Ey zaman sen ki Hermes'in,
Ölümsüzlük Tacını giymiş,
Zühal yıldızıyla sabahlanıyordun her gece,
Ruhun şafak vaktinde tanrısal bedende ışık oldu,
Orada eriyip tükenen sayısız ruhların kasırgasıyla,
Karanlığın içinde aya yükselir olmuştum o gün,
Eline aldığın gümüş orakla doğumları ve ölümleri,
Düzenler olmuştun,
rüzgarın küçük kızı gibi ayın düşünce dehasında
ey zaman,
Her gece sen yeniden doğarken Füme renkte,
Ay ise bürünürdü karanlığına,
Ruhun ise ışıksızdı bedeninde.
Yıldızlar senin için yırtılmıştı sanki o gece,
Ve bir sabah kutsanmış kelimelerle akıp,
Geliyordun caminin halısı üzerine ve
rüzgarın küçük kızına aşık olmak gibiydi,
Bütün zamanlar...
FESİH SAKÇAK
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bana aşktan bahset #WATTYS2016
Poetry'Bomboş satırlara karaladığım sözlerimsin,Özlem kokan cümlelerimin derin tümcelerindesin, Seni özlüyorum gün ışığım,Güneşin sabahı özlediği gibi...''
