‘Vergeet je jas niet!’ riep Sasha bedorven naar mij toe.
Ik knikte als teken dat ik zoiets prachtigs nooit kon vergeten. Ook Sasha trok haar jas aan. Ik maakte mijn outfit af met een sjaaltje, muts en een paar handschoenen. Ontiegelijk koud wat het buiten was! Eind november was het, de zevenentwintigste om precies te zijn. Wow, ik wist niet dat het al zo vroeg kon vriezen en sneeuwen.. Toen Sasha en ik buiten waren, zagen wij de auto van meneer Lovato al parkeren. We gingen tennissen en hij kwam ons dan altijd ophalen. Bij het instappen van de auto, had Sasha vrolijk naar haar vader gezwaaid. Eenmaal in de auto vroeg meneer Lovato ons helemaal onder. ‘En?’ vroeg hij enthousiast. ‘Wat vind je van je nieuwe sjaal, Sash?’
Sasha lachte vriendelijk en veegde een paar kruimeltjes weg van haar mouw. Dat was ook waar. Haar vader had haar gisternacht een verjaardagscadeautje gegeven, dus haar sjaal, terwijl ze eergisteren jarig was. Maar Sasha had me verteld dat zij altijd alles één dag uit moesten stellen vanwege hun werk. ‘Ik vind het prachtig!’ antwoordde Sasha vrolijk. ‘Hij is wel aan de late kant aangekomen..’
Meneer Lovato had meelevend geknikt. Hij reed wat sneller dan voorheen, wat grotendeels kwam doordat de straat ietwat gladder was: dat kon je ook wel verwachten, want 's nachts had het geregend en kort daarna gehageld en gevriesd. Ook hadden ze in het nieuwsbericht verteld dat er een grote kans was dat er vandaag een sneeuwbui ging uitbarsten. Goddamn gelijk hadden ze. De hele stad leek een superdikke witte deken over zichzelf getrokken te hebben.. Gelukkig was de vader van Sasha al vlug bij het sporthal van de tennisles aangekomen, het was maar zo'n 15 kilometer van ons huis vandaan, maar altijd als het sneeuwde of regende ging meneer Lovato ons brengen en ophalen.
