Art Is Our Way

chapter 4

Βάζω βιαστικα ενα κλασσικό μπλε τζιν, μια λευκή μπλουζα και ριχνω το δερματινο μπουφαν στους ώμους μου.

Κατεβαίνω κάτω και βλέπω την Τεσσα με το μαυρο σκουριασμένο τζιπ της, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.
 
"Πάλι άργησες αρκουδε ούτε οι νύφες τόσο"  μου λέει ειρωνικά προσπαθώντας να ταιριάξει τα ροζ κατσαρα μαλλιά της κάτω απο τον κλασσικό μαύρο με αυτάκια σκούφο της.
  "Η απλά εσύ έρχεσαι πάντα δέκα λεπτά ποιο νωρίς" απαντάω.
"Δικαιολογίες,λέγε τώρα που θες να πάμε;"
"Πάμε στο American για καφέ" λέω χωρίς πολύ σκέψη αφού είναι το στέκι μας εδώ και πολύ καιρό.

Μπαίνουμε στην καφετέρια και η γλυκιά μυρωδιά του καφέ με πλημμυρίζει κατευθυνόμαστε στον συνηθισμένο γωνιακό καναπέ στο βάθος του μαγαζιού.

"Αλεξ;" λέει η τεσσα

"Πες το"

"Που ήσουν χθες"

"Λες και δεν ξέρεις"

"Πάλι στο μουσείο ρε Άλεξ;; δεν είπαμε ότι δεν θα κάνεις κοπάνες για να πηγαίνεις εκει;; ξέρεις ότι έτσι πως πας θα μείνεις από απουσίες;"

"Δεν με νοιάζει ρε τεσσα, έχω χάσει την έμπνευση μου,δεν με τραβάει πλέον το μάθημα μου έχει γίνει αγκαρια"

"Δεν θα σου κάνω και εγώ κήρυγμα ρε αρκουδε απλά ξέρω ότι να ζωγραφίζεις και η τέχνη είναι ο μισός σου κόσμος απλά θέλω να βεβαιωθώ ότι δεν θα εγκαταλείψεις"

"Δεν θα το κάνω"

"Υποσχεσου το. Ξέρω ότι δεν σ'αρεσουν οι υποσχέσεις αλλά κάντο για εμενα" μου λέει όσο ποιό γλυκά μπορεί

"Στο υπόσχομαι,σταμάτα να το παίζεις γλυκιά τώρα και άλλαξε θέμα"

"Μπράβο ρε αρκουδε μου" μου λέει και με αγκαλιάζει.

Αφού τελειώσαμε τον καφέ μας και φάγαμε, βρισκόμασταν στον δρόμο του γυρισμού και στο Ραδιόφωνο άρχισε να παίζει ένα από τα αγαπημένα τραγούδια μας φυσικά αρχίσαμε να τραγουδάμε.

Μ'αρέσει να βλέπω την τεσσα να γελάει μ'αρέσει να την βλέπω χαρούμενη είναι ένα κομμάτι μου δεν είναι "δήθεν" και την αγαπάω για αυτό τον χαρακτήρα που έχει πραγματικά όχι αυτόν που θέλει οι άλλοι να βλέπουν είναι ευαίσθητη είναι συμπονετικη οχι το άχαρο κορίτσι που είναι ανεξάρτητη και δεν θέλει κανέναν κοντά της δίπλα της

Από τις σκέψηςμου με βγάζει ο ήχος της σταματημενης μηχανής και καταλαβαίνω ότι φτάσαμε Σπίτι μου ανοίγω την πόρτα για να βγω αλλά με σταματάει η φωνή της τεσσας

"Άλεξ; Ποια είναι η κοπελα;"

"Πως το κατάλαβες;"

"Σε ξέρω καλύτερα από το εαυτό μου Άλεξ, λεγε τωρα"

"Το μόνο που ξέρω είναι το όνομα της και ότι πρόκειται να έρθει στην σχολή μαζί μας"

"Χαίρομαι για εσένα,θα τα πούμε αύριο,καληνύχτα αρκουδε"

"Καληνύχτα μικρη" λέω και κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου.
 

Ανεβαίνω τις σκάλες που κάθε φορά φαίνονται ποιο πολλές
Μπαίνω μέσα στο κρύο διαμέρισμα πετάω τα ρούχα στο πάτωμα και πέφτω άκομψα στο κρεβάτι
"Εμμα" λέω μέσα από τα χείλη μου και με παίρνει ο ύπνος