Doktor'um

iyileşmek istiyorum!

Emre beni gerçekten şaşırtıyordu. Buraya gelip sakinleştirici almadan ilk gün bu kadar sakin duran hasta görmemiştim. Mert ile odasına girdiğimizde camdan dışarıyı izliyordu.

-Merhaba Emre, dedim. Hiç tepki vermemişti hala camdan dışarıyı izliyordu. Biran keşke kriz geçirseydi diye aklımdan geçirdim.

-Dışarıya çıkmak ister misin? dedim. o ise gelip yatağına oturdu.

-Sanırım bu istemiyorum demek oluyor, dedim ve yatağın yanındaki sandalyeyi alıp Emre ile karşı karşıya gelecek şekilde oturdum. Anladığım kadarıyla konuşmayacak tepki vermeyecekti. Bende farklı yollar deneyecektim o zaman. Bir yanım bu hafta Emre ile ilgilenme diyordu çok yorgundum ve yeni gelen hasta her zaman daha yorucu oluyordu.

-İtiraf edeyim bu kadar sakin olman beni şaşırttı dedim Emre'ye. O ise dönüp gözlerime baktı. Gerçekten yakışıklıydı hastamda olsa itiraf etmeliydim.

-Emre eminim burada durmak istemezsin. Neden bana yardımcı olmuyorsun? dedim. O ise yatakta aşağı doğru kayıp gözlerini kapattı. Derin bir nefes aldım.

-Eğer benimle konuşursan tedavi sürecini hızlandırmış olacaksın. Bu şekilde sana ne yapmam gerektiğine bile karar veremiyorum. Karşımda çocuk gibi küsüp konuşmayan bir hasta var dedim. Bu bölümü okumuş olabilirdim ama özellikle yorgun olduğum dönem sinirlerimi kontrol edemiyordum. Ne kadar sinirlensem de bunları sakince söylemiştim. 

Emre gözlerini açıp ifadesizce bana baktı. Daha sonra yastığını yatağa indirdi yattı ve sırtını döndü.

Ben şaşkınca Mert'e döndüm. Mert'te aynı şekilde bana bakıyordu.

Sandalyeden kalktım ve yatağa oturdum. Yavaşça omzuna dokunup Emre'yi kendime doğru çevirmiştim ki birden omzuna dokunduğum kolumun sıkıca kavrandığını hissettim ve kendimi yerde buldum. Sert bir şekilde fırlatmıştı beni, birden nefesim kesildi. Mert bana doğru hızla bakıp Emre'yi kollarından tuttu ve sıkıca yatağa bastırdığını hissettim.

------Emre------

Nasıl olduğunu anlamamıştım. Gerçekten isteyerek yapmamıştım. O doktoru itmek istememiştim. Ben yaptığım şeyin şaşkınlığıyla donup kalmıştım doktoru göremiyordum. Bu çocuk kollarımdan bastırıyordu ve kalkamıyordum.

-İyi misin? dedi beni tutan çocuk.

-Evet, dedi sesi az kısık çıkmıştı. Daha sonra yatağa doğru yaklaştığını farkettim. 

-Mert bırak, dedi ama bırakmamıştı.

-Emin misin? dedi fazla tereddütlüydü.

-Eminim. şuan kriz falan geçirmiyor baksana isteyerek yapmadı, dedi. Mert denen çocuk kollarımı bırakmıştı. Hızla doğruldum ve sırtımı yatak başlığına verip ayaklarımı kendime doğru çekim. Kendimi bu şekilde güvende hissediyordum. Doktor gelip tekrar sandalyeye oturdu. Gitmeliydi artık korkuyordum. Davranışlarımı kontrol edemiyordum. Yatakta yavaşça ondan uzaklaştım.

-Korkma, dedi. Sanırım bir yerini acıtmıştım konuşurken sesi titriyordu.

-Bak bunların hepsini yavaşça aşacağız tamam mı? dedi ve elini havaya kaldırdı. Tam tekrar sert bir şekilde kolunu kavrayacaktım ki dişlerimi sıkarak yastığı tuttum o sırada mert denen çocukta kolumu tutmuştu. Bu sefer onun kolunu sıkıca kavradım. Hızla nefes alıp veriyordum.

-Emre sakin ol, biz sana zarar vermeyeceğiz bak dedi ve Mert'in kolunu tutan elimi kavradı.

-Annen baban abin hepsiyle konuştum ben tamam mı? Biliyorum seni nelerin rahatsız ettiğini sakin ol, dedi. Gözümden yaş süzüldüğünü farkettim. İlk defa ailem dışında birilerinin yanında ağlıyordum kendimi çaresiz hissediyordum, güçsüz.