Weak but strong

31

Ik heb besloten dat ik Nick ga vergeten.

Ik kan Emiel dit niet aandoen.

Hij heeft mijn nummer niet en ik heb niet gezegt waar mijn moeder woont waar ik op dit moment weer ben.

Ik adem diep in en uit.

Verassend genoeg ben ik niet verdrietig over mijn besluit.

Emiel heeft me dan wel veraden maar ik heb hem ook zo goed als veraden door met Nick om te gaan.

Ik scrol door mijn telefoon en ik bel Emiel.

De telefoon gaat over en opeens hoor ik een ringtone afgaan vanuit mijn grote klerenkast.

Ik staar erna en ik druk Emiels contact weg waardoor de ringtone stopt.

Met grote ogen en een snelle hartslag sta ik op en loop ik naar mijn kast.
Ik blijf ervoor staan luisteren maar ik hoor niks.

Langzaam breng ik mijn hand erheen en ik trek snel de deur los.

Er is niemand, alleen Emiels iPhone...

Ik pak het op en ik staar erna.

Hij zal zijn telefoon vast kwijt zijn! Daarom belde hij met dat onbekende nummer!

Ik druk op het onbekende nummer en ik bel.

Mijn hart slaat een slag over als ik de volgende ringtone hoor van onder mijn bed.

Ik draai me verstijft om en ik staar met angstige ogen naar mijn bed.

Oke, dit zal er raar uitzien voor een doof iemand...

Niemand kijkt namelijk bang naar zijn bed, iedereen houdt  juist van zijn bed...

Ik loop naar mijn bed en ik hurk ervoor neer.

Heel voorzichtig kijk ik eronder en dan zie ik een mobieltje liggen. Zonder Emiel.

Wat doen zijn telefoons hier? En wanneer is hij hier geweest?

Ik sta op en ik draai me om naar de gang. Ik loop erheen.

"Mam!" Roep ik.

Ze komt naar de gang gelopen en ze kijkt omhoog.

"Is Emiel hier geweest?" Vraag ik.

Ze schud haar hoofd.
"Nee niet dat ik weet." Zegt ze twijfelend.

Mijn hart stopt abrupt en ik loop terug mijn kamer in.

Ik begint rond te zoeken of alles nog zo ligt als ik het achtergelaten had maar ik kan het me niet meer herinneren.

Fuck!

Ik kan me niks meer herinneren eigenlijk...

Pff, mijn geheugen laat het de laatste tijd vaak afweten.

Ik kijk gewoon of ik mijn dagboek nog heb en of alles nog netjes ligt.

Ik doorzoek de lades maar ik kan mijn dagboek niet vinden...

Ik begin in paniek te raken als ik hem na een half uur zoeken nog niet vind. Zou het? Zou hij hem echt meenemen?

Ik heb er een half jaar geleden voor het laatst in geschreven, ik ben gestopt toen ik stopte met wegen.

Als Emiel hem wel heeft zal hij me vast uitlachen.

Ik denk na en dan komt het opeens in mijn hoofd.

Ik ga hem gewoon opzoeken!

Ik pak de twee mobieltjes en ik ontgrendel ze, wat stom, geen wachtwoorden...

Ik zoek eerst in zijn contacten en ik bel gewoon random mensen.

"Hee gap." Klinkt een stem aan de andere kant.

"Hey, uhm sorry, spreek ik met Adam?" Vraag ik.

"Oh shit, sorry mevrouw. Ja dit is Adam." Zegt hij.

Ik lach kort.
"Ik ben zestien, maar goed. Mag ik vragen of je weet waar Emiel is?" Vraag ik.

Hij maakt een uhm geluid.

"Nee... Geen idee. Hoe kom je aan zijn telefoon? Ben je weer een scharreltje van hem?" Vraagt hij.

Ik frons.

"Nee, ik heet Vera. Als nog bedankt. Doei." Zeg ik bijdehand en ik hang op.

Ik pak het volgende nummer en dan valt mijn oog op Nicks nummer.

Ik staar erna maar ik besluit hem niet te bellen.

Zo veel contacten heeft Emiel niet eigenlijk...

Ik bel ene Dylan en na enkele seconden wordt de telefoon opgenomen.

"Met Dylan." Klinkt een stem.

"Hay, met Vera een vriendin van Emiel. Mag ik je misschien vragen of je weet waar Emiel is?" Vraag ik.

"Nou, ik heb hem al een paar weken niet meer gezien, sorry." Zegt hij.

"Oke, toch bedankt." Zeg ik en ik hang op.

Ik staar naar Nicks nummer.

Zal ik het doen?
Dan zal hij zich vast afvragen wat er is...

Nee, ik ga hem niet bellen. Ik hou me dit keer aan mijn regel. Geen contact meer met knappe jongens, op Emiel na dan.

Ik hoor iets achter me vallen en ik draai me om waarbij ik de telefoons abrupt op de grond laat vallen...