Trusting Faith - een soulmates Fanfic

6.

Volgens routeplanner was het precies 18 minuten naar Schiphol. Daarbij hield hij natuurlijk niet rekening met het echte verkeer van Amsterdam.
Het duurde tien minuten voordat Will reageerde, ik had net een taxi aangehouden.

Faith, doe dit niet.

Ik sloot mijn ogen. Ik onderdrukte de aandrang te reageren.
Zijn stem klonk zo verdrietig, zo gebroken. Maar ik zou ook breken als ik Flynn niet terug kreeg en dat was mijn missie. Op dit moment voelde ik me een beschadigd schilderij waarvan er stukken mistte.
Flynn was mijn missend stuk.
Faith ik weet waar je naar toe gaat, weglopen heeft geen zin.
Nee, misschien niet, maar dit is wel het beste.
Faith alsjeblieft? Dat was het laatste wat hij stuurde , daarna was het stilte.
Ik sloot mijn ogen en er ontsnapte een traan. Het spijt me Will, het spijt me zo.

Op Schiphol wist ik niet waar ik moest beginnen. Na middernacht was alles zo goed als gesloten en liepen er niet veel mensen rond. Ik had overal –tot aan de incheckbalie- dus ruim baan. Ik rende alle kanten op, probeerde Flynn telepathisch te bereiken maar ik kreeg geen gehoor. Na een half uur was ik in alle staten. Zou het vliegtuig toch zijn vertrokken? Maar een blik op de borden vertelde me dat dit niet zo was. Ik wilde het bijna opgeven tot...

Faith, ben je daar? Faith? Help me Faith!

Flynn, o god het was Flynn. Meteen stond ik in de startblokken.
Flynn waar ben je?
Maar terwijl ik op Flynns reactie wachtte kreeg ik heel iemand anders in mijn hoofd. Het misselijkmakende gevoel zei genoeg. Butch.
Lieve Faith, ik ben zwaar teleurgesteld in jou.
Rot op Butch, wat heb je met Flynn gedaan?
Het kon me geen zak meer schelen wat Butch met me zou doen na deze woorden, ik hou hem eerder wat aandoen.
Maar Butch vond mijn uitval eerder amusant dan beledigend.
Als je Flynn wil kom je naar gate E24. Alleen uiteraard.
Ik ben alleen Butch!
Daarna verspilde ik geen woorden meer aan die zak, ik zette mijn schild weer op.
Ik begonnen te rennen en realiseerde me halverwege dat ik zonder mijn gave onmogelijk voorbij de incheckbalie en douane kwam.
Spanning nam toe, Schiphol werd vaak goed beveiligd. Ik moest snel handelen wanneer ik personeel naderde, snel een zaadje planten.

Ik hoefde bij de incheckbalie mijn gave niet te gebruiken, deze was verlaten. Ik bukte en liep zo snel mogelijk tussen de poortjes door. Op een verdwaalde reiziger na was er niemand op mij lette.
Bij de douane was het iets lastiger. Ik moest een poort door en mijn paspoort laten zien.
Ik kreeg het benauwd, de man achter de balie was gelukkig alleen, maar ik was ook alleen waardoor mijn aanwezigheid meer op zou vallen. Alles voor Flynn besloot ik dan maar.
Ik benaderde hem van een afstand en sneller dan normaal sloot ik me in zijn hoofd. Daardoor voelde mijn aanraking waarschijnlijk nu meer een kleine tik in plaats van een veertje. Maar daar kon ik me nu niet druk om maken.
Ik had zijn gedachtegang gevonden en plantte er een klein zaadje in. Een klein zaadje dat zei: ik laat de eerstvolgende persoon door zonder paspoortcontrole. Dit keer zie ik het door de vingers. Daarna verbrak ik de verbinding.
Ik wachtte een paar seconden, maar de man krabde alleen maar aan zijn hoofd. Ik haalde diep adem en liep op de balie af.
'Goedemorgen.' Ik glimlachte breed en de man schonk mij ook een beleefde glimlach.
'Moet ik mijn paspoort laten zien?' Vroeg ik.
Naar mijn verwachting schudde de man zijn hoofd. 'Nee, voor jou zie ik het door de vingers.' Hij gebaarde dat ik door kon lopen naar de poortjes. Ik knikte.
'Dat vind ik erg vriendelijk van u. Tot ziens.'
Snel haastte ik me door de poortjes, achter me hoorde ik de man nog een gedag mompelen. Het zou maar even duren tot hij zich zou beseffen wat er was gebeurd en wanneer dat gebeurde wilde ik uit het zicht zijn.
De borden gaven gelukkig aan welke kant ik op moest naar gate E24. Ik nam een sprintje, maar na een tijdje kon ik niet meer dan hijgend voortstrompelen. Mijn conditie was niet echt denderend, maar ik moest doorzetten, ik was al bijna bij gate 18.
In de verte zag ik hem al, of eerlijk gezegd voelde ik Butch zijn aanwezigheid. Hij stond op scherp en gaf me hetzelfde misselijkmakende gevoel dat hij altijd deed. Ik zocht Flynn, maar die zag ik niet. James helaas wel.
'Ach mijn lieve Faith, mijn familie is weer compleet.'
Ze zaten samen op een wachtbankje bij de gate, die helaas verlaten was.
'Waar is Flynn?' Ik negeerde het feit dat hij mij als familie beschouwde, ik at nog liever een Van Gogh op, hoewel dat doodzonde zou zijn.
'Flynn is in onze hotelkamer, we hadden eigenlijk gedacht dat je daar heen zou gaan. Maar gelukkig was je zo slim..of eerlijk gezegd zo dom om een verlaten Schiphol te betreden.'
Ik slikte. Dat was inderdaad een beter plan geweest. Op mijn weg hierheen was ik alleen een conciërge tegen gekomen, die kon me nu niet helpen.
'Maar wij weten het goed gemaakt met je Faith. Er is mij tenslotte wat ten gehore gekomen.'
Butch ging staan en klopte zijn maatpak af. Meteen voelde ik een mentale klap en viel steil achterover. Mijn achterhoofd klapte hard op de vloer. Ik voelde gal omhoog komen en een barstende koppijn. Ik ging op mijn zij liggen en alles werd zwart voor mijn ogen.

