Hızla odadan cikip kendi odama geçtim. Saate baktim saat beş olmuştu. Hemen babami aradim. Telefon caliyor ama açan kimse yok. Babami defalarca kez aradim. Bu sefer annemi aramayi düşünüp hemen aradim. Anneminki kapaliydi. Telaştan oluyordum. Notta gitikleri hastanenin adresi vardı allahtan. Hemen şoförün hazırlanmasını söyledim hizmetçiye. Bende sabahın sersemliğle üstüme salaş bir t-shirt ve altınada yüksek bel pantolan giydim. Aşşağıya indiğimde şoför hazırdı. Hemen arabaya bindim. Hastaneye doğru yola çıktım. Hastane kapısına geldim arabadan indim hızla DANIŞMA yazan yere gelip annemin hangi odada kaldığını dordum
DANIŞMA: anneniz 3. kat 304 numaralı odada kalmaktadır.
Deyince hemen merdivenlere yöneldim hızla merdivenlerden 3. kata çıktım. Kolidorun sonuna doğru gitmeye başaldım. Ve nihayet 304 numaralı oda yazısını görünce kocaman bir nefes alıp. Odanın kapısını çaldım. İçerden ''Gir'' sesini duydum. Yavaşca kapıyı açıp içerri girdim. Annem içerdeki yatakta uzanmış uyuyo ve babamda ayakta annemin başını bekliyo. Babam beni görünce şaşrmış olacakki hemen yanıma gelip boynuma sarıldı. Ben ne olduğunu bile anlamadan ağlamaya başladı.
Babama ne olduğunu sormaya korkuyordum. Çünkü vereceği cevap beni hayli korkutuyordu. Babam beni odadan dışarı çıkardı. '' Kızım''dedi telaş dolu sesiyle '' Sana bişey söylemem lazım ama sakın korkma tamam mı??'' dediği anda çok korkmaya başladım. '' Baba ne oldu söyle lütfen'' dedim korku dolu gözlerle babama bakarak. Babam:'' Kızım aa-annenin beyninde kis varmış ama tedavisi varmış korkma yurt dışında en iyi hastaneye götürüp tedavi olucak '' dediği anda elerim zangır zangır titredi. Konuşamadım. Ağlmaya başladım o kadar kötü bağrıyordum ki bütün hastane başıma toplandı. Sanki çok yakın biri ölmüş gibi ağlayanlar gibi. Gözlerim kapanmaya başladı halla bağıra bağıra ağlıyordum.
Aradan kaç saat geçti bilmiyorum hayatım mahvolmuştu annemi kaybetme korkusuyla nasıl yaşardım? Annemi o kadar çok seviyordum ki kelimeler yetmez. O benim hayatımın anlamı. Eğer ona birşey olursa hayatım başıma yıkılırdı.
Gözlerimi açtığımda bir odadaydım odada kimse yoktu. Doğruldum yataktan kalktım karşımda ayna vardı. Aynaya baktığımda gözlerim kocaman şişmiş göz kapaklarımı bile zor açıyodum. Saçlarım dağılmış mahvolmuş gibi görünüyodum. Odanın kapısı bir anda çaldı.'' Gir '' dedim iyice kısılmış olan sesimle. İçeri giren Buraktı. Benim yanıma gelmişti. Ona çok ihtiyacım vardı. Ve o benim yanımdaydı. Hemen boynuna atladım. Harika bir parfüm kokusu geliyordu. Oda bana sıkıca sarıldı. Durmuş olan gözyaşlarım bir anda sel oldu. Yine aynı şekil ağlıyordum. Burak ise sadece ''senin yanında olacağım ve seni asla bırakmayacağım annen iyi olucak sen merak etme ve ağlama olurmu ?? ''dedi. Bende biraz rahatladım. Burağa güvenmek istiyordum.Çünkü bana güven veren bir ses tonuyla konuşuyordu.
Sakinleşmiştim . Sonra ondan ayrilip odaya baktim. Burasi bir hastane odasiydi. Nolmustu bana Buraga dönerek" beni neden bu odaya getirdiler noldu bana??" diye soran gözlerle Buraga baktim. Burak:"Sanirim ağlamaktan yorgun düşüp bayilmissin bana da baban dedi" diyiverdi. Ne babam mi demişti?? Yani burak babamlami tanismisti. Sahi Burak buraya nasil gelmisti?? Bir sürü soru işareti vardır kafamda.
Odadan disari ciktim babam kenarda duvara yaslanmis bitkin yorgun hayatan bikmis bir ifadeyle bekliyo. Beni görünce hemen yanima geldi. "Kizim iyimisin sen" dedi."iyiyim baba sen merak etme. Şey soylicem sana burak nasil geldi buraya??" dediğimde. Babam beni rahatlatan bakislarla" sen bayilinca defalarca aramis bende merak etmesin diye senin telefonundan aradim buraya gelmesini söyledim. Kizdinmi bana ??" dedi. Bende babamin alnindan öpüp ona sarildim. Kulagina eğilerek " Tabiki hayir babacim iyi ki Cagirdin o bana değer veriyo seni çok seviyorum canım babam " dediğimde babam bana daha sıkı sarıldı ve göz yaşlarını tutamadı. Babamın göz yaşlarını sildim. Beraber kenarda duran oturaklara oturduk. '' Babacımm annem bnim bildiğimi bilicekmi?? Yani annemin kanser olduğunu bildiğimi annem bilicek mi??'' dedim. Babam başını hayır anlamında salladı. Neden der gibi baktım o da anladı zaten. '' Kızım eğer annen senin bildiğini bilirse mahvolurr çok kötü hisedder neden böyle hiseder biliyomusun senin hayatını korkuyla geçirmek istemediği için.'' dedi. Babamı çok iyi anlıyordum. Burak da yanımıza gelip oturdu. Aradan 10-15 dk geçti doktor annemin odasından çıktı. Hemen yanına gidip durumunu sorduk. Doktor:'' Eşiniz Selin hanımın tedavisini burda yapamıyoruz gereken malzemeler yok. Ancak yurt dışında olabilir geçmiş olsun Alper bey''dedi ve uzaklaştı. Ben daha çok korkmaya başlamıştım. Babam kulağıma eğilip '' Kızım anne bişey belli etme şimdi annenin çıkışını yapıcam eve gidicez biraz dinlensin zaten annen kanser olduğunu biliyo tamam mı??'' dedi. Babamı çok iyi anlıyodum. Başımı tamam anlamında salladım. Babam aşşağa indi. Burak da yanıma geldi '' Annen iyi olucak babanın dediklerini yap olurmu?? '' dedi. Bende olur anlamında kafamı salladım.
Babam gelip annemin çıkışını yaptığını söyledi. Annemin odasına girdiğimde annem iyi görünüyodu. Babamla birlikte annemi arabaya götürdük. Ben arabaya binmeden önce Burağın yanına gidip ona tekrar sarıldım. Ararım seni dedim ve arabaya bindim. Babam annemi neşelendirmek için durmadan espiri yapıyo ve işe yarıyordu annemin suratında ufak da olsa tesbbesüm oluyordu. Eve geldiğimizde hemen odama çıkıp yatagima uzandım.
