Kapatid (SPG) [on-going] #Wattys2016

Chapter 7

"Kuya, namiss kita... namiss ko ang ginawa natin." Ngumiti ng makahulugan si Monic.

"Namiss ko rin naman," pilyong sabi ni Jason sa kapatid. "Kailangan ko nang bumalik sa kuwarto ko... baka biglang magising si Joan."

Akmang aalis na si Jason sa pagkakahiga nang bigla siyang hawakan ni Monic. 'Yung tipong hindi sa kamay o braso ang pagpigil na ginawa niya. Hawak ni Monic ngayon ang ari ng kaniyang kuya at hinihimas-himas ito. "Dito ka nalang matulog, Kuya. Ayaw mo na bang maulit ang ginawa natin?"

Tumayo, nagising at nanigas na ang sandata niya sa paghawak nito. Nakahanda na muling sumugod. Ngunit kailangan niya itong pigilan. "Kahit gustuhin ko ay hindi pwede, nandito si Joan at nasa kuwarto ko siya. Kailangan ko nang bumalik." anito.

Napasimangot siya sa tinuran nito. "Bakit ba kasi pumayag ka na dito siya matutulog?"

Nakita ni Jason ang pagkairita ni Monic. "Wala siyang kasama sa kanila. Monic, nobya ko siya at magiging ate mo. Kailangan mong masanay na nan-"

Hindi na niya pinatapos ang sasabihin nito nang sumabat siya, "Ate? Ayoko siyang tawaging ate!"

"Pero kailangan. Siya ang mapapang-asawa ko. Sa ayaw mo at gusto, magiging ate mo parin siya." May diin ang bawat bitaw nito ng salita.

"Bakit Kuya? Kaya ko naman punan ang pangangailangan mo, ah." Mangiyak-ngiyak na si Monic nang sabihin niya ito.

"Magkapatid tayo. Magkadugo. Intindihin mo naman si Kuya... Hindi naman kita pababayaan eh."

"Pero Kuya,"

"Halika nga rito," nilapitan niya ang kapatid at hinalikan sa labi, "hindi kita pababayaan. Mahal na mahal ka ni kuya, tandaan mo 'yan."

Kinilig si Monic sa tinuran nito. "Talaga kuya, ah?"

Tumango-tango si Jason bilang tugon. "Hmm. Sa ngayon, kailangan ko ng bumalik sa kuwarto ko. Baka mahuli nila tayo." Nakangisi pa ito sa huling sinabi niya.

"Sige na nga. Inaantok na rin ako." Pinakawalan na ni Monic ang kuya niya sa pagkakayakap.

"Matulog ka na." Huling sabi ni Jason pagkasara ng pintuan ng kuwarto ni Monic.

Dahan-dahan siyang pumasok sa loob ng sarili niyang kwarto para hindi magising sa mahimbing na pagtulog ang kanyang kasintahan. Humiga siya sa tabi nito na parang walang nangyari...

"Saan ka galing?"

Nanlamig siya nang biglang magsalita si Joan. "G-gising ka pa pala. S-sa baba... uminom lang ako ng tubig." Nauutal na sabi niya.

"Kagigising ko lang pagkahiga mo. Tulog na tayo," sabay pulupot ng braso nito sa katawan niya.

Nakahinga si Jason ng maluwag. "Matulog na tayo."

***

Kinabukasan...

Maagang nagising si Joan. Bumaba siya para pumunta sa kusina at magluto ng agahan. Gawain na niya ito noon pa. Lagi siyang nakikitulog sa bahay ng kasintahan, madalas palaging wala si Monic. Tini-tyempuhan niyang wala ang dalaga kapag tumutuloy siya rito.

Nakita niya ang nanay nila Jason na abalang nagwawalis sa labas ng bahay. "Magandang umaga po," magalang na bati niya rito.

Halata sa mukha ng matanda ang gulat. "Ikaw pala, Joan. Nandito ka pala."

"Opo, gabi na rin po kami nakauwi ni Jason kaya hindi na po namin kayo inabala."

"Ganoon ba? Sandali at magluluto lang ako ng agahan natin." Sabi niya at binitawan ang hawak na walis.

"Ako na po ang magluluto, magpahinga na po muna kayo." suhesyon niya sa matanda.

"Sige, ikaw ang bahala. Nakahanda na doon ang lulutuin." Pagsang-ayon nito.

Pumunta sa kusina si Joan at nakita niya ang kaning lamig, tuyo at itlog sa lamesa. Lumapit siya rito at inumpisahan na ang pagluluto.

5:30 na. Banggit niya sa isip. Alas siyete ang pasok nila sa trabaho. Nauna na siyang naligo habang wala pang gumagamit ng banyo. Paglabas niya ng banyo ay ang pagbaba ni Jason. "Gising ka na pala. Nakahanda na ang almusal, kumain na tayo."

"Tawagin ko lang si Nanay." Sabi nito at lumabas ng bahay para tawagin ang ina. Sinundan lamang niya ito ng tingin.

"Anong pagkain?"

Napalingon siya sa nagsalita, si Monic. "Sinangag, tuyo at itlog. Halina at kumain ka na." Mabilis pa sa alas kwatro ang paghain niya ng pagkain dito.

Naka-kunot ang nuo ni Monic nang makaupo siya sa lamesa. Napataas ang kilay niya nang makita ang plato sa harapan niya; ang daming kanin. "Papatayin mo ba 'ko?" Taas kilay niyang sabi.

"H-huh?" Wala sa sariling bigkas ni Joan. Nagulat kasi siya sa tanong nito.

"Ang dami mong nilagay na kanin sa plato ko. At isa pa, hindi ako kumakain ng tuyo. Hindi mo naman kasi kailangang paghainan ako ng pagkain! Hindi ako lumpo!" Inis na bulyaw niya rito.

Kumuha ng panibagong plato si Monic at sumandok ng sariling pagkain. Padabog pa siyang lumapit sa lamesa at pati sa pag-upo.

"Gising ka na pala Monic," napalingon silang dalawa sa nagsalita.

Agad na tumayo si Monic at lumapit sa kapatid. Ipinulupot niya ang braso niya sa baywang nito. "Papasok kasi ako ng maaga, Kuya. Tara, kumain na tayo. Nasaan pala si Nanay?" malambing na tinuran nito.

Inakbayan ni Jason si Monic at hinalikan sa ulo. "Susunod na raw siya,"

Habang papalapit ang dalawa sa lamesa ay hindi naman mapakali si Joan sa puwesto niya. Naiinis siya. Nagseselos. Minsan lang kasi maging malambing si Jason sa kaniya, 'di tulad ng kay Monic.

-----
A/N: Alam kong marami ang nagbabasa nito, magparamdam naman kayo... :v