"Umudunu kaybetmiş olanın başka kaybedecek bir şeyi yoktur"derdi babam hep,kulak verirdim de ne demek istediğini bir türlü telaffuz edemezdim.Çünkü küçüktüm aklım böyle şeylere erermiydi ki.Karanlığın içinde binbir sorularla bırakılmıştım.Hemde kocaman bir yetim yurduna.O gün annem apar topar eşyalarımı topluyordu.Ağzından bir kelime dahi çıkmıyor sadece ağlıyordu.Soru sormak istiyor dum ama beni tersler diye sesimi bile çıkaramıyordum.Bi anda elimden tutarak beni odadan çıkardı. Merdivenlerden hızlıca inerken bi anda durdum.O hızla belime kadar inen siyah saçlarım yüzüme düştü.Annem o an sadece yüzüme bakmakla yetindi.Yola çıkmıştık neredeyse 1 saattir yoldaydık.İçim içimi yiyordu, nereye gittiğimiz hakkında hiç bir fikrim yoktu.Sadece dışarıda yağan yağmurun arabanın camına vuruşunu izliyordum.Biraz sonra olacaklardan habersiz o siyah masum gözlerimle kaderime gidiyordum.Araba durduğunda kocaman, eski duvarları olan dökük bir binanın önündeydik.Yağmur yağdığından binanın rutubeti burnuma kadar gelmişti.İçime birden korku kapladı.Annem hızlıca bavulu bagajdan çıkardı,elimi sıkıca kavrayıp binanın girişine sürükledi.İçeri girdiğimizde annem müdürün odasının olduğu tarafa yöneldi, bana dönerek "Sessizce kapıda bekle" dedi.Kapının önündeki sandalyeye oturdum, etraftan birsürü kız sesi geliyordu.Burası gerçekten ürkütücüydü. İleride ki duvarın kenarından kahverengi,uzun saçlı,benim yaşlarımda bir kız bana bakıyordu. Bir zaman sonra bana doğru yürümeye başladı, yanıma geldiğinde büyük bir gülümsemeyle "Merhaba" dedi. Normalde doğru dürüst kimseyle konuşmazdım ama kızın sıcak gülümsemesi üzerine bende "Merhaba"dedim."Burada ne yapıyorsun? müdürle birşey mı konuşacaksın ?" bunu nazikçe sormuştu "Hayır annemi bekliyorum" diyerek cevapladım. Kız söylediğim şey üzerine şaşırmıştı."Bir ailen var ve yetimhanede mi kalıyorsun?" Kızın söylediklerinden sonra oturduğum yerde mıhlanmıstım sanki,neredeyse uzun zaman öyle kalakaldım kızın dürtmesiyle "Ha hayır" diyebildim."Yerinde olsam buraya asla gelmezdim burası gerçekten senin için iyi bir yer değil" sırtımı sıvazlayıp hızla koşarak yanımdan ayrıldı.Ben ise hala olayın şoku içindeydim daha 7 yaşındaydım ve böyle bir yerde tek başıma mücadele vereceğimi düşünemiyordum bile.Siyah kömür karası gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı ki annem kapıda suratı asık bir şekilde belirdi.Beni öyle görünce herşeyi anlamış olacak ki hızla önümden geçti.Ne olup bittiğini anlamadan hızlıca annemin peşinden koşmaya başladım yurdun gacırdayan ahşap merdivenlerden üçerli üçerli indim annem ise kapıya doğru hızlı adımlarla ilerliyordu nasıl olabilir de bu kadar acımasızca gidebiliyordu ki.Kapıya geldiğimde durdum annem arabaya doğru ağlayarak yürüyordu o an sadece duruyordum,annem de bana doğru baktı bana döndüğünde suratım da boş bir ifade vardı. Göz yaşlarım yağmura karışıp akıyor, vücudum tirtir titriyordu resmen buz kesilmiştim o an gözüme annemle geçirdiğimiz anlar geldi, beni okşayışı hikaye anlatarak uyuttuğu geceler geldi gözümün önüne. Ne olmuştu da benden bu kadar bir anda soğumuştu,istemsizce "Anne!" Diyerek haykırdım hızlı adımlarla yanına koştum bana belki de son kez sıkıca sarıldı, onun sarı saçlarına son kez dokundum yere dizlerinin üstüne eğilmişti,başımı sıkıca göğsüne bastırıyordu ikimizde hüngür hüngür ağlıyorduk "Anne lütfen beni bırakma!" yağmurun sesinden benim sesim sinek gibi çıkmıştı, annem kulağıma eğilerek "herşey senin için Burcu,herşey güzel olacak" diyerek arabanın kapısını açtı ve hızlıca kilitledi. Bende doğrularak arabanın kulubuna tutundum.Annem çoktan arabayı çalıştırmıştı,araba ilerlerken bende tutunarak koşuyordum. Araba hızlandıkça bende daha fazla hızlandım bir yandan "Anne gitme" diye bağırıyordum araba dahada hızlandı ben gücümün yettiği kadar koşuyordum ki ayağım takılınca yüzüstü yere kapaklandım,o anda ağzımdan tek çıkan şey "Ben bunları hak edecek ne yaptım ".