Toen ik weer wakker werd viel me meteen op dat ik niet meer op Schiphol was, in ieder geval niet meer in de gate. Ik was in een loods. Ik zat vastgebonden op een stoel.
Dit is net zo'n filmmoment bedacht ik me, hoe cliché.
'Faith, goed dat je weer bij ons bent.' James streek met zijn vinger over mijn wang. Een misselijkheid kwam opzetten en ik kokhalsde over zijn glimmende schoenen. Geschrokken stapte hij achteruit.
'Trut.' Vloekte hij. Als ik me niet zo beroerd voelde kon ik erom lachen.
Butch verscheen naast James.
Ik vroeg me af hoe ze me in godsnaam door Schiphol hadden gesjouwd. Was mijn bewusteloze lichaam niet opgevallen? Maar goed, Butch was een rijk man, hij had vast iemand omgekocht.
'Hou op met spelen Faith. Vertel me over Will Benedict.'
Geschrokken keek ik hem aan. 'W-will?' Ik probeerde een schild op te zetten, maar zodra ik ook maar iets van mijn gave uitprobeerde werd mijn hoofdpijn nog erger.
'Ik vind het erg jammer dat je James niet als zielsverwant koos, maar eigenlijk komt mij dit veel beter uit.' Hij schaterde het uit.
Wat een sukkel dacht ik. Wist hij nou nog niet dat je je zielsverwant niet kon kiezen.
Een angst beving me, wat wilde hij van Will?
'Want weet je.' Vervolgde Butch. 'Je nieuwe schoonouders zijn namelijk lid van het befaamde Savant Netwerk. Een netwerk waar mensen het goede willen doen met hun gave. Kun je je het voorstellen?' Hij bulderde het uit. Maar ik vond het wel een fijne gedachte te weten dat er niet alleen slechte savants waren. Er was nog hoop. Alhoewel voor mij niet meer.
'Wat heeft dat te maken met Will?' Geen goede zet, nu erkende ik Will, maar het maakte nu toch niet meer uit. Will zou Flynn vinden in het hotel.
'Eigenlijk is het geheim, maar aangezien je toch niks verteld mag je het gerust weten.'

Nou wat een geluk heb iktoch weer.
'Afgelopen periode zijn bijna al mijn zakenrelaties opgepakt dankzij deBenedicts.' Hij sprak hun naam spottend uit, volgens mij spuugde hij er zelfsbij. Ik liet mijn hoofd hangen door de vermoeidheid. Ik wist al af van Butch enzijn 'vrienden'.
'Ik kon gelukkig niet aanwezig zijn bij die bijeenkomst, een gelukje voor mij.'Butch lachte bij die gedachte, alsof hij de dood had ontsprongen. Ik vond hetuitermate jammer.
'Toen ik jouw zielsverwant zag op de kijkdag, herkende ik hem meteen als eenvan de Benedicts. Zij hebben allemaal die domme uiterlijke kenmerken.'
Ik hief mijn hoofd op en keek hem boos aan. Domme uiterlijke kenmerken? Butchwas half niet zo knap als Will. Vergeleken met Will was hij een stommepenseelstreep en Will een prachtig schilderij.
'We hebben lang nagedacht over een manier om het Savant Netwerk ten val tebrengen en ik denk dat jij een belangrijke pion bent Faith.'
Ik liet mijn hoofd weer hangen en sloot mijn ogen. Ik opende mijn gedachten enzond wat losse woorden naar Will. Zinnen lukte me niet, dat deed te pijn.Hopelijk zag hij dit niet als een flauwe grap, maar een serieuze hulpvraag.
'Faith je bent te doorzichtig. Na alles wat ik je heb geleerd.' Butch gaf meeen mentale tik waardoor mijn hoofd ruw opzij werd geduwd. Een pijnscheut gingdoor mijn hoofd.
Door de pijn kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Het deed Butch niks, hijpraatte gewoon door.
'Dus Faith, jij verteld me waar ik de Benedicts kan vinden zodat ik hun netwerkten val kan brengen.' Hij lachte gruwelijk, als een slechterik in een B film.

