Zor Hayatım

Daha çok küçüğüm

Daha çok küçüktüm.5-6 yaşlarımda falandım. Babam annem ve ben yemeğe oturmuştuk. Yemek babama çok tuzlu gelmişti. Beni oturma odasına yolladı ve kapıyı üzerime kilitledi.

Biliyordum yine dövecekti annemi. Ağlamaya başladım. Sonra tokat sesleri tekme sesleri annemin bağırış sesleri...

Çok ağlıyordum. Annem için çok üzülüyordum. Elimde olsa onu babamdan kurtarırdım.

Bir süre sonra ses kesilmişti. Babamın dış kapıdan çıktığını duydum. Sonra annem gelip kapımı açtı. Annemin boynuna atladım.

-Çok acıdı demi anne?

-Yok kızım acımadı.

-Yalan söylüyorsun. Çok acıdı. Ben üzülmeyeyim diye böyle diyorsun.

-Tanem acımadı diyorsam acımadı.

-Anne...

-Efendim?

-Sana söz veriyorum büyüyünce polis olucam hapise atçam babamı.

-Güzel kızım benim. Büyü de kendini kurtar boşver sen beni ben kendi başımın çaresine bakarım.

-Hayır anne bakamazsın. Ben bakıcam sana hemde çok iyi bakıcam.

Babamdan zaten nefret ediyordum. O günden sonra nefretim daha çok artmıştı ona karşı. Gece herkez yatmıştı. Ben o gece hiç uyumadan Allah'a dua etmiştim. Bizi o babamın elinden kurtarması için.

Sizi bilmem belki üzülmemişsinizdir halime ama ben o gün mahvolmuştum. O gün bitmiştim. O gün içimde hiç acıma duygusu kalmamıştı...