Horrorverhalen *GESTOPT*

Now you know

"Ik ben zo terug, met heerlijke, warme verse croissantjes!" Hoor ik Thijs zeggen. Ik blijf nog even lekker in bed liggen. Wat is hij toch een charmeur! En ik moet zeggen dat ik het niet vervelend vind. Ik besluit om de tafel vast te dekken. na een half uurtje is hij nog steeds niet terug. Ik pak mijn telefoon en toets zijn nummer in. Ik hoor de telefoon een paar keer over gaan, maar Thijs neemt niet op. Ik trek mijn kleren aan en loop naar de plaatselijke bakker toe, waar we altijd ons brood en taart halen. Ik open de deur en het traditionele belletje begint te rinkelen. Berend draait zich om en lacht naar me. "Goedemorgen Berend, is Thijs hier geweest?" vraag ik hem. "Nee, niet gezien." zegt hij. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauw op. "Maar hij zei dat hij croissantjes ging halen..." zeg ik. "Kan ik ergens mee helpen?" vraagt hij. Ik schud van nee. "Ik ga de buurt wel even rond." Ik zwaai naar Berend en loop de winkel uit.

*Tijdsprong, 2 weken later*

Ik heb Thijs nog steeds niet gevonden. Ik ben al naar de politie geweest en ze zijn een zoekactie gestart. Maar ik heb de hoop al opgegeven. Ik wil het eigenlijk niet, maar diep in mijn hart weet ik dat hij weg is. Voorgoed. Plotseling word ik uit mijn gedachten gehaald door de telefoon die gaat. Ik loop naar de telefoon toe en pak hem op. Er staat een vreemd nummer in beeld. Alsnog neem ik op. "Hallo, met Sabine..." zeg ik onzeker. Een onbekende stem aan de andere kant van de lijn zegt: "Ik weet waar je vriend is." Ik schrik. "Wie ben je, en hoe kom je aan mijn nummer. Wat weet je van Thijs?" De stem zegt: "Ik kan je zeggen waar hij is, maar dan moet je hetzelfde ondergaan als hij, en je moet me volledig vertrouwen." Ik twijfel. Zal ik het wel doen? Ik ken deze persoon niet. Maar ik wil wel weten waar Thijs is. "Waar ontmoeten we?" vraag ik. De stem zegt: "Hier." Op dat moment hoor ik de kamerdeur dichtvallen en nog vóór ik me kan omdraaien voel ik een klap op mijn hoofd.

*Tijdsprong, ongeveer 2 uur later*

Ik wordt langzaam wakker. Ik probeer me te bewegen maar dat lukt niet. Ik probeer omhoog te komen, maar stoot na een paar centimeter al mijn hoofd. "Auw! Shit!" Dat wordt een flinke bult, denk ik bij mezelf. Ik probeer om me heen te kijken, maar ik zie alleen maar diepe duisternis. Na een tijdje zijn mijn ogen een beetje gewend aan het donker. Ik kijk boven me en zie een briefje. Ik probeer te lezen wat er staat. Na een tijd verstijf ik van angst. Ik begin te schreeuwen, om me heen te slaan, te krabben aan hetgeen waar ik in lig. Na een tijd geef ik de hoop op.

Ik lees het briefje nog een keer. Op het briefje staat: "Now you know..."
Als ik het briefje voor de tweede keer heb gelezen merk ik het pas: Ik lig in een doodskist.