Kapatid (SPG) [on-going] #Wattys2016

Chapter 6

"Good morning, baby." Bati sa kaniya ni Joan pagkaupo niya sa lamesa niya. Marami pa siyang kailangang ayusin. Mga papeles na iniwan sa kaniya ng amo niya.

"Good morning." Iyon lang ang itinugon nito sa kasintahan.

Bugnot na umupo si Joan sa puwesto niya kanina, upang simulan na rin ang trabaho.

"Baby, makikitulog ako sa inyo mamaya a," baling niya kay Jason.

"Bakit?" Kunot-noong tanong ng binata.

"Ayokong matulog sa bahay. Wala kasi ang mga tiyahin ko, wala akong kasama. At isa pa, gusto kitang katabi." Mahabang paliwanag niya na sinabayan pa ng pagkagat-labi.

Nakuha naman ni Jason ang nais niyang iparating. Kaya naman ay pumayag na siya sa nais ng nobya.

**

Pagkababa sa tapat ng bahay nila ay nagtaka si Jason dahil bukas ang mga ilaw sa loob ng bahay nila. "Nandito na yata sila Nanay." Sabi niya sa kasintahan.

"Bakit hindi mo sinabi na uuwi na sila? 'Di sana... doon na lang tayo sa bahay namin dumiretso." Maktol nito.

"Hindi ko rin alam na darating sila. Halika na," hinila niya ang kamay ng kasintahan at dumiretso na papasok sa loob ng bahay.

Nadatnan nila si Monic na nanunuod ng telebisyon. Nakataas pa ang mga paa nito sa sandalan ng sopa. Manipis ang suot na damit ni Monic kaya kitang-kita ang suot nitong bra. Hindi iyon nakatakas sa mga mata ni Jason.

"Kuya, nandito ka na pala." Tuwang-tuwa na sabi niya nang makita ang kapatid. "Bakit kasama siya?" Umarko ang kilay nito paitaas pagkakita sa kasama ng kuya niya.

"Dito raw siya matutulog," paliwanag nito sa kapatid.

"Bakit naman? Wala ka bang bahay?" Pagtataray nito sa dalaga. Noon pa man ay ayaw na niya rito para sa kuya niya. Hindi kasi siya makapaniwala na nagkaroon ng nobya ang kuya niya nang ganoon kabilis. Bukod doon ay ayaw niyang may kahati sa atensyon nito.

"W-wala kasing tao sa bahay namin, kaya dito muna ako." Nautal pang sabi nito. Ramdam niya ang galit ni Monic sa kaniya. Hindi na lamang niya iyon pinansin. Ayaw niya itong patulan dahil kapatid ito ng kaniyang nobyo.

"Wala palang tao, eh. Bakit hindi mo tauhan?" Inis na sambit nito.

"Monic." babala ng kuya niya.

Inirapan niya lamang ito at bumalik na sa panunuod. Dumiretso ang dalawa sa kusina para kumain nang magsalita si Monic, "Kuya, para sa iyo na lang ang pagkain diyan. Hindi naman kasi namin alam na may kasama kang palamunin."

"Hindi ka ba titigil?" Matigas na sambit nito. Bakas sa pananalita niya ang inis at galit sa inaasal ng kapatid.

Hindi siya pinansin ni Monic pinalakasan lamang ang kaniyang pinapanuod. Bastos na kung maituturing ngunit wala itong pakialam sa sasabihin ng iba.

"Hayaan mo na lang ang kapatid ko. Hanggang ngayon kasi hindi pa rin niya matanggap na nagka-nobya na ako." paumanhin niya sa dalaga. "Kumain ka na, magkakape na lang ako," dagdag nito.

Tango lamang ang isinagot ni Joan. Biglaan naman kasi talaga ang relasyon nila, pero hindi niya iyon pinagsisihan. Sobrang mahal niya si Jason kaya lahat kinakaya niya huwag lamang itong mawala sa kaniya.

"Hanggang dito marami ka pang trabaho?" Tanong ni Joan sa binata nang makita ang mga papeles na nakapatong sa lamesa nito sa loob ng kuwarto.

"Oo, tinatapos ko na iyan para makapagbakasyon ako sa susunod na linggo." Sagot niya rito. Pupunta kasi sila ni Monic sa Lola nila sa Ilocos.

"Hmm. Puwede ba akong sumama?" Sambit niya sa malambing na tinig habang hinihimas ang mga braso't balikat ni Jason.

"Puwede naman, kung papayagan ka."

"Oo, naman. kaya lang dalawang araw lang ako makakasama sa inyo, kailangan ko rin kaagad bumalik sa trabaho dahil marami pa akong papeles na aasikasuhin." Lumungkot ang boses nito.

"Okay lang iyan. Ang mahalaga makasama ka." Sabay kindat ni Jason kay Joan.

"Tulog na tayo, baby." pag-aaya ni Joan.

"Tapusin ko lang ito, malapit na."

"Sige. Hihintayin na lang kita."

Makalipas ang isang oras ay natapos na rin ni Jason ang ginagawa niya. Tiningnan niya si Joan na nakahiga sa kama niya at halos humihilik na. "Hihintayin daw," bulong niya sa sarili.

Tok! Tok! Tok!

Napalingon siya sa pintuan nang makarinig ng katok. Agad niya itong tinungo at pinagbuksan ang nasa likod nito.

Bumungad sa kaniya ang mukha ng kapatid. "Anong kailangan mo?" takhang tanong niya rito.

"Nasaan na si Joan?" Tanong din ang itinugon nito. Kahit noon pa ay hindi niya ito tinatawag na 'ate'. Ang sama talaga ng loob niya rito.

"Tulog na. Ano bang kailangan mo?" Tanong niyang muli.

"Ikaw. Ikaw ang kailangan ko, Kuya." Pagkasabi niya no'n ay agad na siniil ng halik ang kapatid.

Hindi na rin tumutol pa si Jason dahil nangungulila rin siya rito. Matagal na rin niyang hindi natitikman ang halimuyak ng kapatid.

"Huwag tayo rito, baka magising si Joan at si Nanay." bulong ni Jason sa pagitan ng halik nila.

"Doon tayo sa kuwarto ko, Kuya."

Dahan-dahan niyang isinara ang pintuan ng kuwarto niya at tinungo ang katapat na kuwarto nang hindi pinuputol ang halik.

Pananabik: iyon lamang ang tamang salita na maiuugnay sa nararamdaman nilang dalawa.

----

Again, vote and comment po.