Acıların acıma duygusu olmadığını öğrendiğimde, yaşamın bizi zehirlediğini düşündüm. Yaşam bizi zehirlediği sürece yaşamak mümkündür; yeniden ayıldığımız, kendimize geldiğimiz zaman da bütün bir yaşamın bir yanılgı, bir kuruntu olduğunu görürüz.
Yaşam, herkes için bireyseldir. Benim için ise çıplak ve yalnız bir şeydir. Bunu insanların bana soğuk gözlerle bakmaya başladığı gün öğrendim. Karanlığımın dehşeti dayanılamayacak kadar büyüktü ve gerçek şuydu; hayatın benim için bir anlamı yoktu. Her yaşanan gün, yaşama atılan her adım, beni uçurumun kenarına biraz daha yaklaştırıyordu; önümde beni bekleyen yıkımı, felaketi görebiliyordum. İşte bu his, beni intiharı düşünmeye yöneltti.
Hayatımızdan bir sayfayı koparıp atamazken, ben bugün tüm defteri ateşe veriyorum.
Okuyacaklarınız tam bir deja vu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kelebeğin Kanatlı Rüyası
Non-ficțiuneBaşlangıçta fark edilmeyen ve yavaş yavaş artan bir basınçla birlikte zihninin içinde yaşayan bir ruh, tüm gücüyle kabusları, dehşetleri hissedebilir ve çığlıklar, saç yolmalar, vahşi küfürler veya kahkahalar bu dehşetin bir parçasıdır. Daha önce hi...
