Η πυξίδα του Χρόνου-The time's Compass

Η απρόσμενη συνάντηση

Ένας γαλάζιος καταρράκτης χτυπούσε δυνατά δημιουργώντας το ζωντανό ήχο του νερού, ενώ το γρασίδι έμοιαζε να έχει τόσο φως σαν να έχουν ακουμπήσει πάνω του τα αστέρια. Επιτέλους, μύριζε πραγματική φύση. Ανάμεσα σε κάτι βράχια κάτι λαμπύριζε σαν πυγολαμπίδα που καλούσε τον Ίζρεαλ να πλησιάσει. Αυτό που είδε ήταν η μαγευτική, ξαπλωμένη και τυλιγμένη πυξίδα. Δεν είχε δει κάτι παρόμοιο ποτέ ξανά. Αναρωτήθηκε αρχικά, ωστόσο έσκυψε, την έπιασε και τη σήκωσε. Αμέσως ένα ρεύμα αφέθηκε από τον ουρανό και έπεσε πάνω στο πρόσωπο του. Στην πυξίδα υπήρχε μία προεξοχή τοποθετημένη στο πλάι, το κουρδιστήρι του χρόνου. Τα μάτια του καρφώθηκαν στην περιέργεια του άγνωστου αντικειμένου. Το μυαλό του έλεγε να μην το κάνει, αλλά η καρδιά του έλεγε το αντίθετο. Έδωσε πολύ χρόνο στον εαυτό του για να το σκεφτεί, καθισμένος σε μια από τις πέτρες. Η τελική απόφαση που πήρε σήμανε το τέλος της Μόργκορ χωρίς όμως να γνωρίζει τίποτα . Ακολουθώντας το μυαλό του, ακούμπησε το κουρδιστήρι με τα μακριά δάχτυλά του και το γύρισε. Κατευθείαν η πανσέληνος καλύφθηκε από μαύρα σύννεφα, "κολλημένα" άστρα στο γρασίδι έχασαν το φως τους και ο ήχος του καταρράκτη σταμάτησε να αντηχεί. Οι δείκτες της πυξίδας γύριζαν ασταμάτητα απελευθερώνοντας μια κραυγή πόνου και αλλάζοντας το χρόνο, αναπολώντας τον Ίζρεαλ πίσω δείχνοντάς του τα πάντα. Αρχή ήταν ο θάνατος της μητέρας του και τέλος η σκοτεινή μάχη εκείνης της σημαντικής ημέρας. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρονικού "ταξιδιού" του ο Ίζρεαλ ήταν παρών παντού, αόρατος, αλλά απόλυτα αφοσιωμένος σε οτιδήποτε έβλεπε. Όταν σταμάτησε όλο αυτό, ξαναεμφανίστηκε στο μέρος όπου ήταν πριν νομίζοντας, απλώς ότι ήταν ένα δυσάρεστο όνειρο. Μόλις τσίμπησε τον εαυτό του, κατάλαβε ότι όλα ήταν αληθινά.

Η πυξίδα άρχισε να τρέμει και να ταλαντώνεται σαν τρελή, ο Ίζρεαλ την πέταξε κάτω, τότε ομιχλώδης καπνός ξεχύθηκε από παντού, ενώ ο Ίζρεαλ ήταν τρομοκρατημένος και φοβισμένος. Ο Ίζρεαλ κρύφτηκε ανάμεσα σε μία χαραμάδα και έβλεπε έντρομος. Ένα μαύρο χέρι ανυψωνόταν μέσα από τη πυξίδα και σιγά σιγά ένας άνθρωπος στα μαύρα εμφανίστηκε. Η λεπτομέρεια της τρύπας φανέρωνε το ποιος ήταν. Ο Ίζρεαλ, μόλις τον είδε κατάλαβε ότι αυτός ήταν ο παντοδύναμος Άρχοντας Σάιλεν και συνειδητοποιώντας το ήθελε να φύγει. Έλεγε στον εαυτό του συνέχεια: «Τι έκανα, τι έκανα;». Ο Άρχοντας Σάιλεν φόρεσε την πυξίδα ξανά και απέκτησε σχεδόν όλη την ισχύ που είχε χαθεί. Ξέροντας ότι αυτός που τον απελευθέρωσε βρισκόταν εκεί μαζί του φώναξε με δυνατή και στεντόρεια φωνή: «Ποιός είναι αυτός που με βοήθησε να ξανασταθώ στα πόδια μου; Ξέρω ότι είσαι εδώ και μην τολμήσεις να το σκάσεις από εμένα. Φανερώσου! Φανερώσου οδηγητή των ψυχών!». Ο Ίζρεαλ σηκώθηκε και με δειλή φωνή είπε: «Εδώ,... εδώ είμαι» και βημάτισε προς τον Άρχοντα. Μόλις ο Άρχοντας τον είδε είπε: «Εσύ είσαι; Περίμενα κάτι πιο, πιο... πολύ από εσένα» και η απάντηση ήταν: «Ναι, εγώ είμαι». Ο Άρχοντας σήκωσε το δεξί του χέρι, ο Ίζρεαλ πήγε ένα βήμα πίσω, και δείχνοντάς τον με τον δείκτη του τον πρότεινε να τον ακολουθήσει για να κυβερνήσουν μαζί. Τώρα ο Ίζρεαλ ήταν κάτι παραπάνω από ένας απλός αγρότης. Ο Ίζρεαλ αντιλήφθηκε ότι του δινόταν η ευκαιρία να φύγει σε ένα καλύτερο μέρος, σηκώνοντας το βλέμμα του και βλέποντας την ολόχρυση πυξίδα σε αντίθεση με το μαύρο σκοτάδι, η οποία του καθρέφτιζε το μέλλον, αρνήθηκε. Ο σκοτεινός Άρχοντας θύμωσε και με ένα τίναγμα του χεριού του τον έστειλε πάνω στις γκρίζες πέτρες αφήνοντάς τον αναίσθητο και λέγοντάς του ότι κανένας δεν μπορεί να τον αρνηθεί, εξαφανίστηκε μέσα σε ένα σύννεφο ομίχλης. Ο Ίζρεαλ ήταν ξαπλωμένος αρκετή ώρα χωρίς να έχει τις αισθήσεις του.

Η μέρα χάραξε με τα κόκκινα σαν αίμα και κίτρινα σύννεφα, μια σταγόνα νερού έπεσε πάνω στο μάτι του Ίζρεαλ. Κούνησε τα χέρια του, άρχισε να αποκτά ξανά τις αισθήσεις του, άνοιξε τα μάτια του και είδε μια κάτασπρη λάμψη να αιωρείται στον ουρανό και να προσγειώνεται στο έδαφος. Ο Ίζρεαλ δεν μπορούσε να διακρίνει ακριβώς τι ήταν, αλλά άκουγε μια γλυκιά μελωδία.

Σας ευχαριστώ! Σχολιάστε και πείτε μου τη γνώμη σας. Η συνέχεια είναι στα χέρια σας...