The Living Legend (Dutch)

4 Verkeerd bloed.

Langzaam verschijnt er een druppel bloed op mijn vinger.

Heel langzaam, maar dan ook echt langzaam. Gefascineerd kijk naar de druppel bloed die steeds groter word. Als de druppel nog groter is glijd hij langzaam naar de onderkant van mijn vinder. Nu hangt daar een zuiver rode druppel bloed aan de onderkant van mijn vinger. Waarom is het enige wat ik nu kan doen zitten blijven kijken naar hoe er langzaam aan bloed uit mijn vinger komt? Langzaam druipt een druppel van mijn vinger zo de stuik op.

Er zit nu een druppel bloed op de struik. Nee! Dat mag niet, straks weet iemand dat ik hier kom. Dan heb ik dus echt wel een mega probleem. Voorzichtig probeer ik het bloed van een blaadje af te halen. Het word alleen maar erger lijkt het. Ik wrijf het uit, nu is een grote bloedvlek. Lekker dan. Nu gaan ze er zoiezo achter komen dat ik hier ben geweest. Tenminste als hier mensen komen. Ik weet het maar nooit. Het eerst wat ik me bedenk is om water te zoeken om het blaadje mee schoon te maken. Verderop is een klein slootje, als ik nou iets van een bakje heb om water in te doen..... Misschien in de schuur. Ik kijk naar de schuur, de deur staat wagewijd open. Dat is raar, dit betekend dat ik niet de enigste hier ben. Wie of wat zou hier nog meer moeten zijn? Ik bedoel het is verboden terrein, ja ik overtreed dus ook heel vrolijk de regels, en alles uit de legende is jammer genoeg dood. Ik besluit er toch te gaan kijken.

Ik loop door her knesperende grind richting de schuur terwijl ik het gevoel heb dat iemand me van achter aan het bekijken is. Ik werp een snelle blik over mijn schouder, niemand. Das gek, toch loop ik de schuur in. Ook in de schuur is niemand te bekennen, snel pak ik de eerste emmer die ik zie staan en loop ermee naar de sloot. Daar vul ik de emmer met het meest heldere water wat ik ooit gezien heb en loop weer terug naar de struik. Als ik mijn blik over de struik laat glijden is het blaadje ineens onvindbaar. Net was hij er nog ik weet het zeker!

Achter me hoor ik ineens een stem, ik herken de stem niet maar het klinkt als iemand rond de achttien een jongen. ''Zoek je deze?'' zegt de nieuwsgierige stem van de jongen. Ik verstijf bij het horen van de stem, ik ben hier dus niet alleen. Voorzichtig draai ik me om en kijk recht in de ogen van iemand, wie het is weet ik niet. Of ik het wil weten vraag ik me ook af.

Hij kijkt me aan met zijn vragende zwarte ogen.