Μαγικά πλάσματα (Harry Styles fanfiction)

Κεφάλαιο 2.

 Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2016.

 Τώρα μπορώ να λέω επίσημα,ότι είμαι 18 και ότι έχει αρχίσει να πονάει το κεφάλι μου,για αυτό ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και συνέχισα τον ήρεμο ύπνο μου.Είχαν περάσει τρεις ώρες περίπου και τότε ένιωσα το κεφάλι μου να σπάει,σηκώθηκα από το κρεβάτι για να παω στην κουζίνα και τότε ήταν που κατάλαβα ότι δεν ήμουν στο δωμάτιο μου,κοίταζα γύρω μου για έξοδο,αλλά ο πόνος στο κεφάλι μου γινόταν όλο και πιο δυνατός,δεν μπορούσα να σκεφτώ,ούτε να λειτουργήσω,εκείνη την ώρα η πόρτα άνοιξε,γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα αγόρι,ήταν ψηλός-περίπου στο 1,80-,οι μπούκλες του,του έδινα μια ιδιαίτερη γοητεία,τα πράσινα μάτια του κοίταγαν στα δικά μου με στοργή και αγάπη,ήταν σαν άγγελος.Είδε το φόβο στα μάτια μου και μου χαμογέλασε,πόσο χαριτωμένος είναι,καθώς χαμογέλασε φάνηκαν τα λακάκια του,το χαμόγελο του είναι μοναδικό και πολύ μεγάλο.Του χαμογέλασα κι τότε με πλησίασε...

-Χάρη..μου είπε.

-Ρενεσμέ...του απάντησα και τότε το συνδητοποίησα,τι ακριβώς κάνω,λέω το συστήνομαι σε έναν άγνωστο που προφανώς δεν με φιλοξένησε στο σπίτι του και μου πρόσφερε το κρεβάτι του επειδή είμαστε κολλητοί,που έχω μπλέξει;

-Μην φοβάσαι,είμαι εδώ για να σε βοηθήσω,ήξερα την αδερφή σου,ήμασταν κολλητοί...μου είπε με ένα λυπημένο ύφος και τότε κατάλαβα ότι δεν μίλαγε για την Άννα,αλλά για τη Μπέλα...Η Μπέλα,πόσο μου λείπει,αλλά ξέρω ότι δεν θα την ξαναδώ ποτέ,η Μπέλα δεν άντεξε,έγινε δαίμονας,ακολούθησε τη μοίρα του μπαμπά και αυτό ήταν ακριβώς κάτι που φοβόμουν.

-Ρενεσμέ,η μαμά και η αδερφή σου δεν ξέρουν ότι ήξερα την Μπέλα,δεν βγαίναμε,ήμασταν φίλοι,θέλω να σε βοηθήσω και αμα συνεργαστείς...δεν πρόλαβε να τελειώσει,τον διέκοψα,αρχίζοντας να ουρλιάζω...