Η πυξίδα του Χρόνου-The time's Compass

Η εκδίκηση

Το ξεχωριστό αυτό Βουνό παλαιότερα ήταν μία υπέροχη κοιλάδα, με τα πανύψηλα δέντρα, τα χρωματιστά λουλούδια που έβγαιναν από το καταπράσινο χορτάρι, αλλά μέσα σε μία στιγμή όλα άλλαξαν∙ το σκοτάδι ήρθε και σκέπασε τα πάντα, το γέλιο ξεχάστηκε από τους ανθρώπους και όλοι ήταν αναγκασμένοι να υπακούσουν.

Αυτά που είδαν τα μάτια του Ίζρεαλ ήταν κάτι το εντελώς φρικιαστικό. Σε όλες τις πλευρές του Βουνού κοίταζες οστά των χαμένων ψυχών, εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους και άκουγες φωνές που κραύγαζαν για ελευθερία. Ο Ίζρεαλ ήταν προσεκτικός στα βήματά του, διότι δεν έπρεπε να τον καταλάβει ο Άρχοντας, πλέον ήταν στο πεδίο της μάχης στεκόμενος πίσω του και έτοιμος για όλα. Ωστόσο, ο Άρχοντας ήταν πιο έξυπνος και ψιθυρίζοντας λέξεις τον έκανε να μην μπορεί να κινηθεί καθόλου. Ο Ίζρεαλ έβλεπε βασανισμένος το τέλος όλων των λαών, ένιωθε ότι απέτυχε και ότι ήταν δειλός, όμως βρήκε το κουράγιο του αντικρίζοντας την ίδια άσπρη λάμψη να αιωρείται πάνω από το κεφάλι του. Με μεγάλη δύναμη, γενναιότητα, και ερχόμενος ο πατέρας του στη σκέψη του έσπασε τα δεσμά τα οποία τον κρατούσαν ακίνητο χωρίς να το αντιληφθεί ο Άρχοντας Σάιλεν. «Παρακολούθα, όλα όσα έχεις, όλους όσους αγαπάς, όλους όσους νοιάζεσαι θα βυθιστούν στην άβυσσο μαζί με εσένα!» έτσι είπε και μόλις πήγε να ρίξει τη στάχτη πάνω του∙ γυρνώντας ταυτόχρονα τη πυξίδα και λέγοντας ξόρκια στιγμιαία ο Ίζρεαλ πήρε το τόξο του, τοποθέτησε το μαύρο βέλος, το τέντωσε, τον σημάδεψε και είπε με δυνατή αλύγιστη φωνή «Όχι, παρακολουθώ εσένα να βυθίζεσαι στην άβυσσο εκεί ακριβώς που ανήκεις!» και γυρνώντας ο Άρχοντας το κεφάλι του, το βέλος βρήκε το στόχο του και τρύπησε την πυξίδα. Η αστραφτερή αλυσίδα έσπασε και κάθε κρίκος αποσυνδέονταν με τον άλλον, η πυξίδα έπεσε στο μαυριδερό πάτωμα, το γυαλί της έγινε κομμάτια, οι δείκτες σταμάτησαν και έχασε το πανέμορφο χρώμα της. Ο παντοδύναμος Άρχοντας έχανε κάθε κομμάτι του∙ το οποίο έπεφτε στη γη με τη μορφή στάχτης. «Θα επιστρέψω και θα σας καταστρέψω ολοκληρωτικά» αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του κοιτώντας τον Ίζρεαλ με μίσος και γεμάτος κακία.

Όλα ήρθαν στο τέλος τους, σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό και η βροχή δρόσιζε το περιβάλλον. Η πυξίδα ανυψώθηκε ψηλά και έγινε το φωτεινότερο αστέρι από όλα, ήταν ξεχωριστό. Ένα κύμα ανακούφισης και χαράς ήρθαν στο πρόσωπο του Ίζρεαλ. Μάζεψε τις στάχτες και τις έκαψε, ώστε κανείς άλλος να μην μάθει γι' αυτό ποτέ ξανά. 

Ουσιαστικά έμεινε ακόμη ένα κεφάλαιο το τελευταίο...