Layla Dallas, een meisje van bijna achttien jaar. Toen haar grote broer vertrok op tour en dan niks van zich liet horen en dan nog bij wat vrienden bleef brak ze. Iedereen was ineen haar vriend omdat haar broer beroemd was en na een tijdje had ze er...
De volgende morgen moet ik om half negen op school zijn, wat betekent dat ik te laat ben... 'Layla' roept Daniël. 'Rustig bijna klaar' roep ik terug en dan stap ik uit mijn bed en ga douchen. Ik doe wat make-up op en trek kleren aan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik loop naar beneden en pak een appel. 'Eindelijk' zucht Daniël en dan lopen we naar school. 'Zo laat was ik niet, maar ik bedoel, half negen op school is geen menselijk uur' zeg ik. 'Hoe vaak ben jij te laat gekomen' vraagt hij verbaasd. 'Ik had altijd een excuus of ze ware te bang om me te straffen' grijns ik. 'Hoe kan het dat mensen meer bang van jou zijn dan van mij' vraagt hij. 'Omdat ik mijn bedreigingen waar maak, de vorige keer dat ik geschorst was is de directeur ontslagen, oeps' zeg ik grijnzend. 'Jij bent ongelooflijk' lacht hij en we lopen naar ons lokaal en gaan zitten. 'Dallas, Diaz, mooi op tijd' zegt meneer Jones sarcastisch. 'Ik weet het, normaal slaag ik dit uur over' zeg ik verbaasd. Hij draait met zijn ogen en gaat verder met praten. In het midden van de les gaat de deur ineens open en staat Cameron in de deuropening. Ik kijk verbaasd naar Daniël die ook grote ogen heeft. 'Ah, mister Dallas, komt u nog eens lessen volgen' vraagt hij glimlachend. 'Nee, ik vroeg me af of ik mijn zusje mag lenen' glimlacht hij naar meneer. 'Dallas, je hebt het gehoord weg wezen' zegt hij bot tegen mij. 'Eerste keer dat u me de les niet uit zet' zeg ik grijnzend en ik sta recht. Cameron zijn mond valt open en ik grijns enkel. 'Ja, je was ook maar vier keer aanwezig dit uur' zegt hij. 'Had u maar een interessant vak moeten geven' zeg ik en ik loop naar voor. 'Zie je straks Daniël' roep ik. 'Ik wacht niet met eten' roept hij terug en dan sluit ik de deur. 'Oké, wat moet je' vraag ik bot. 'Jij bent Layla niet' zegt hij verbaasd, in de war. 'Volgens mijn pas wel, ik wou me als geadopteerd opgeven, maar dat mocht niet' zeg ik. 'Jij lijkt niks meer op vroeger' zegt hij. 'Inderdaad, oude Layla is weg' zeg ik. 'Maar waarom' vraagt hij. 'Dat is jou schuld jij idioot' roep ik boos. 'Ik heb niks gedaan' zegt hij verbaasd. 'En dat is het probleem' zeg ik boos. 'Hoezo' vraagt hij. 'Je hebt niks gestuurd, mam belde je elke week, maar je zusje was niet belangrijk genoeg' zeg ik. 'Wat. Jij negeerde mij' zegt hij. 'Ja, omdat ik vijf weken niks van je heb gehoord! Mam belde je elke week, elke week! En voor mij was het te veel gevraagd om even een berichtje te sturen en dan kreeg ik het berichte: Alles oké' zeg ik. 'Ik had niet zo veel tijd' mompelt hij. 'En ik had niet zo veel tijd om op jou te wachten. Ik woon alleen, en ik moet niks meer met je te maken hebben. Je bent enig kind Dallas' zeg ik. 'Nee, jij bent mijn zusje en dat zal je altijd zijn' zegt hij. 'Ga verder me je leven, zoals ik' zeg ik. 'Je bent echt ongelooflijk! Je gunt je eigen broer niet eens zijn droom' roept hij nu woedend. 'Jij hebt geen recht om boos op mij te zijn Cameron' roep ik boos. 'Jij kan mij niet val alles te schuld geven' zegt hij boos. 'Let maar eens op' zeg ik. 'Jij bent echt een grote trut! Ik dacht dat je al erg was toen ik je op straat tegen kwam, maar jij bent gewoon de opper Trut' roept hij. 'En jij bent een egoïstische eikel' zeg ik terug. 'Jij brak het hart van je eigen moeder' roept hij. 'Jij brak het hart van je eigen zusje' zeg ik boos terug. 'Jij laat altijd alles op jou gaan, ik ging mijn droom achterna' zegt hij boos. 'Ja, ik pas niet jou in jou wereld' zeg ik. 'Wat als jij mij vergeet en ik jou, dan hebben we geen last van elkaar' zeg ik. 'Best, liever geen zusje dan jou' zegt hij boos en dan gaat hij weg. Ik bijt op mijn lip en mijn ogen vullen zich met tranen. 'Het is je weer gelukt Cameron, je hebt me weer laten huilen' fluister ik met een gebroken stem. 'Layla' zegt Josh die aan komt lopen en hij pakt mijn gezicht in zijn handen. 'Je huilt' zegt hij verbaasd. 'Cameron was hier. Ik was een trut, ik weet het. Hij zei dat hij liever geen zusje heeft dan mij' zeg ik zacht. 'Hij meende het niet, hij was vast overstuur' zegt hij. 'Hij heeft gelijk Josh, ik ben de ergste zus ooit' fluister ik. 'We gaan naar huis' zegt hij en hij tilt me op zijn rug en zo lopen we naar huis. 'Ik ga Cameron wat aan doen' zegt Josh als hij me op de zetel legt. 'Mag ik ijs' vraag ik pruilend. 'Ben al weg' zegt hij en hij een paar minuten later komt hij terug met een grote pot Smurf-ijs. 'Bea' zucht ik en ik begin te eten. 'Thuis' roept Daniël. 'Oh, die jongen gaat eraan' zegt Dan als hij me ziet liggen. 'Dat is haar derde pot' zegt Josh. 'Waarom blijf je haar zoveel geven' vraagt Dan verbaasd. 'Hierom' zegt hij en hij pakt de pot ijs vast waardoor ik begin te gillen. 'Hier is het terug' zegt hij en hij laat het los. 'Die gaat er echt aan' zegt Dan. 'Lief zijn voor mijn broertje' zeg ik. 'Is ze dronken' vraagt Dan. 'Suiker dronken' antwoord Josh. 'Ik zie een eenhoorn!! Neem me mee' roep ik. 'Ga maar slapen, Engel' zegt Daniël en hij legt een deken over me heen. 'Zorg jij dan voor meneer Smikkel' vraag ik. 'Natuurlijk' zegt hij en dan val ik in slaap.
