Ve Eylül Bitti...

Berbat ve yalnız geçen bir yazın ardından sonunda okul açılmışdı. Beni anlayan, benimle saçmalayan kız kardeşime (Ayşe) kavuşmuştum. Okul açılalı bir hafta kadar olmuştu. Pencerede Ayşeyle sacmalarken hayatımı alt üst edecek insanı göreceğimi nerden bilebilirdim? Dışarı baktığımda onu gördüm Mert tam olarak karşımdaydı. Benim varlığımdan, yüzümden, sesimden habersiz bir şekilde motoruyla okulumun önündeydi. Ayşe'nin gazıyla "Mert" diye bağırıp eğildim. Ayseyle daha önceden tanışıyorlarmis. Akşam Ayseyle konustular ve yarın buluşma kararı aldık. Yazdan kalma moral bozukluğu ve dağınık psikolojiyle ayrıca yalana gerek yok Mert'i yakışıklı bulduğum için çok değişik duygularla ertesi gün okulun yolunu tuttum. Ve beklenen öğlen teneffüsü geldi çattı. Beklendiği gibi bir buluşma olmadı her iki taraf içinde ve daha fazla ortamdaki çekingenliğe ve suskunluğa dayanamayarak okula döndüm. Okul çıkışında Mert vardı evin önüne kadar beraber geldikten sonra bana çıkma teklif etti ve çıkmaya başladık. Nasıl bu kadar çabuk gelişti herşey bilmiyorum fakat hızlı başlayan hızlı yok olur. Mertle sanki yıllardır beraber gibiydik sürekli konuşurduk, her sabah, öğlen, akşam gelirdi. Günler böyle geçerken onun neler yaptığından haberim bile yokmuş ya da kendimi kandırıyorum. Belki görmek istemedim yaptıklarını, belki de fazla güvendim, bi ihtimal içimdeki boşluğu doldurmak istedim belki kim bilir. Bu körlükle yaşarken ona nasıl bağlandığımın bile farkına varmadım. Varamazdım da zaten hiç kimse beni bu kadar önemsememis, bana mutluluğu yaşatmamıstı. 3 haftalık mutluluğum eski sevgilimin ortaya çıkmasıyla yok olmuştu. Ben Mert'i seviyordum ve sadece onu istiyordum ama Mert için öyle değilmiş ve hiç öyle olmamış. Eski sevgilim Mert'e her mesaj attığında benim için ugrasmak yerine geri adım atıyordu ama bu durumu abartmamis ve üstüne gitmemistim. Eski sevgilim serseri biri olduğu için onunla ugrasmak istemeyecegini düşünüyordum fakat bu düşüncem bi sabah Mert'in bana attığı ekran görüntüsüyle dağıldı. Görüntü de Mert'e aşık olduğu kızdan mesaj gelmişti ve benim görmem gereken kısmı ayarlanıp bana atılmıştı. Ne kadar ısrar etsem de hepsini okuma fırsatı bulamadım. Tartışmalarim ve israrlarim sonucunda ilişkiye son noktayı ben koymuştum. Bundan mutlu muydum? Hayır. Geri dönmek için çok yalvardim çok ağladım fakat olmadı. Biz diye birşey yoktu artık. Hafif ve ılık bir eylül rüzgarı kalbimin üzerinden geçip gitmişti. Nasıl olurda bu kadar üzülürdüm? Kime, neye üzülüyordum? Tanıdım sandığım insana mı? Yoksa yalanlarina kandığım için kendime mi? Bilmediğim bir şey vardı Eylül beni üzmüş olabilirdi ama kış daha yeni başlıyordu.