TALK LIKE BEST FRIEND ACT LIKE lOVERS

TLBFALL.3

 "Sorry to hear that." Mahina kong sabi. Hinawakan ko ang kamay niya at bahagya akong ngumiti para maramdaman niya na nandito lang ako para sakanya.

He looked at her intently, titig na nakakapaso sa sobrang intensidad. His silence unnerved her. "Its okay, can we just not talk about it?" Alanganing sabi nito.

"Yeah, of course." Sabay tanggal ng kamay ko sa kamay niya. "By the way thank you for letting me stay, kung hindi mo siguro ako pinuntahan Michael baka anu na nangyari sakin."

Ngumiti ito "Anything for you." Tipid na sabi nito. "If you're done, ihahatid na kita sainyo. I'm sure nag.aalala na ang mother mo sayo." Tumayo ito at umalis ng kusina.

"Michael hindi na, I'll just take a cab." Pero mukang hindi niya narinig ang sinabi ko dahil tuloy tuloy lang ito sa paglalakad. Mukang nawala sa mood si Michael dahil binanggit ko pa yung sa parents nila. Wrong move ka talaga lagi Rean! Sa isip isip ko binubugbog ko na ang sarili ko. Nagulat ako nang bigla akong hinawakan sa kamay ni Nathalie.

"Hayaan mo na si kuya, ate. Ayaw ka lang niyang mapahamak. At nag.aalala na nga siguro ang Mommy mo ate. Sa sala na lang natin hintayin si kuya." Nakangiti nitong sabi sakin.

"No one will worry about me." Ngumiti ako ng mapait habang sinasabi ko yun sa isip.

Pagdating namin sa sala nadatnan namin si Micahel na may kausap sa phone nito

"I'll talk to you later Mom, bye." Nilagay agad sa bulsa ang phone. "Ready?." Tanong nito

"Is that Mom, kuya?." Lapit nito kay Michael.

"Yes, baby. She's asking about you, nakapatay ang phone mo kaya ako ang tinawagan." Hinawakan nito ang pisngi ng kapatid at hinalikan sa noo.

"Aalis na kame, be a good girl, okay? I'll be back." Ngumiti lang ito sa kapatid. Pakalabas namin.

Pumarada ang isang silver late-model Mustang two-seater sports convertible sa driveway ng main entrance ng bahay. Alam kong mayaman sila Michael pero hindi ko akalain na sobra nilang yaman. Ngayon ko lang din napansin na sobrang laki ng bahay nila, no scratch that isang mansiyon!

Lumabas ang isang may edad na lalake sa sasakyan. "Mang Cesar, ihahatid ko lang po si Rean. Ako na ang magddrive." Sabi ni Michael.

Tahimik lang akong nakatingin sakanila. Umikot kame sa kabilang side ng sasakyan at pinagbuksan niya ako ng pintuan. Pagka-upo ko bigla na lang siyang lumapit sakin. Hindi ko pinikit ang aking mga mata. Kinakabit niya ang seatbelt ko. Sobrang lapit ng mukha niya sakin na halos hindi na ako makahinga sa pagpipigil ko ng hininga.

Nang matapos niya ikabit ang seatbelt ko bigla siyang ngumiti sakin.

"Okay na, safe kana." Yun lang ang sinabi nito at sinara na ang pintuan habang ako nakatulala lang sa nangyari.

Bumalik lang ako sa katinuan ng sumakay na rin siya. Wala silang imikan sa sasakyan. Maya't maya ay sinusulyapan niya ito, pero diretso lang ang tingin nito sa daan. Mukang wala itong balak magsalita ng mapagtanto ko na tama ang daan papunta samin.

"Teka Michael paano mo nalaman ang daan papunta samin?." Nagtataka kong tanung sakanya. Ang mga mata nito ay nakatingin lang sa daan at bigla itong humarap sakin.

He smirked at her "I have my ways."

Hanggang sa makarating kami sa bahay tinatanung ko parin siya kung pano niya nalaman ang address namin.

"Huy, Michael anu na? pano mo nga nalaman?." Yugyog ko sa balikat nya. Nandito parin kami sa loob ng sasakyan niya.

"Secret." Sabi nito sabay kindat. "Wait here." Lumabas ito ng sasakyan at umikot sa side ko para pagbuksan ako ng pintuan.