Once Upon A Fantasy 1: Tale Of The Lost Princess #JustWriteIt

Chapter 2: The Mysterious Stranger

Anastasia Algeria's POV.

                 I'm drowning in a sea of blood. Dead Bodies floating in the sea of blood. Shall I be scared? Or will let myself flow in the flow of fate? Will time can make everything right? Or my death will be the solution? Shall I die? Or live to fight? My mistake cannot be undone. My fate flows me here. What is the reason of these? What my fate want me to see? Shall I open my mind? Or I will open my heart? Shall I forgive and forget? Or avenge like a mad woman? Shall I open my eyes?  Or will let my eyes close and die? Shall I save myself? Or will let myself die?

Napamulat ako. Aaaaaargh! Ano nanaman ang panaginip na yon? Bakit palaging panaginip ang simula ng araw ko? Aiiiiiish! Pero nagtataka ako, ha. Ano ba yun? May die die pang nalalaman! Memories ba yon or Dream talaga. Tsk. Dudugo ang utak ko sa kakaisip. Btw, Saturday ngayon at magkikita-kita kaming magkaka-grupo sa Starbucks, remember? Kung hindi, mag-MEMORY PLUS GOLD na kayo! Hahaha. Tawa kayo, joke yon! (A: Napaka-bipolar mo! Kanina bwiset ka tapos ngayon nagbibiro ka? Shit lang, dre! At di nakakatawa ang joke mo!) Bleh! Magtiis ka dyan, Author! Ikaw ang nagsusulat kaya ikaw ang bipolar! Duh! (A: Tsk! -_-.) Haysssss! Natameme na rin sya. Btw, ligo muna me.

After many super tagal na minutes......

Hays! Ang sarap ng pakiramdam. Yieeeh! Presko! Super duper in the highest level ang init rito sa Pilipinas, 'no? El Ñiño kasi, eh. Sana masulusyunan ni Duterte yang El Ñiño. Grabe talaga. Kung ako ang magiging Pangulo ng Pilipinas ang pinaka-una kong ipapatupad ay yung pagbabawal ng paninigarilyo sa bansa. Gawin kong illegal yan, eh. Sinisira na nga si Inang Kalikasan binibigyan pa ng sakit ang tao like lung cancer. Omg talaga! I don't like usok. May hika kaya ako. Teka nga! Bakit tayo napunta dyan? Ay, oo nga pala. Affected pa rin si Author sa mga problema ng ating bansa. At lalong lalo na sa Media Killings. Lakas kasing maka-hatak ng NUJP. Hehehe. (A: shit, Ana! Ang ingay mo!) Sorry, Ate A! Hala! Got to go muna ako! Need ko ng mag-eat at makipag-chikahan kay mudra. Hehehe.

Winx's POV.

                 Aiiiiiiish! Paano ako makakapag-paalam kay Best? Kailangan ko ng umuwi. Masyado na akong natagalan sa mundo ng mga mortal. Tumingin ako kay Ced na pa-chillax chillax lang, eh. Aiiiiish! Bakit 'tong lalaking 'to chill lang? Eh, uuwi na rin sya kasama ako. Huhuhu. Paano kapag di nya ako matanggap? Huhuhu. "Ano ba, Winx?! Nakaka-inis ka na, ah! Bakit ba di ka mapakali dyan, ha?" Tanong ni Ced. Bwisit na lalaking 'to. Sinamaan ko sya ng tingin.

"Bakit ba? Di ka ba natatakot na di tayo mapa-tawad ni Best dahil tinago natin sa kanya ang katotohanan? Huhuhu. Magagalit sa atin 'yun." Sabi ko habang umiiyak ng peke. Natahimik sya. "Oo naman. Natatakot din naman ako pero mas nangingibabaw ang pagtitiwala ko sa kanya. Oo, magagalit nga sya pero alam ko rin namang di nya tayo matitiis at maiintindihan nya kung bakit natin tinago ang totoo. Tiwala lang." Sabi nya. Napa-ngiti ako. Tiwala lang...

Anastasia Algeria's POV.

                 Nagha-hum ako habang naka-upo sa loob ng kotse. On the way na ako papuntang Starbucks. Pinag-drive ako ni Manong kasi tinatamad akong mag-drive, eh. Tumigil na ang kotse at pinag-buksan ako ni Manong. Ngumiti ako. "Thank you, Manong. Pwede na po kayong umalis, tatawag na lang po ako pag susunduin nyo na ako. Thank you po!" Sabi ko. Ngumiti sya at yumuko. "Walang anuman, mahal na prinsesa." Sabi ni Manong at humarurot na palayo. Naiwan akong naka-tanga. Ang weird ni Manong ngayon. He treat me like a royalty at ngayon tinawag akong prinsesa? Ang weird naman. Napa-iling ako. Wala lang 'yon. Tama. Napa-paranoid ka lang, Anastasia. Haysssss. Maglalakad na sana ako papasok ng may mahagip ako.

A guy. Sya yung lalaki kahapon. Right! Lalapitan ko na sana ng mag-green agad ang traffic light. Bumagsak ang mga balikat ko. Ay! Sayang! Gusto ko sana syang maging kaibigan. Napa-pout ako at pumasok na sa loob. Agad ko namang nakita ang mga ka-grupo ko.
"Anyare sayo at mukhang pinagbagsakan ka ng mundo?" Tanong ni Chelsea Villanueva, co-leader ko sya. Umupo na lang ako at nagpalumbaba. "Eh, nakita ko kasi si Mr. Mysterious Stranger. Yung nakita ko kahapon. Pupuntahan ko sana pero nag-green agad yung traffic light, eh. Huhu. Sayang." Sabi ko. Nakita kong napa-stiff sila Best and Ced (Yes, ka-group ko sila. Pake mo?). Anong problema ng mga 'to? "B-best, i-explain mo nga kung anong itsura nung lalaki?" Tanong ni Winx. Ano ba? "Hmmm. Get up nya kasi bad boy, eh. Messy hair, cool outfit, black eyes. Basta. Cool sya! Haysssss. Pero mukhang masungit, eh. Huhu. But I admire him!~~~" Sabi ko habang nag-niningning ang mga mata ko. "Yieeeeks! Yes! Napa-tunayan rin natin na di tibo si Anastasia. Yes!" Sabi ni Chelsea. Natatawa pa. Napa-iling ako. Grabe, maka-tibo, ah.  Napa-tingin ako kila Cedric at Winx. Ang weird talaga nila. Super!

