Multimedia;Nehir Yılmaz
4 yıl sonra
Aynaya bakarak sersem gibi kendimle konuşuyordum:
Artık oradan çıkalı 4 yıl olmuşdu.Acaba Yaprak ne yapıyor?Canım benim.Bana oradan çıkmağa yardım etsede kendisi benimle gelmedi.Bana söylediyi sözler hala kulaklarımda çınlıyor:
"Görüşürüz.Belki de bu seni son görüşüm"dedi bana hüzünlü bir şekilde bakarak.Ben ama itiraz ederek"Nedenmiş o.Sende benle geliceksin.Hadi ne bekliyorsun,gelsene?!"dedim.
"Ben gelmeyeceyim.Annem beni 4 yaşımda bura bırakanda bana bir söz verdi"SENİ BURADAN ALICAM YAKINDA SEN BENİ BEKLE".Ben annemi bekleyeceyim,Nehir.Sıkılmadan,yıpranmadan.10 yıl geçse bile beklerim yine."dedi bana göz yaşlarına boğularak.Müdürün ayak sesleri git gide yaklaşıyordu.Zaman daralmışdı.Yaprakla son bir kez daha görüşdüm,onun kokusunu son kez içime çekib kaçdım.
Yine de anılarıma dalmışdım.Ben böyleyim işde ora girdimmi hiç bir zaman çıkamayacağım gibi hiss ediyorum."Ahhh...olamaz işe geç kaldım."sesli bir şekilde kafama vura-vura söyledim.Çabuk çantamı alıb gitdim.
İşden dönende yolda şirin bir kedi gördüm.Çok ac gibi görünüyordu.çabuk onu kucağıma alıp eve götürdüm.Ona yemek verib sıcak bir yuva düzeltdim.Çok mutlu olmuş gibi görünüyordu.Kediyi rahat etdirdikden sonra kendimi yatağıma atdım.Çok yorulmuşdum."Ahhh....beni benden alan düşünceler,anılar,mucizeler beni ayakta tutan tek sizsiz."Yine düşünceler ve anıları düşünerek mışıl-mışıl uykuya daldım
