook het bord met inschrijfformulieren. " Wacht even" zeg ik en ik loop naar het bord toe. Ik moet me nog opgeven voor toneel audities. Dat doe ik ieder jaar en meestal krijg ik ook een rol. Toneel spelen is echt mijn ding. Ik vind het heerlijk om even niet mezelf te zijn.
Natuurlijk komt Tristan naast me staan. "Vreemd, ik had je niet ingeschat als een toneel meisje." " oh nee? Als wat dan wel?" Hij denkt even na." Ik weet het niet, maar ik kom er nog wel op. In ieder geval niet een toneel meisje. Die zijn altijd zo dramatisch." "Hé," reageer ik beledigd," Niet alle toneel meisjes zijn dramatisch. En trouwens je kent me nog helemaal niet dus misschien ben ik wel heel erg dramatisch." Ik verwacht dat hij gaat lachen, maar in plaats daarvan geeft hij me een schuine glimlach en zegt " Daar zal ik dan nog wel achterkomen." Ik probeer iets te bedenken om terug te zeggen maar wordt afgeleid door zijn groene ogen. Oke, julliete , niet staren. Niet staren. Ik draai me snel om en loop verder de gang in. " Hé, waar ga je heen?" Roept Tristan. "Naar de dierentuin, nou goed?Ik ga verder met de tour, als je die nog wil." Hij kijkt me een paar seconden grijnzend aan en komt naast me lopen. Gelukkig hoef ik nog maar een paar lokalen aan te wijzen en dan ben ik voor de rest van de dag van hem af. Hoop ik.