Time Skip

                Tapos na kaming gumawa ng project. Kasalukuyan akong naglalakad papunta sa Bus Stop kasi di daw ako masusundo ni Manong. Nakakainis nga, eh. Di ko namalayan na naglalakad pala ako sa gitna ng kalsada. Kala ko huli na ang lahat dahil nasilaw ako sa liwanag. Napa-isip ako, ito ba ang ibig sabihin ng mga panaginip ko? Pero tumigil yung kotse. Wew! Di pa ako patay! Narinig ko ang pag-bukas ng pintuan ng kotse. Napa-tingin ako dun at halos lumaki ang mata ko! Sino ang nasa harapan ko? Si Mr. Mysterious Stranger na naka-tingin sa akin. Huhuhu. Nakaka-turn off naman ako. "Are you alright?" Tanong nya in a masungit tone. Nagkasalubong ang kilay ko ngayon. Ako yata ang na-turn off. "Alright? Are you kidding me? Mukha ba akong maayos, ha?! Muntik na akong mamatay! Nakaka-trauma kaya 'yon! Ha! Bwiset na 'to! Aaaargh!" Sigaw ko sa kanya. Bwiset na talaga ako sa lalaking 'to.

"Tsk. So, it's my fault? Sino bang tanga ang maglalakad sa gitna ng kalsada, ha? That's not my fault. Blame yourself, idiot." Sabi nya. Omg! Na-hurt ang feelings ko doon, ah. "So, ako ngayon ang tanga? Eh, malay ko bang may illegal race na nangyayari dito at napaka-bilis mong magpa-takbo? Halos 180 km per hour ang takbo mo, tanga ka! Alam mo bang lumalabag ka sa batas at plus pa na kasali ka sa isang illegal race." Sabi ko. Ha! Sorry sya at mas matalino ako sa kanya. Nang biglang umulan. Pumasok na sya sa kotse nya at humarurot paalis. Aba! Walang modo! "Hoy! Bumalik ka ditong lalaki ka! Walang modo!" Sigaw ko. Napa-upo na lang ako. Aiiiiiiish! Bwiset sya! Tama nga ang mga bitter kong classmates. Pare-pareho lang ang mga lalaki. Mang-iiwan. At nanunumpa ako na itong pangyayaring ito ang magpapatunay 'non. Ayaw ko ng magka-boyfriend! May narinig akong paparating na sasakyan pero di ko na pinansin yun. Bakit? Dahil naka-upo ako sa gilid ng kalsada kaya okay lang yan. Nage-enjoy pa ako sa ulan. Tumingala ako at pumikit. Hayssss! Ang sarap maligo sa ulan.

Pero parang di na ako nababasa pero sigurado akong ang lakas pa rin ng ulan. Haysssss! Anyare? May nag-payong ba sa akin pero mag-isa lang ako. Omo! May multo? Waaaaaah! Takot na me. "Hoy. Tanga ka talaga. Walang multo rito, bobo. At para ka ng baliw. Nakanganga na nakatingala? Tao ka ba o tanga ka lang talaga?" Sabi ng isang baritonong boses. Napa-mulat ako agad at tumingin sa nag-salita. Napa-nganga ako ng wala sa oras. Waaaaaah! Si Mr. Mysterious Stranger! He came back to save me. Waaaaaah! Binabawi ko na ang sinasabi ko! Di na mangiiwan ang mga lalaki! Sariling ano ko lang yan, ha. Hihihi. Pinitik nya bigla yung noo ko. Waaaaaah! Bad! "Anong pinag-iisip mo dyan 'ha? At anong naisip mo at nagpabasa ka sa ulan 'ha? Sagutin mo nga ako." Sabi nya. Inirapan ko sya. "Wala ka ng pake don. Tsk. Tsaka bakit ka pa bumalik?" Tanong ko. Mind reader ang putsya.

"Mabuti nga binalikan pa kita dyan, eh. Tsk. Stupid Lady." Sabi nya. Iniripan ko na lang sya at tinalikuran ko na sya. Tsk. Nilalamig na ako at masama ang pakiramdam  ko. Siguro magkaka-lagnat ako. Tsk. "Hey, stupid lady! I give you a ride!" Sigaw niya. I just ignore but I stop. I feel dizzy. "N-no, thanks. Di ako sumasama sa ibang tao." Sabi ko kahit nanghihina na ako. "You can trust me, Anastasia." Sabi nya. Napa-iling ako. "But still, your a stranger. I don't even know your name." I said. I-i feel so d-dizzy. Napa-upo ako. Di ko na kaya. Natinig ko ang mga mabibilis na yapak.

"Anastasia! Are you alright?" Sigaw nya ng makalapit sa akin. Napa-iling ako. Di ba obvious? "I'm Alexander Thunder. Will you give me your trust?" He asked. Di ko alam kung anong sumapi sa akin at sinabi ang salitang yun. "Y-yes..." I said and everything went black.

------------------------------------------------------

Author's:

Yeah! Chapter 2 is published!