Küçük bir kız çocuğu,
sarmaşıklara dolanmış saçları,
denizlerin sonsuzluğunu taşıyan gözleri.
Bir kenarıda çömelmiş, oturuyor.
Sayıklıyor..
"Acımasız ama küçük dünyam.."
Etrafında çember oluşturmuş acıları,
bedenini kuşatıyor.
Mezarlıkların üstüne serpiştirilmiş
beyaz güller..
Gökyüzünden kan ağlayan Tanrı,
göz yaşlarını damlatıyor güllerine..
Bembeyaz..
Ferah..
Berrak bir gül demeti,
kırmızı bir hâl alıyor..
Tanrı haykırıyor!
Küçük kız çocuğu sayıklarken,
daha da bastırıyor göz yaşları.
Küçük dünyası yıkılıyor küçüğün.
Ağlıyor..ağlıyor ama kahroluyor.
Küçük bir kız çocuğu,
babasından uzaklaşıyor..
"Baba.. gitme.. Burası çok acımasız."
Tanrı onu şefkatli kollarına alıyor,
cehennemden kovulmuş melekler,
küçük kızın ruhunu almak istiyor.
İzin vermiyor..
Tanrı,
Gözyaşlarından bir Irmak yaratıyor.
Küllerini savuruyor,
küçük kız artık hayatın ne kadar acımasız olduğunu anlıyor.
Elleri bomboş kalıyor,
babasının ona hediye ettiği küçük bir ayıcık.
Artık o bile onu terk ediyor.
Yalnız..
Ama yalnızlığına ödün vermiyor.
Babasının günahlarıyla,
Tanrıya şiirler yazıyor.
Masum kaderine boyun eğiyor,
işte o kutsal bir gücü bağrında taşıyor..
Yalnızlık, acı, işkence, günahlar,
ona hayatın hediyeleri veriliyor.
Kalbi kırık ama dünyası sağlam bir küçük kız çocuğuydu bu.
Görünmeyen dünyasında, zehirli duygularıyla hayatın gerçekleriyle besleniyor.
Artık o karanlığı yutmak yerine,
karanlığı içindeki özverisiyle tamamlıyor.
Bu dünya çok küçük.. yaşamak için ise sonsuz bir yolculuk.
Hayatın aşamalarını yeniyoruz, hayatın iplerini doluyoruz.
Bir insanın uğruna, yıllarımızı gün ediyoruz.
Bekliyoruz.. neden, niçin demeden.
Ne olacağını bilmeden..
Kaderin taşlı yolları bize istikameti gösteriyor..
Ama korkuyoruz, korku bizi daha da eziyor.
Yok ediyor..
Sadece kahkahalar var burada,
kandırılıyoruz.
Dünyamız,hayatımız,ruhumuz, sadece bir anlık zevk için yaratılmış kaza.
Keza, bu insanlar kaza ile olsaydı,
hayat bize ne sunacaktı?
