Weak but strong

1

"Hee!" Roep ik vrolijk.
Met een stralende lach loop ik naar mijn zes vrienden die me op staan te wachten.

Ze groeten me hartelijk terug, tenminste, twee van hun. De rest mompelt wat en zijn druk met hun mobieltjes.

Soms wens ik dat die dingen nooit uit gevonden waren.

Ik ga bij ze staan en we vormen een soort kring. Ik ben de enige van het vrouwelijke geslacht.

Het is echt niet erg om als meisje tussen jongens te lopen, jongens zijn tenminste niet zo kattig als de meeste meiden.

En met jongens kun je lachen zonder dat je moet oppassen wat je zegt, want meiden hebben een beste vriendin aan wie ze alles doorvertellen.

Die vriendin heb ik ook wel, nou, soort van.

Maar goed, terug naar wat ik ga doen.

Ik ga naar de bioscoop met de zes jongens.
De bioscoop ligt in een grote stad met natuurlijk veel mensen en meiden.

Ze voeren een druk gesprek waarbij ze het hebben over 'chicks scoren'.

Ik lach een beetje mee omdat ik als meid zijnde niet op hun flirtacties in zou gaan.

"Wat zou ze willen? Of beter, hoe krijg ik haar mee?" Vraagt Ruben in het algemeen.

Stephan schiet in de lach en hij kijkt Ruben aan.

"Denk jij serieus een meid te krijgen? Met die slappe armpjes van je?" Lacht hij.

Ruben schiet meteen in de verdediging.
"Ik heb tenminste grotere spierballen dan jij hebt!" Zegt hij.

"Jongens, is het niet tijd om te gaan?" Onderbreek ik hun gebrabbel.

"Ja, ze heeft gelijk." Ondersteunt Theo me.

Ik word nog wel eens opzij gezet door ze, maar het maakt me niet uit. Ik ben het gewend.

En met opzij gezet bedoel ik dat ik word ondergewaardeerd en word vergeten, af en toe.

De enige die het meestal voor me opneemt dan, is Theo maar hij heeft geen andere bedoelingen want hij is veel te knap voor mij.

Eigenlijk is iedereen te knap voor mij...

We beginnen met lopen.

"Hoe is je vakantie?" Vraagt Bart aan me.

Bart is meestal diegene die me ook zomaar een bericht stuurt en vraagt hoe het gaat, het zal waarschijnlijk komen doordat hij zich dan verveelt.

"Ja prima," ik zet een stralende lach op.

"En die van jou?" Vraag ik terug.

"Mm, een beetje saai. Hoe kun je nou met al die vrije dagen nog iets leuks doen? Ik bedoel, dit is leuk maar dit kan niet elke dag, zoveel geld hebben we niet." Zucht hij.

Ik knik.

"Klopt, ik verveel me ook best wel maar ik ga gewoon vaak naar mijn moeder en daar is meestal wel wat te doen." Zeg ik.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan, twee jaar geleden.
Na een paar hevige ruzies besloten ze dat het genoeg was en dat ze beter uit elkaar konden gaan.

Bart kijkt me aan.

Theo, die voor ons loopt, kijkt ook achterom omdat er een stilte valt.

Ik haal mijn schouders op en hij draait zich weer terug.

Ik loop in het midden, daar voel ik me het veiligst en word ik tenminste niet na geroepen door andere jongens.

Super irritant die rot opmerkingen die ze dan maken.

Ik loop soms in het midden als we met deze groep zijn, meestal loop ik achteraan zodat ze dan niet naar me kunnen kijken, ik haat het als mensen me bekijken.

"Waar denk je aan?" Vraagt Bart.

Ik kijk hem geschrokken aan.

Zijn licht blauwe ogen kijken me vragend aan.

"Oh, uh, niks belangerijks." Zeg ik met een lach.

Hij kijkt me nog even aan en dan besluit hij om het te negeren.

Dat is maar beter ook, ik heb geen zin om het te vertellen.

"Hebben jullie wel 3D brillen?" Vraag ik in het algemeen.

De jongens kijken eerst elkaar aan en dan mij en ze stoppen met lopen.

"Shit! Gast nu moet ik weer een nieuwe kopen." Klaagt Dave.

"Relax, het is maar een euro extra." Zegt Stephan.

"Ja, ik heb er al een stuk of tien thuis liggen." Moppert Sam.

"Ik heb er drie bij me." Zeg ik.

Theo kijkt me aan en hij lacht.

"Mag ik er een lenen?" Vraagt hij.

Ik knik en ik pak er een uit mijn rugzak die ik aan hem geef.
Als zijn vinger de mijne raakt krijg ik het warm en ik draai me snel terug naar de rest.

"Dankje." Zegt hij.

"Nog iemand?" Vraag ik terwijl ik de bril omhoog houd.

Stephan grist hem uit mijn handen en hij grijnst naar me.

"Jammer jongens, ik heb de laatste, jullie moeten betalen." Zegt hij en hij loopt naar binnen.

Ik pak mijn eigen bril en ik loop achter ze aan naar binnen, ik had ze niet eens weg horen gaan.

Ik moet als laatste in de rij staan omdat mijn vrienden opdringen en elkaar duwen om vooraan te staan.

Ik zucht en ik zet mijn lach weer op.

Het is oke dat ze me laten staan, het zijn mijn vrienden. Zij mogen het...