Dünyalılar Marslılara Karşı

8.Bölüm

Debby,arkasındakilerin farkında değildi.Olabildiğince hızlı koşmaya çalışıyordu.Sonra duraksadı ve yere çömeldi.Dinlenmeye ihtiyacı vardı.

Etrafına bakındı.Kolidorda ıssızlık vardı neredeyse.Taa ki askerler gelene kadar.

Şaşkınlık içinde bakakaldı.Kaçmaktan başka çaresi yoktu.Tam adım attı bir robot çıkageldi.Debby'i sıkıştırmışlardı.Ortada onları bekliyordu ne yapacaklar diye.Aralarından biri konuşmaya başladı:
Vay vay vay!Demek bir kaçma planı ha!"
Debby:
Sen hiç tanımadığın,bilmediğin ve durmak istemediğin bir yerde kalmak istermiydin?"
Bir kişi:
Sen nereden cesaret alıpta böyle konuşuyorsun hı?Ne sandın bizi elinden bir şey gelmeyen güçsüz bir şey falanmı?Sen daha bizi görmedin Ey İnsan!Tanımadan etmeden bizimle böyle konuşma!"
Debby:
Evet evet,ben sizin nerenizden korkacaksam!Siz daha benim kim olduğumu bilmiyorsunuz!"
Komutan araya girdi:
Bak sen küçük hanımdaki cesarete!Ne istiyorsun dayak falan mı?"

Debby,komutanın bu sözlerine karşın biraz irkildi.Ama bunun altında kalamazdı:
Gelin o zaman!Sizi bekliyorum!"

Eliyle gel yapıyordu.Komutan:
İyi o zaman!Sen istedin!Askerler,hücumm!!"

----- -------- ---------- ------------ ----------- --------

Jhon'da yorulmuş,kolidorun kenarında dinleniyordu:
Ah,acaba Debby ne yaptı."

Bir anda duraksadı.Arkasından bir kişi dahi gelmemişti.Ya Debby'in arkasından gittilerse!

İçine öyle bir kurt düşmüştü ki ateşlenmeye başladı.Hemen ayaklandı ve Debby'in girdiği kolidora koştu.

Her yer tuhaf seslerle doluydu.
Bunun sebebini gelince anladı.
Debby hepsini yere yatırmıştı.Jhon'nun içine bir gurur girmişti ki arkasından 10,20 kişilik ordu geliyordu.

Debby'in yanına koştu:
Naptın Debby?Bakıyorumda birileri iyi dövüşüyor!"
Debby gülümseyerek:
E tabi!Boşa ikinci olmadık!"dedi ve ordunun üstüne doğru koşmaya başladı.Ardından da Jhon..

Her yer duman olmuştu.Dumanın içinden Debby ve Jhon koşarak oradan ayrılıyorlardı.Arkasından da 5 tane asker vardı.Debby:
Ya ne zaman gidecekler bunlar peşimizden!Bedellerini ödettik sonuçta!Kaçmaları gerekmiyormu?"Jhon:
Bende bilmiyorum ama beni çok sinir ettiler sana bunu söylüyüm!Keşke gelmeselerdi.Çünkü bu yeni sert yumrukları tadacaklar!"diyerek üstlerine atladı.

Debby Jhon'u izliyordu.Çünkü hepsini o almıştı.
Sonra Debby'in yanına gelerek:
Hadi gidelim!Burada fazla kalmak istemiyorum!"

Koşa koşa acil çıkış kapısına ulaştılar.Kapıyı açamadılar.Jhon tekme ile kapıyı kırdı ve koşmaya devam ettiler.

İçerisi berbat kokuyordu.Anca dayanabiliyorlardı.Alt kata gide gide koku yoğunlaşıyordu.Debby durdu:
Jhon!Bu kadar yeter çok yoruldum.Bir iki adım atamayacağım o kadar!Bir yer bulsak iyi ederiz!Yoksa yoksa.."
Jhon:
Tamam,tamam.Hadi bir yer bulalım!"

Yukarıya doğru çıktılar.Kırık kapının ardından ilerlemeye başladılar.Her yer asker cesetleriyle doluydu.Onlara iğrenerek yol alıyorlardı.

Oradan Bay Kütük çıkageldi:
Jhon!Debby!Allaha şükür yaşıyorsunuz!Çok korktum size bir şey olacak diye!"
Jhon övünerek:
Evet,aslında bizde öyle olduk!Ama bir yumruk çaktım,hepsi uçtu biliyormusunuz!"
Debby"Sus be!Sanki orada dövüşen tek sensin!"diye Jhon'u dürttü.Sonra devam etti:
Bay kütük,ne yapmamız gerekiyor!Tüm askerler peşimizde neredeyse!"
Bay Kütük:
Anlıyorum.Yapacağınız tek şey buralardan kaçmak ve kendi gezegeninize dönmeniz.Ancak gidemezsiniz.Çünkü size ihtiyacım var!"
Jhon:
Ne!Ama bizi neredeyse asacaklar!"
Bay Kütük:
Farkındayım,biliyorum.Ama benim bir planım var.Sizi öyle anca rahatlatabilirim.Tabikide kabul ederseniz!"
Debby:
Size güveniyoruz Bay Kütük.Ne diyorsanız kabulum.Yani kabuluz!"
Bay Kütük:
Hadi o zaman!Durmayın,doğru ufoya!"

Devam edecek...