Historia piekielnego dzienniczka

14.06.2016

Drogi dzienniczku, 

Może najpierw ci się przedstawię. Mam na imię Alicja, mam 14 lat. Postanowiłam założyć dziennik po tym co dzisiaj zobaczyłam. Znalazłam cię wczoraj na schodach mojego domu i coś kazało mi cię zatrzymać. nie wiem czy to dobrze, czy źle, bo to było dziwne uczucie. Jesteś całkowicie jak nowy, z wyjątkiem wyrwanych kartek z przodu. Ale to bez znaczenia.

Otóż razem z moimi przyjaciółmi wybrałam się na łąkę otoczoną lasem. Świetnie się tam bawiliśmy, dopóki jeden z kolegów nie odszedł kawałek. Wrócił z nieobecnym wzrokiem, przekonując na, że widział nadludzkie stworzenie. Oczywiście nikt mu nie uwierzył i bawiliśmy się dalej, a Kuba siedział oparty o pień drzewa i mamrotał coś do siebie. Myśleliśmy, że chce nas tylko przestraszyć. 

Na własnej skórze przekonałam się o tej strasznej pomyłce.

Całe towarzystwo szło w jedną stronę, tylko ja zmierzałam w drugą. Był już wieczór, musieliśmy rozejść się do domów. Szłam sama, podczas gdy słońce całkowicie schowało się już za horyzontem. W pewnym momencie usłyszałam jakiś trzask. Odwróciłam się i ujrzałam za mną ogromne bursztynowe oczy przyklejone do rumianej skóry. W pierwszej sekundzie zamarłam, w drugiej już mnie tam nie było. Jeszcze nigdy tak szybko nie biegłam. Byłam i nadal jestem absolutnie przerażona. Nie mam pojęcia co zobaczyłam zaledwie godzinę temu, ani czy w ogóle to zobaczyłam. Ale bardzo boję się iść spać.
 
                                                                                                                                                         Do jutra... Oby.