This is it

Wc bezoekje

We zijn al ongeveer drie kwartier aan het lopen als Mieke eindelijk beslist om iemand de weg te vragen. Ik heb besloten me er niet mee te bemoeien, omdat ik weet dat er om het minste of geringste ruzie wordt gemaakt. "Hello sir, can I ask you a question?" vraagt Mieke in gebrekkig Engels. "Yes of course," zegt de man vrolijk. "Are you famous in this area?" Ik proest het uit. De man begint ook te lachen terwijl Mieke de rest van de groep niet begrijpend aankijkt. "Wat zeg ik nou weer verkeerd?" "Well I wish I was famous in this area but unfortunately that's not the case," zegt de man geamuseerd. Ik besluit me er toch maar mee te bemoeien, want hier schieten we niets mee op.

Na een paar minuten lopen zie ik een bordje met Clapham Common. Ik kijk op de kaart en zie dat we steeds dichter in de buurt van het hostel komen. Ik moet alleen ontzettend naar de wc en ik weet dat als ik het op ga houden ik bereid ben om in mijn broek te plassen en dat gaat me net even te ver. "Jongens ik ga heel even een wc zoeken, ik ben over een paar minuutjes terug. Zullen we verzamelen bij dit bord?" vraag ik poeslief omdat ik weet dat de groep het er niet mee eens zal zijn. "Dat meen je niet Rose! Waarom moet je net nu naar de wc?" roept Pim gefrustreerd. "Als ik mijn blaas uit mijn lichaam kon halen zou ik dat doen Pim, maar ik heb mijn lichaam soms gewoon niet onder controle oke!" Ik loop boos weg. "Overal moeilijk over doen! Jezus!" Sommige mensen kijken me raar maar het kan me niets schelen.

