Trusting Faith - een soulmates Fanfic

1.

De dag begon vol met geheimen. Zoals mijn dag elke dag begint.
Als ik van mijn appartement, gelegen aan een van de grachten, naar het veilinghuis vlakbij het Rijksmuseum loop heb ik elke dag hetzelfde riedeltje in mijn hoofd.
'Goedemorgen.' Ik kan je laten denken dat het een goede morgen is.
'Een koffie graag.' Als ik hem gratis wil, dan krijg ik hem gratis.
'Wat ben je toch een lief meisje.' Ik werk voor een van de grootste criminelen in de kunst.
Zeer vermoeiend om elke dag een masker voor te houden, het enige voordeel van mijn "baan" is dat ik gelukkig wel betaald krijg en dat ik de hele dag in de weer kan zijn met kunst.
Het was een warme ochtend, de zomer was al volop aan de gang. Hier in Nederland krijg je dan meteen zo'n broeierig gevoel. Vooral in zo'n drukke stad als Amsterdam. De wandeling van mijn huis naar het veilinghuis duurt ongeveer 10 minuten, afhankelijk van het verkeer. Ik kom bijna nooit dezelfde mensen tegen, alleen die in de koffiecorner waar ik s' ochtends mijn koffie haal. De man achter de balie is tevens diegene die mij altijd een lief meisje noemt. Ergens best vleiend, maar ook frustrerend als je bedenkt dat ik al 21 jaar ben. Ik draag al extra make-up om me een ouder gezicht te geven. Het is heel vervelend dat iedereen, inclusief de klanten in het veilinghuis, steeds blijven denken dat ik net 18 ben geworden.
'Laat ze maar in die waan.' Had mijn baas gezegd. 'Dan lijk je des te onschuldiger.' Ik kon hem op dat moment wel een klap verkopen met het zilverwerk dat ik aan het taxeren was, maar ik hield mij wijselijk in. Iedereen op het werk vergeet dat ik een van de weinige ben die echt kunstgeschiedenis heeft gestudeerd. Ik ben al een jaar klaar en heb mijn praktijkervaring in het Rijksmuseum gedaan. Ik zou meer waardering (en meer loon) moeten krijgen.
Vanochtend staat er een kijkdag op het programma. Dan mogen de klanten komen kijken naar wat wij binnenkort gaan veilen. Op kijkdagen word ik gelukkig niet ingezet, ik hoef alleen maar rond te lopen en vragen te beantwoorden. Aangezien het een grote drukte wordt verwacht ben ik al een uur van tevoren aanwezig. Ik wil er zeker van zijn dat alle kunstvoorwerpen met liefde worden behandeld. Sommige sukkels zijn hier iets te hardhandig naar mijn mening.
Het veilinghuis is een grote statige pand aan de Stadhouderskade. Voorin is de hal die tevens dient als tentoonstelling van alle kunstobjecten en achterin de zaal waar de veilingen worden gehouden. Er is ook een kelder met de opslag en werkruimte. Boven de kantoren van onder andere de baas. Ik heb ook een kantoor (dat wél), maar ik werk daar amper. Deels omdat ik liever omringd ben door kunst en deels omdat ik dan minder in handbereik ben van mijn baas. Maar vandaag moest ik helaas wel eerst naar mijn kantoor. Zoals verwacht stond hij er al te wachten, niet mijn baas, maar zijn net zo charmante zoon James.
'Faith, je bent er.' Zijn vleierij droop er vanaf. Wat haatte ik hem toch, net zoals zijn vader Butch Cumberland. Een stomme Amerikaan, die mijn leven al beïnvloedde sinds mijn moeder op mijn twaalfde stierf. Hij is een savant, net zoals ik. Wat het nog erger maakte, aangezien er een soort legende bestaat waarin wordt gesproken over zielsverwanten die voor altijd aan elkaar verbonden blijven. Ik heb het nog nooit bij iemand meegemaakt, maar nou kende ik op Butch, James en mijn broertje Flynn ook geen andere savants. En volgens mij is Butch te zielloos om een zielsverwant te hebben, maar anders dan ik geloofde Butch wel in zielsverwanten, hij had zelfs het vreemde idee dat ik de zielsverwant was van James.
Ik kon wel kotsen toen hij dat verklaarde. Hij voelde een vreemde tinteling in de lucht als James en ik samen waren. Gelukkig kon hij geen emoties lezen, want dan voelde hij mijn afgunst. Ik kon niet peilen wat James hiervan vond, maar die vleierij elke dag maakte een hoop duidelijk. James is een telepaat, hij kan dingen verplaatsen met zijn geest. Butch kan hetzelfde, alleen is hij een stuk sterker. Flynn en ik hebben andere gaven. Ik kan dwanggedachten plaatsen, zoiets als hypnose, waardoor ik er voor zorg dat er flink geboden wordt tijdens veilingen. Ik ga dan achterin zitten en doe net alsof ik een medewerker ben die gewoon meekijkt tijdens de veiling, maar in werkelijkheid beïnvloedde ik de bieders om hun guller te zijn in hun bedragen. Aangezien mijn aanraking vederlicht voelde –daar had ik op geoefend- merkten ze nooit dat er iemand met hun hoofd aan het spelen was. Ik ben een geldkraan voor Butch.
Mijn broertje Flynn had helaas minder geluk, een half jaar geleden was hij diagnosticeert met leukemie. Butch – de weldoener- bood aan om de behandeling te betalen, aangezien ik dat niet kon met mijn hongerloontje. In de eerste instantie was dit natuurlijk erg lief en aardig, maar ik wist wel beter. Nu had hij nog meer redenen om mij in zijn macht te houden. Zonder Butch red Flynn het niet. Nu ligt hij permanent in het ziekenhuis van Amsterdam. Flynn kan net zoals ik ook mensen voor de gek houden. Alleen wat ik ze laat denken, laat Flynn zien. Zo hebben we in het verleden heel vaak in winkels betaald met wit papier in plaats van geld. Onder invloed van Flynn dacht de verkoopster dat wij met gewone euro's betaalde, natuurlijk deden we dit alleen als het heel druk was zodat onze aanwezigheid minder opviel. Wij waren een dynamisch duo en natuurlijk erg in trek bij Butch.
Onze moeder was ook een savant en onze vader volgens mij niet. Mijn moeder liet destijds niet veel over hem los, ze kon emoties beïnvloeden, wat heel handig was als je een verdrietige peuter moest troosten. Ze gebruikte haar gave alleen niet vaak op ons. Ooit deed ze hetzelfde werk als ik, alleen werkte zij in het Rijksmuseum. Daar verzorgde ze de tentoonstellingen en kwam op die manier Butch tegen. Ik weet niet zeker of zij vrienden werden –ik hoop van niet- maar Butch was een goede hulp voor mijn moeder en nam ons in huis toen zij tijdens een verkeersongeval overleed. Het was de zwartste dag uit mijn leven, net zoals de dag waarop Flynn werd gediagnosticeerd. Ik kan hem niet verliezen, ik wil niet alleen achterblijven met Butch en James.
Vandaar dat ik ook bijna 'Rot op James' zei toen ik hem mij zag opwachten, maar ik slikte de woorden in. In plaats daarvan zei ik: 'geen tijd James, ik moet nog heel veel werk doen.' Met mijn allerliefste glimlach uiteraard. Ugh.