Horrorverhalen *GESTOPT*

Laatste hoofdstuk...?

Heyy mensen, ik loop de laatste tijd echt heel erg vast met het bedenken van een nieuw hoofdstuk.. Gelukkig was daar mijn reddende engel: @NightmareFalke, die mij heeft geholpen met het bedenken van een nieuw hoofdstuk, dus dit verhaal is eigenlijk een beetje van hem. Neem ook zeker even een kijkje op zijn account! Hij zei dat ik niet af moest sluiten met een shortie, omdat lange verhalen veel beter bij mij passen. Dus ik heb met hulp van Falke een laatste verhaal geschreven. Hopelijk vinden jullie hem leuk:

"Pap, zijn we er nou al bijna?" vraagt Floris aan zijn vader. "We moeten nog een stukje varen, alleen die motor van deze boot is waarschijnlijk al zo oud! Ik had hem nooit moeten huren." antwoord zijn vader. "En deze mist maakt het ook al niet makkelijk om de weg hier te vinden!"

"Pap? We varen nu al een kwartier!" zegt Floris. Zijn vader kijkt alleen een beetje lichtelijk in paniek om zich heen. "We zijn er bijna. Volgens mij..." mompelt hij er nog achteraan. "Je weet toch wel waar we zijn?" vraagt Floris verontwaardigd. Zijn vader laat zijn hoofd hangen. "Nou, eigenlijk niet echt." geeft hij toe. Floris houdt zich stil.

"Ik wilde er gewoon een leuke dag van maken met zijn tweetjes, voor jouw 16e verjaardag.." zegt Floris' vader na een tijdje. "Maar ik heb het helemaal verpest." zucht vader. Floris en zijn vader blijven een tijdje voor zich uit staren, denkend voor een oplossing. "Pap, wat is dat?" vraagt Floris plotseling. Vader schrikt op uit zijn gedachten, en kijkt in de richting waar Floris naar wijst. "Volgens mij is dat een schip!" zegt zijn vader opgelaten. Floris pakt een peddel en houdt hem zijn vader voor. "Kom! Dan roeien we erheen." 

Na 5 minuten te hebben geroeid komen Floris en zijn vader eindelijk aan bij het schip. "Wat ziet dat eruit!"proest Floris, maar zijn vader blijft er peinzend naar kijken. Moeten ze er wel heen gaan? Uiteindelijk gaan ze toch aan dek. 

"Hallo?" roept Floris' vader voorzichtig. Geen reactie. "Halloooo?" roept hij nog eens. Alweer niks. Of wacht! Ze horen geluiden van onder zich, in het ruim dus. "Cool! Een spookschip! Hahaha!" grapt Floris. "Floris, dit is heel serieus." zegt zijn vader zonder emotie. "Gaan we naar beneden?" vraagt  Floris, die staat te popelen om op onderzoek uit te gaan. "Oke." stemt zijn vader toe. "Maar je blijft in alle gevallen vlak bij me! Heb je dat begrepen?" "Jaha!" zucht Floris. Zijn vader kan af en toe ook zo moeilijk doen! 

Het gekraak van de gammele trap naar het ruim is op het moment het enige geluid dat je hoort. Als Floris en zijn vader allebei beneden staan, merken ze aan elkaar dat ze toch wel een beetje bang zijn. Plotseling klinkt er een bonk, gevolgd door allemaal gekletter van voorwerpen die omvallen. Floris en zijn vader schrikken zich dood. Met hun hart bonkend in hun keel lopen ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam. De spanning is om te snijden! 

Als Floris en zijn vader bij de plek staan, kijkt vader Floris aan. Floris kijkt zijn vader bang aan. Floris' vader trekt een emmer opzij, en vindt uiteindelijk een rat, die iets aan het eten is. Dus dat was het geluid! Het was gewoon een rat. Wat eet hij eigenlijk? Floris schuift een kist opzij en gaat bijna over zijn nek: Er ligt een aangevreten lichaam van één van de bemanningsleden! Floris en zijn vader kijken om zich heen en als ze sommige spullen opzij schuiven komen ze nog meer lijken tegen. "Wat is dit?!" vraagt Floris bang aan zijn vader. "Ik-ik-ik weet het niet." stottert zijn vader. 

Plotseling voelt Floris een warme adem in zijn nek. Hij draait zich met een ruk om. Achter hem staat het wezen uit zijn grootste nachtmerries! Het kijkt hem aan met een hongerige blik. Als vader ook is omgedraaid lopen ze allebei van schrik achteruit. Het wezen loopt met hen mee. Floris en zijn vader struikelen over een lijk wat op de grond ligt. Als ze weer omhoog kijken. Is het wezen weg. Ze kijken links en rechts, maar van het wezen in geen spoor. Plotseling voelen ze van achter allebei een koude hand die hun wangen vastpakken. Ze horen een fluisterende stem: "Shhh, dit doet maar even pijn..."

Dit was dus waarschijnlijk mijn laatste verhaal. Dankjulliewel (is dat wel een woord?) voor al jullie lieve comments en jullie stemmen! Misschien als ik weer inspiratie krijg zal ik weer verder gaan met schrijven. Dit boek blijft sowieso online staan, dus iedereen kan hem nog gewoon lezen als hij/zij wilt. Bubbaaii mijn lieve lezertjes!

Xxx-jes van mij, Your-Writer!