The Playboy's Bodyguard (Completed)

Chapter 4

Mabuti naman at dito lamang siya nagpunta. Kahit mabigat sa aking kalooban na pumasok dito, pinilit ko pa rin ang aking sarili.

Nakasandal lang siya sa isang malaking puno. He was strumming his guitar but didn't bother to sing a song. Nakatanaw lamang sa mga bulaklak at kandilang hinihipan ng hangin. He missed his mom..

I looked around and checked the perimeter. Nang masiguro ko na maayos naman ang paligid. Bumalik na ako sa aking bike, dito ko na lamang siya hihintayin. I don't want to ruin his moment. He wanted peace and calmness with his mom.

Hours had been passed but he never moved where I first saw him. Nakasandal pa rin siya doon at nakapikit. Halos tumabing na sa kanyang mukha ang mahaba niyang buhok. Hinayaan ko lamang siyang manatili doon. I just busied myself reading reports in my e-mail.

The last report Elite has sent contained twenty five names of certain persons. Kasama na dito ang tatlong ka-band mates ni Zero sa The Xemical, sina Kale, Abbas at Ethan.

Napaayos ang aking pagkakaupo sa bike nang makarinig ako ng kaluskos sa paligid. Hinanap kaagad ng aking mga mata si Zero. He was still there.. asleep.

Napamura na lamang ako ng may isang katana na lumipad sa aking harapan. I quickly ran towards Zero Abellioni.

"Zero!" I rushed to him. "Shit." I saw blood on his shoulder. Nakangiwi siyang humarap sa akin. "We have to get out of here!"

"I'm fine. Daplis lang ito." tanggi niya ng akma ko siyang aalalayan.

"Set aside your ego, idiot. Or we will both die in here." kalmado kong sagot at tingin sa paligid. Papalubog na pala ang araw, mas mahihirapan ako kung aabutin pa kami ng dilim dito.

Kinuha ko ang aking handgun at pinaputukan ang isang lalake sa di kalayuan. Hinatak ko na patago sa likod ng puno si Zero na nabato na sa pagkakatayo. "When I say run.. run quickly to your car." sinilip kong muli ang pwesto ng mga kalaban. And dammit! I'm outnumbered.

"Paano ka?" he touched his bloody shoulder. "Hindi kita pwedeng iwan-"

"Kahit ngayon lang makinig ka sa akin. Hindi ako magpapaka bayani para magpaiwan dito." I looked at him intently. "Listen. In a count of three, you run to your car."

"O-okay." he nodded his head. Isang tingin pa sa mga kalaban ang aking ginawa.

"Alright. One-two-three run!" I covered him while firing them.

"Can you still drive?" tanong ko nang makapasok na kaming dalawa sa kanyang sasakyan. Malaking tulong na may dala siyang bentayga dito.

"Yes. But what about your bike?" aniya at binuhay na ang makina.

"Juat drive Zero!!" I shouted at him. Binabaril at pinapaulanan na kami ng katana at lahat. Ang bike ko pa rin ang inisip niya.

Mabilis niyang pinaandar ang kanyang sasakyan at humarurot na nga ito. We needed to hurry up. Limited lang ang bala ko. Isang magazine lamang ang spare ko sa aking bulsa.

Binuksan ko ang kanyang pinto at inasinta ang gulong ng kalaban.

"Bullshit!" I missed. "Driver kaba? Ayusin mo naman ang pagmamaneho." inis kong sabi. Akala ko pa naman magaling siyang magdrive.

"They're firing at us. Kung diretso lang ang takbo ko kanina pa tayo natamaan!" pasigaw niyang sagot. I glared him. "Crap!"

Ibinalik ko ang aking atensyon sa kalaban nang tamaan na naman kami ng bala. May kadiliman na rin ang paligid. I pointed my gun on their gear and hit the trigger.

I saw them zigzagged before they crashed. One down, one more to go. I smoothly shoot their gear again and faced the road in front. Naupo na ako ng maayos saka nilingon si Zero.