Na verschillende supermarkten te hebben geprobeerd kom ik bij de Starbucks uit. Wat een opluchting. Nu snel terug naar de groep anders heb ik een probleem. In de verte zie ik het bord weer staan, alleen de rest van de groep niet. Wat is dit nou weer? Misschien heb ik wel het verkeerde bord en maak ik me druk om niets. Maar als ik bij het bord aangekomen ben zie ik er toch echt Clapham Common op staan. De rest is gewoon zonder mij gegaan! Dit meen je niet! "Shit!" Ik schop met mijn voet tegen iets wat eruit ziet als een stroomkastje. "Au fuck!" Geen stroomkastje dus. Ik ga op het ding zitten en gooi mijn rugzak op de grond. Ik stuur een smsje naar Marit om te zeggen dat mijn groep me in de steek heeft gelaten en of ze in de buurt zijn bij Clapham Common zodat we kunnen meeten. Na tien minuten wachten op het kastje en nog steeds geen smsje besluit ik de kaart van Londen te pakken die ik nog snel in mijn rugzak heb gestopt toen we vertrokken. Dan ga ik maar alleen verder. Ik doe mijn rugzak om en spring van het kastje alleen komt er net iemand voorbij gelopen waardoor ik vol tegen hem op bots. Mijn kaart waait weg en zijn telefoon valt op de grond. "Oh shit, sorry!" Ik duik naar de grond en wil zijn mobiel pakken om hem weer terug te geven maar hij is eerder. "Maakt niet uit, ik denk dat jouw kaart er erger aan toe is," zegt de jongen in het Engels met een geweldig mooi accent. Ik kijk naar mijn kaart die midden over de weg vliegt en uiteindelijk onder verschillende voorbij rijdende auto's terecht komt. "Nee!" Ik ren de weg op maar word snel teruggetrokken door de jongen. Een paar seconden later rijdt er een auto met enorme vaart voorbij. "Ben je gek! Je rent toch niet zomaar de weg op!" Ik had wel gekeken maar niet naar de goede kant. Engeland hè, daar moet ik nog even aan wennen. "Sorry ik ben gewend dat er auto's van de andere kant komen." Ik kijk hem aan, wat ik veel eerder had moeten doen want het is een ontzettend mooie jongen. Hij heeft donker haar met een sexy stoppelbaardje. Een perfecte kaaklijn en felblauwe ogen. Het is gewoon een typische Engelse jongen - opgerolde broekspijpen, nette schoentjes en een zeegroen loshangend shirtje. "Je komt uit Nederland toch?" Hoe weet hij dat? "Hoe weet je dat?" vraag ik en ik kijk hem achterdochtig aan. "Je hebt een sticker van de Nederlandse vlag op je rugzak zitten," zegt hij lachend. Mijn hoofd wordt rood. Duuuuuuuh, of course! Ik wil weglopen maar bedenk me op dat moment dat ik geen idee heb waar ik naartoe moet. "Verdwaald?" vraagt de jongen met een glimlach. "Nogal, mijn vrienden zouden hier op me wachten maar ze zijn een soort van al weggelopen." De jongen kijkt of er geen verkeer aankomt, steekt de weg over, pakt mijn kaart van de grond en komt terug gelopen. "Waar moet je heen?" vraagt hij en hij probeert de kaart weer glad te strijken. "Naar Wandsworth Road," zeg ik terwijl ik de kaart voor hem omdraai en aan hem teruggeef. "Thanks, we're a good team already." Hij geeft me een knipoog, waardoor ik ga blozen. "Je spreekt trouwens goed Engels, heb je familie die van hier komt?" Hij kijkt me aan wat me een beetje ongemakkelijk maakt. Kijk alsjeblieft weer naar de kaart in plaats van naar mij. Het lijkt alsof hij mijn gedachten kan lezen want een paar seconden later zijn zijn ogen weer op de kaart gericht. "Nee ik vind het gewoon een mooie taal dus ik doe er wat meer moeite voor op school." "IJverige student," lacht hij. "Oke je bent nu hier," hij wijst naar een metro-icoontje, "je loopt alsmaar rechtdoor door het parkje hier recht voor je neus. Als je aan het eind van het park bent ga je rechts en daarna meteen de eerste links." "En dan ben ik er?" "Yes, dan moet je alleen nog op zoek gaan naar nummer 511," zegt hij en hij kijkt me weer aan. "Huh? Maar ik had toch helemaal geen huisnummer doorgegeven?" Ik kijk hem vragend aan. "Klopt, maar ik wel. Dat is mijn huis namelijk," hij lacht weer. Ontzettend schattig. Ik schiet in de lach, dit is de leukste versierpoging ooit. "Oke sorry ik zal je nu even serieus de weg wijzen naar Wandsworth Road." Door de manier waarop hij Wandsworth Road zegt - lage mannen stem met een beetje een kraak - smelt ik. Hij wijst naar de overkant. "Je moet de bocht volgen en de rechterkant aanhouden. Op een gegeven moment kom je bij een Y-rotonde, daar moet je de tweede afslag pakken, alsmaar rechtdoor lopen, de derde straat rechts nemen en dan ben je er." Hij heeft onder het praten met een pen de route op de kaart getekend. "Ik ben je eeuwig dankbaar!" Impulsief geef ik hem een knuffel, maar bedenk daarna dat hij misschien helemaal niet knuffelt met vreemden - vrij logisch. Ik trek me terug. "Sorry dat was een beetje onverwachts," zeg ik blozend. "Nee hoor maakt niet uit, dat kan ik wel hebben," zegt hij lachend. "Ik wil je ook best wel mijn nummer geven voor als je het nog voor elkaar krijgt om te verdwalen?" Voordat ik antwoord kan geven gaat mijn telefoon af. Ik maak een gebaar naar hem dat ik heel even moet opnemen. "Met Rose." Aan de andere kant hoor ik gegil en gelach. "Rose! Ik lees je sms'jes nu pas! Alles goed? Wat een naaiers zeg, die trut van een Mieke heeft waarschijnlijk iedereen opgestookt," roept Marit door de telefoon. Ik schop weer tegen het stroomkastje wat geen stroomkastje is om mijn woede te bedwingen. "Ja dat denk ik dus ook, maar ja dat hadden we wel kunnen verwachten." Uiteindelijk is het eigenlijk helemaal niet zo erg dat de groep is weggelopen anders was ik deze leuke jongen nooit tegengekomen. "Wij zijn nu bij de Starbucks wat aan het drinken bij iets van blabla Common. De wedstrijd is niet voor ons groepje weggelegd," zegt Marit lachend. De Starbucks in blabla Common? Dan zijn ze hier super dichtbij! "Dan ben ik super dichtbij! Ik kom eraan blijf waar je bent!" Ik hoor hard gelach door de telefoon. "Ja we kunnen ook niet echt ergens anders heen want meneer Sjoerd hier heeft een hasj joint genomen die iets te hard heeft gewerkt," zegt Marit nog steeds in een lachbui. Door al dat gelach is praten met Marit onmogelijk geworden dus ik besluit op te hangen.

"Ik weet waar mijn vriendinnen zijn! Heel erg bedankt voor de hulp!" roep ik naar de jongen terwijl ik naar de overkant ren. "Geen probleem! Wacht! Hoe heet je?" Ik stop met rennen en draai me om. "Rose! En jij?" "Douglas!" Ik krijg meteen het deuntje in mijn hoofd van de Douglas reclame. Douglaaas makes life beautiful. Nou dat zegt dus al dat ik hem niet mag laten gaan. Gelukkig heb ik zijn nummer. "Oke bedankt Douglas!" En ik ren de straat uit.