Zo, mijn stukje taart heb ik opgegeten, ik heb mijn thee opgedronken, ik heb samen met Fiona gekletst en daarna mijn huiswerk gemaakt. Het is half zes en Fiona is aan het afwassen. Ik pak mijn mobiel en stuur een berichtje naar Anastacia.
Amanda: Hey A, lukt het een beetje? Moet je nog veel doen? Als ik kan helpen moet je het even zeggen, dan kom ik naar je toe 😘
Ik doe mijn mobiel in mijn broekzak en loop dan met mijn schooltas naar mijn slaapkamer. Ik doe de boeken die ik nodig heb voor morgen, in mijn schooltas. Gelukkig heb ik morgen niet zo een lange dag, misschien kan ik dan nog met Tessa naar het winkelcentrum en dit keer natuurlijk langer. TRING! Ik voel mijn mobiel trillen in mijn broekzak en neem meteen op. 'Hey Amanda, is het goed als ik even langskom?' zegt Ariana bedroefd door de telefoon. 'Ja, natuurlijk, ik zie je zo' zeg ik en ze hangt op. Ik loop naar de keuken, waar Fiona rustig aan het afdrogen is. 'Fiona, Ariana komt zo even langs. Dat is toch niet erg?' vraag ik en ze kijkt me verbaasd aan. 'Nee hoor, maar het is wel al laat en we gaan over een tijdje wel avondeten' zegt ze en ik knik. 'Ja, dat begrijp ik. Maar ze wilde graag langskomen en ze klonk bedroefd, dus ik zei dat het goed was' zeg ik en Fiona knikt ook. 'Ik vind het prima, zolang ze maar op tijd thuis is.' 'Ja, dat komt wel goed' zeg ik en ik doe mijn jas aan.
'Hey' zegt Ariana als ik de deur opendoe. 'Hey' zeg ik en ik zie dat ze net heeft gehuild. 'Zullen we een stukje lopen?' stelt ze voor en ik knik. 'Tot zo Fiona!' roep ik en ik loop naar buiten. 'Ik had al verwacht dat je wilde wandelen, daarom had ik mijn jas ook al aan' zeg ik en we lopen mijn voortuintje uit, wat bijna aan het bos ligt. 'Ik had Pascalle al gebeld, want die houdt ook van wandelen, maar ze nam niet op' zegt Ariana en ze kijkt naar de grond. 'Nou, zeg het maar. Wat is er?' vraag ik en dan kijkt ze me aan. 'Kom op, ik ken je. Jij belt me nooit zomaar op, om zomaar te gaan wandelen, zonder dat je iemand iets wilt vertellen wat je dwars zit. Daarom gaan we nu toch wandelen? Zodat jij me kan vertellen wat je dwars zit, dat doen we wel vaker' leg ik uit en Ariana glimlacht. 'Dat klopt' zegt ze en we blijven rustig verder lopen. 'Mijn zus' zegt Ariana en ze zucht. 'Iets preciezer. Welke zus?' vraag ik. 'Alana. Ik was weer aan het vissen en Alana wilde me helpen. Ze gaf me het aas aan en we kletsten wat. Maar toen stootte ze per ongeluk het bakje met aas om, dus een deel van mijn aas was weg. Ik zei dat dat niet zo handig was en toen flipte ze helemaal! Ze zei dat ze gewoon wilde helpen, dat ik het beter alleen kon doen, dat ik altijd kritiek had, enzovoort. Ze is toen boos naar vader gegaan, terwijl er eigenlijk helemaal niets aan de hand was. Mijn vader gaf mij toen weer een preek, dat ik mensen moet accepteren hoe ze zijn en zo. Ik sprak hem toen tegen, dat Alana een probleem maakte van niks, maar je kent mijn vader...' 'Die werd natuurlijk woest omdat jij hem tegensprak' zeg ik en Ariana knikt. 'Precies. Dus toen had ik weer een discussie met mijn vader, dat hij zich overal mee bemoeid en heel erg de baas over ons speelt. Hij zei toen dat ik gewoon aan zijn regels moest houden en dat ging maar door en door.' 'En toen ben jij weer huilend weggelopen en heb je mij gebeld, vooral omdat je je vader niet begrijpt' zeg ik en Ariana haalt haar neus op. 'Inderdaad' zegt ze en ik zie een traan over haar wang rollen. 'Ik weet dat mijn vader het goed bedoelt, maar waarom is hij altijd zo hard?' vraagt Ariana en nu begint ze echt te huilen. We stoppen met wandelen en ik geef haar een knuffel. 'Dat weet jezelf ook. Dat heeft niets met jou te maken, maar met...' zeg ik en ik zucht. Ik hou Ariana nog beter vast en ook zij knuffelt mij harder terug. 'Als mam er nog was, dan was alles anders' zegt Ariana. 'Ja, dat weet ik' zeg ik en ik krijg ook tranen in mijn ogen. 'Maar onthoudt: Alles komt goed' zeg ik en we laten elkaar los. 'Dat weet ik' zegt Ariana en ze droogt haar tranen. 'En trouwens, wat zeur ik nou weer? Jij kent jouw ouders niet eens, weet niet eens of ze nog leven, terwijl ik ongeveer 20 zussen heb en een vader, welke ervoor mij zijn' zegt Ariana en we lopen rustig verder door het bos. 'Nou, ik bof ook heel erg met Fiona. Zussen en vaders kunnen volgens mij nog best wel tegenvallen. En het aller belangrijkst, je mag best een keer verdrietig zijn, want het leven is gewoon ook niet leuk. Dus je mag ook wel eens een keer huilen. En als er iets is of je moet huilen, onthoudt dan ook goed, ik ben er altijd voor je' zeg ik en Ariana geeft me weer een knuffel. 'Dankjewel' zegt ze, waarop ik antwoord: 'Geen probleem, daar heb je vriendinnen voor.'
