BEING YOURS

CHAPTER ONE~ TOO BROKEN

Kia's P.O.V.

"Ahh, shit! Ohh!" he moaned in pleasure.

Nawawala na ang itim ng kanyang mga mata dahil sa sobrang sarap, at ako? I can't feel anything. Pakiramdam ko ay namamanhid na ako. Masakit ang puso ko at ang pagkababae ko. At siya ...siya ang dahilan ng lahat ng nararadaman ko. Pakiramdam ko sa sarili ko ay kawawang kawawa, binaboy ang pagkatao at sayad sa lupa ang aking lebel dahil kung ano ako ngayon? Ginawa lamang niya akong parausan. Isang kaawa-awang babaeng walang ibang choice sa buhay kung hindi ang pagbayaran ang mga kasalanang ni hindi ko alam kung ano.

"Lets do this again after dinner. Fuck! I can't get enough of your pussy babe. I love to Fuck you more ...harder and deeper," he said before he turns his back, walk away and shot the door. Hindi nakapinid ang pintong kuwarto. Nakasara lamang ito dahil wala naman kaming ibang kasama. Siya at ako lang.

"Uriel. Please. Let me go back to my family ..." nagbabaka sakali kong samo sa kanya. Alam kong naririnig niya ako mula sa kung nasaan siyang dako ng bahay dahil ang boses ko ay pumapailanlang. Nanginginig ang tinig kong sabi, kasabay ng buo kong pagkatao.

Mula sa kung saan ay naulinigan ko ang malakas na pagkalampag ng kung ano na tila ba'y kanyang sinuntok. Ramdam ko ang kanyang galit mula sa kanyang kinaroroonan. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ganito na lang kalaki ang galit niya sa akin, kung anong naging kasalanan ko, kung saan nangmumula ang pagkasuklam niya sa akin para gawan niya ako ng ganito. Bakit ako? Napakapalad ko naman at sa dinami ng babae na nakasalamuha niya ay ako pa ang napili niya.

Nagulat pa ako nang magbukas ang pinto at muli na naman siyang iluwa ng pinto. Hindi ko na tinakpan ang sarili kong kahubaran. Para ano pa ba eh nakuha niya nang lahat. Wala na akong kailangang itago pa sa kanya dahil kapag ginusto niya, kahit anong oras at kahit saan.

"You really think you still have family to be with kung sakali mang pakakawalan kita? Are you out of your mind ha? Pagkatapos ng lahat ng sinapit mo sa kanila, tingin mo gusto ka pa nilang bumalik sa kanila? What do you think is the reason kung bakit ka nila binenta sa akin, ha?" Puno ng panunuya ang kanyang boses habang sinasabi 'yan. Marahas niyang hinaklit ang braso ko dahilan para mapadaing ako sa labis na sakit. Dahil nga lang ba sa sakit ng braso ko o dahil na rin sa sakit ng katotohanan ng mga salitang kanyang binitawan sa mukha ko? Pero ang mas nakakabigla ay tila na malik-mata ako sa sakit na biglang dumaan sa kanyang mga titig. Meron nga ba o imahinasyon ko lang?

"Alam ko," nasasaktang sabi ko. Biglang namagitan ang sandaling katahimikan sa pagitan namin kasabay ng pagbawi niya ng kanyang tingin sa akin.

"Hindi mo na kailangang isampal pa sa akin 'yan Uriel. Alam kong hindi nila ako kailan man tinuring bilang pamilya, dahil wala naman silang pakialam sa 'kin. Na ako lang ang  may paki sa kanila kasi sila lang ang meron ako," wika kong 'di na nakayanan pang timpiin ang masasagana pang luha.

"Kung hindi nila ako kayang mahalin puwes ako mahal ko sila kasi kahit paano, pinatuloy nila ako sa bahay nila kahit hindi naman nila ako ka anu-ano."

He laugh like mad. Tawa ng magkahalong panunuya, galit at sakit. Pero bakit? Saan nanggagaling ang mga emosyon niya? Litong lito na ang isip ko. Ako lang dapat ang nasasaktan dahil ako lang naman ang nahihirapan. Sirang sira na ang buhay ko at alam kong makatakas man ako mula sa puder niya ay wala na rkng matinong lalake ang tatanggap sa akin dahil wala na ang dangal ko. Ang tanging kaya ko na lang panatilihin ay ang awa at pagmamahal ko sa sarili. At ...sarili ko na lang ang rerespeto sa sarili ko. Sino pa nga ba?

"Still a no. It'll never be a yes. You think, I will let them see you? No! Lalong lalo na ang kuya-kuyahan mo. Subukan niya lang hawakan kung ano ang sa akin ay may kalalagyan siya, kaya ikaw, subukan mong bumalik sa kanila. Subukan mo lang na lumapit sa mga taong 'yon ay mapapa-aga ang katapusan niya. Mapapatay ko siya," may pinalidad na sabi nito.