'Ik ben hier.'
Mijn hoofd schoot omhoog. Butch en James draaiden zich om. Butch keek evenverbaasd, maar herpakte zichzelf al snel.
Daar stond hij, mijn pronkstuk, de knapste man op aarde. Will.
En hij was niet blij. Zijn prachtige bruine ogen stonden gevaarlijk, wat ikeigenlijk best ironisch had gevonden, ware het niet dat ik mij even in eenbenarde positie bevond.
Butch leek geen kik te geven. Hij keerde zich naar Will en liet mij voor wat ikwas. Niks.
'Wat aardig van je dat je zelf hierheen bent gekomen.'
Langs Butch heen keek Will naar mij.
Verdomme Faith, wat heeft die klootzak jeaangedaan?
Ik glimlachte zwakjes, hopelijk had hij daar genoegen mee. Ik was allangblij dat hij er was.
'Laat Faith gaan en ik vertel je alles.' Will kwam dreigend dichterbij. Jameshad zich inmiddels al verscholen achter zijn vader.
Ik voelde een vleugje van trots, dit was mijn zielsverwant. Maar Butch leekniet onder de indruk te zijn, of hij verzweeg het gewoon.
'Ik weet niet of ik daarmee akkoord kan gaan meneer Benedict. Faith is ergbelangrijk voor mij.' Met die woorden werd Will ruw achterover geduwd. De klaphad niet zulk effect op Will dan op mij gehad, maar het maakte Will nagenoegonmogelijk om naar mij te gaan.
'Ik weet wat je gave is meneer Benedict.' Zei Butch spottend. 'Je kunt nikstegen mij beginnen.'
Will begon hartelijk te lachen. 'Ik denk dat u zich daar vies in vergist meneerCumberland.' Dat laatste zei hij zo sarcastisch, dat Butch woedend zijn vuistenbalde. De spanning was om te snijden. Will en Butch stonden als twee leeuwentegenover elkaar. Afwachtend op wie de eerste stap zou zetten.
Het was Butch.
Hij deelde Will nog een mentale klap uit, welke veel harder aankwam. Ondanksdat Butch met zijn rug naar me toe stond kon ik zien dat het zweet hem uitbrak.Hij mocht dan krachtig zijn, Will was veel jonger en had –hoopte ik- een veelbetere mentale uithoudingsvermogen.
Will struikelde achterover, maar wist zijn evenwicht te behouden. Nu was hetzijn beurt. Met een geweldige klap viel James achterover net zoals ik eerstdeed.
Eigenlijk schrok ik van deze actie. Butch had het uiterste van Will naar bovengehaald.
De eens zo relaxte Will Benedict stond hier nu met gebalde vuisten en aangespannenspieren. Wat voor heerlijke spierballen zorgde, maar daar kon ik nu helaas mijnaandacht niet op vestigen. Alhoewel James zo gevloerd was, had Will veel meermoeite met Butch. Ze vochten nu op gelijke voet en waren gewaagd aan elkaar.Will had duidelijk hulp nodig, maar hoe kon ik hem helpen? Ik zat hier weerloostoe te kijken hoe mijn zielsverwant strijdend ten onder ging. Ik moest ietsdoen!
Maar het enige wat ik kon en wat nooit bij Butch gewerkt had waren mijndwanggedachten. Will had me eens verteld dat mijn gaven sterker werden zodra ikmijn zielsverwant had ontmoet, maar ik had nog niet echt gemerkt.
Geen tijd, ik moest het nu doen.
Ik hief mijn hoofd en rechtte mijn rug. Ik nam diep adem en bleef onafgebrokennaar Butch zijn achterhoofd staren. Het was moeilijk Butch' zijn gedachtenbinnen te dringen, maar dit was de perfecte timing. Door Will was hij enormafgeleid en ondanks dat hij doorhad wat ik van plan was kon hij er niks tegendoen. Als hij zich op mij richtte, verloor hij van Will. Het was een pijnlijkestrijd en ik had het gevoel dat er geen einde kwam aan de mentale muur dieButch had opgebouwd. Maar na flinke pijnscheuten lukte het me eindelijk omButch te bereiken.
Donder op Faith, anders doe ik Flynn wataan.
Even deinsde ik terug, maar ik herpakte mezelf en zette nog meer kracht daneerst. Ik was bijna zover dat ik het zaadje in zijn brein kon plaatsen.

Ik geef mijzelf over. Ik geef mijzelfover. Ik. Geef. Mijzelf. Over. IK GEEF MIJZELF OVER.

Ik gilde van de pijn en alles werd zwart voor mijn ogen. Ik kon nog netzien hoe Butch zijn handen omhoog hield en op zijn knieën zakte. Will riep nogmijn naam en daarna werd alles zwart.