Gözümü açtığımda çoktan sabah olmuştu. Gece agladigimdan olsa gerek gözlerim bulanık görüyordu odayı. Ama tek birseyden emindim oda önümde duran kişinin annem olduğuydu. Yine aynı şeyleri söyleyecek ve bana yine aynı cümleyi kuracaktı. KENDINE GEL... bu cümleyi duymaktan sıkıldığımı annemde bende gayet iyi biliyorduk.Yine herzamanki gibi yatağının kenarına oturdu biraz düşündükten sonra konuşmaya başladı. Benim güzel kızım üzme artık kendini herşeyin hayırlısı bak bu haline bende çok üzülüyorum doğru düzgün yemek yediğin yok yapma kızım bunu kendine ...diyor bir yandanda saçlarımı o yumuşacık elleriyle okşuyordu.o böyle konuştukça ben yine gözyaşlarımı tutamıyorum. Annemin yüzündeki hafif tebessümle biraz toparlandim. Kendine gelmeliydim, gelmek zorundaydım. Gündüzleri hayatıma devam etmek zorundaydım. Yataktan bir umutla kalktım lavoboya doğru ilerlerken yine evren hakkında derin düşüncelere dalmış olcagimki babamın koca göbeğine çarpınca durumu farkettim . Babam anneme yahu bu kız ayakta uyuyor şu hale bak diye dalga geçtikten sonra annemin elleme benim kara kızıma deyişiyle anneme bakış attım. Anneee kara diilim ben. Bir hışımla lavobaya girip yüzüme suyu carpip aynadaki suratsiz haline baktım. Sanki 17 yaşımda diil 57 yaşımda gibiydim. Gözlerim aglamaktan şişmiş sanirsam kupemin teki kaybolmuştu. Umursamayarak mutfağa doğru ilerledim babam beni görünce dikkatlice yüzüme bakarak yine gece geç saate kadar telefonla ugrastin di mi . Kızım şu gözlere yazık bak ne hale glemisler. Anneme bir bakış attıktan sonra aman baba diyip çaydanligi eline aldığım gibi salona kaçtım. Nedendir bilmem babamın beni güçsüz görmesini istemiyordum. Zaten babam da tam olarak neden gözümün sistigini bilmiyordu ya neysee ..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ömrümün Geri Kalanı
De TodoAslında birgün nasıl olsa bu acının da geceçeğini düşünürdüm. Ama herşey geçermişte 17 yaşındaki acın hić geçmezmiş. Çünkü kalp hiçbir zaman 17 yaşındaki gibi atmazmış bidaha.
