Layla Dallas, een meisje van bijna achttien jaar. Toen haar grote broer vertrok op tour en dan niks van zich liet horen en dan nog bij wat vrienden bleef brak ze. Iedereen was ineen haar vriend omdat haar broer beroemd was en na een tijdje had ze er...
Ik ren door mijn huis terwijl ik mijn leren jasje probeer aan te doen en ondertussen koffie drink terwijl ik mijn schoen zoek, ja ik ben weer één schoen kwijt en ik ben ook weer te laat. Iedereen in het huis is al weg. Mijn beste vriend Daniël moest zich om acht uur melden omdat hij te veel keer te laat was, hij zit in mijn klas dus zat het eerste uur te niksen. De andere twee, Joshua en Anthony zitten in een andere klas en moesten dus gewoon om half negen op school staan, het is niet slim om mij alleen te laten als ik vroeg moet opstaan, geen slim idee. 'Verdomme waar is die sch-AAAAH' en dan lig ik op de grond, mijn koffie was gelukkig wel leeg. Ik wil het voorwerp waar ik over ben gevallen uitschelden maar dan zie ik dat het mijn schoen is. 'Daar ben je' zucht ik en ik trek hem aan. Ik gooi mijn rugzak over één schouder en ren naar school. Ik ben er bijna als ik ineens tegen iemand aan ren. ''Verdomme kijk eens uit, klootzak' roep ik boos. 'Volgens mij is het jou schuld' zegt de persoon geërgerd. Ik kom omhoog en kijk hem aan. 'Cameron' zeg ik verbaasd. 'Oh dus je bent een fan' zegt hij arrogant. 'Nee, ik vind eigenlijk dat je een arrogante eikel bent die zich niks van andere aantrekt. Als je me nu excuseert, ik heb les' zeg ik en ik beuk met mijn schouder tegen de zijne en loop mijn school in. 'Miss Dallas, je te laat briefje' roept de secretaresse. 'Ach hou je kop toch eens An' grom ik boos en ik wandel naar mijn lokaal. Ik open de deur en meteen voel ik alle ogen op me gericht, ik kijk enkel naar het grijnzende gezicht van mijn beste vriend vanachter in de klas. 'Fijn dat u ook weer eens komt, miss Dallas' zegt mijn mentor. 'Ja, ik kom graag om u lelijk gezicht weer te zijn' zeg ik brutaal en ik loop naar de plek naast Daniël. 'Mooi op tijd babe' lacht hij. 'Ik kon vroeger zijn maar ik liep tegen een eikel' zeg ik geërgerd. 'Jij noemt maar één persoon eikel' zegt hij langzaam. 'Inderdaad, Cameron Dallas is terug en herkende zijn eigen zusje niet eens' zeg ik boos. 'Dallas, Diaz, kunnen jullie stil zijn' vraagt onze mentor. 'Nee, we zitten in gesprek' zeggen we tegelijk. 'Jullie horen niet te praten tijdens de les' zegt hij boos. 'U hoort geen les te geven tijdens ons gesprek' zeg ik. 'Genoeg, de les uit, nu' roept hij. 'Fijn, dromen komen dus toch uit' zeg ik en we lopen de klas uit. Op hetzelfde moment komen Josh en Tony hun lokaal uit. 'Ook eruit gestuurd' vraagt Josh. 'Mevrouw hier zat niet eens tien minuten in de les' lacht Dan. 'En Cameron is terug' zeg ik. 'Wat doet die eikel hier' vraagt Josh verbaasd. 'Geen idee, mam belt pas dit weekend' zucht ik. 'Wat dacht je van spijbelen en Starbucks' zegt Tony. 'Goed idee' zeg ik en we lopen eerst naar onze locker en dan naar buiten. 'Miss Dallas en mister Diaz, Matthews en Anderson' roept de secretaresse. 'Ach, hoepel op' roept Tony en we lopen naar het stad. 'Zou Cameron niet doorhebben dat er iets mist, ik bedoel voor ons werd je ook al wel gehoord' zegt Josh. 'Weet ik veel, misschien heeft mijn moeder wel gezegd dat ik dood ben' zeg ik droog. 'Je vader praat zijn mond wel voorbij' lacht Dan. 'Zijn dat je ouders en Cameron niet' vraagt Tony. Ik kijk naar een terrasje en zie inderdaad, mijn ouders en Cameron zitten. Ze lijken het perfecte gezin, allemaal netjes, verzorgd en dan heb je mij. Cameron zijn haar zit in een kuif -zoals altijd- hij draagt een wit t-shirt, een zwarte lange broek, zwarte vans en zijn zonnebril, mam draagt een zwart met wit strak kleedje tot net boven haar knie, zwarte hakken, zwarte blazer, haar lenzen en haar bruine haren zitten in een dot, pap draagt een zwarte broek, zwarte schoenen, een blauw hemd en zijn haar zit ook in een kuif, wel een andere als Cameron en dan heb je mij. Ik heb mijn zwarte Combats aan, mijn zwarte gescheurde broek, mijn grijze crop top en een leren jasje en mijn bruine haren liggen gewoon over mijn schouder
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Ze lijken wel het perfecte gezin' zeg ik boos, ergens doet het me pijn. 'Wie wil er nou een perfect gezin, ik vind ons het perfecte gezin' zegt Josh die zijn arm om me heen slaagt. 'Gaan we nog Starbucks halen' vraag ik en we lopen verder. Bij Starbucks bestellen we en gaan we in een hoek zitten. 'Ondervraag je moeder gewoon morgen of overmorgen' zegt Tony. 'Nee, dan lijkt of het me uitmaakt' zeg ik. 'Dat doe je ook' zegt Josh. 'Maar dat hoeven zij niet te weten' zeg ik. 'Jij bent zo vermoeiend' zucht Dan. 'Weet ik, weet ik' zucht ik. 'Ik ga al naar huis, ik moet dringend opruimen' zeg ik en ik sta recht. Ik loop rustig naar huis als ik weer tegen iemand op bots. 'Het spijt me' zegt een jongens stem meteen en hij steekt zijn hand uit. Ik pak hem vast en hij trekt me voorzichtig recht. 'Het is oké' zucht ik waardoor hij opgelucht glimlacht. 'Ik ben Shawn' zegt hij. 'Layla' zeg ik terug. 'Mooie naam' zegt hij. 'Dank je' bloos ik. Wacht, ik bloos? Ik bloos nooit! 'Oh, ik moet gaan, ik heb afgesproken met wat vrienden' zegt hij als de klokken luiden. 'Ja, ik moet ook gaan' zeg ik. 'Bye Layla' zegt hij en hij geeft me een papiertje en wandelt dan weg. Ik loop verder naar huis en als ik thuis kom begin ik mijn kamer op te ruimen. Dit is trouwens eigenlijk het huis van de ouders van Joshua, maar die wonen in een ander huis, in een andere stad. Ik kijk naar het papiertje en zie een telefoonnummer staan. Ik grinnik en zet zijn nummer in, maar iets sturen doe ik niet. Ik zet mijn muziek op het luidste en begin te dansen door mijn kamer. 'Waarom ben jij zo aan het dansen' lacht Dan die op mijn bed gaat liggen. 'Ik weet niet, school is bijna gedaan' zeg ik en ik ga naast hem liggen. 'Ja, nog een weekje' zucht hij.
