Aslına bakarsanız geçen şu süre zarfında bir sona varmıştık. Son mıydu vardığımız, yoksa sadece durağanlık mı? Uzaklaşmaya çalışıyordu insanoğlu. Kendini bunaltan her şeyden kaçmak... Vardığı nokta mı? Bu sefer fark ediyordu kader denilen kavramı. Sen ne yaparsan yap bazı şeyler olacağa varır. Bir zamanların oğluşu... Ana oğlunu bırakır mı? Zorunda kalmıştı ana, bırakması gerekti. Doğru olan şeyler vardı. Sahi doğru olan her şey yapılmalı mı? Herkes seninle aynı duygu ve düşünceyi mi paylaşır? Kaçtım... Çokça çabaladım... Vardığım nokta mı? Hala başlangıç noktasındaydım. Sonra dedim ki gözardı et. Yoruldu kalbin, yoruldu bedenin. Bütün her şey dizilmişken bir dağ misali kaç dediğim gönlüm kaçacak gücü bulamadı artık. O üzülmesin diyen sesimi duysam da o günler o sesi de soldurdu kimi mahluklar. Ve insanoğlu kaderin önüne serdiklerini seyretti. Sonra ne mi oldu? Kalp artık yıkılmaktan yoruldu, güç denilen kavrama hasret bir köşede kıvrılıp durdu. Sonra bir gün geldi geceydi, hani derler ya zifiri karanlığın olduğu vakit. İşte o vakitte dedi ki "yeter yeter artık!" Yoruldu artık dayanamıyor artık ve çekti vurdu. Vurduğu şey neydi sahi? Kalbi mi... Bedeni mi... Sevdiğini söylediği oğluşu mu..? İnsan durması gerektiği noktayı bilseydi ve de durabilseydi ek durakların olmasına ne gerek vardı? Vur dedi vurdu iç sesi... Bir defterin kapağı gürültüyle kapandı gecenin karanlığında. Kitap yaşanmışlıkları gizledi, gönülse enkazını süpürmeye başladı... Geriye bir şey kalmadı dese bile bir parçası hala sağlamdı. Sağlamdı ki o kitabı dürebildi. Ve ne mi oldu? Kendisi dürmek için o kadar çabalarken, ve karşısındaki engel olmazken, aslında hiç de değmediğini anladı. Baştan beri uyarı sinyali veren beyni yine haklı çıktı. Bir ıslık çaldı dünyaya hey beni de al dedi kalbim ve dünya o an dönmeye yeniden devam etti onunla. Ben, A kişisi, ya da sevgili yazar... Sadece sevmekle ve hatalarımla da kalmış olsam bana kattığı çok şeyin farkındayım. Tecrübe ve deneyimi iliklerime kadar yaşamış olabilirim. Ama ona ne mi oldu? Sevdiğini(parantez açıyorum hala sevdiğini söyleyen o kişiyi) aldattı... Ne kadar inkara bile gidecek olsa da o varken A kişisini yalnız bırakmadı, peşinden koştu. A kişisinin kalbi vardı okur... Kalbini kontrol etmek ne zormuş. Gel dese gelen, git dese giden. O beni salmadan yine uzaklaşamadı biliyor musun bu kalp? Ve o da bunu biliyordu... Her şey bir yana( paragraf başında böyle başlamam da bir yana) yaşamak istediklerini yaşıyordu insan, küçücük bir noktada. Ve insan kalbini kontrol edemese de davranışlarını kontrol edebiliyor. Yazarınızın yüzünden ne düşündüğü anlaşılır ama davranışlarından hiçbir şey diyebiliriz. Fazla tezat değil mi? Eh bu kadar konuşmayı şununla bitirmek yazarınız için manidar olacak; "Özgür kuşlar, sonunda özgür olmaya layıktırlar." İyi günler efenim... 😊
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
