Ο Μπασταρδος Πυγμαχος Μου

Η ΑΡΧΉ

Το καλοκαίρι μόλις έιχε τελειώσει, είχα γύρισει από τις τρίμηνες διακοπές μου και ήμουν έτοιμη για μια νέα δυναμική χρόνια γεμάτη διάβασμα και προπόνηση.

Όχι, παιδιά προφανώς κάνω πλάκα, για το μόνο που ανυπομονουσα ήταν να έρθει στο σχολείο μας ο Σωτήρης.

Όταν λέμε Σωτήρης εννοούμε τον ''γοη''του αντιπάλου σχολείου, πρόεδρος στο δεκαπενταμελους και πάει λέγοντας, καταλαβαίνετε. Προφανώς μου άρεσε όλο το καλοκαίρι, όσο ήμουν μακρυά στις διακοπές μου φροντίζα να μιλάω μαζί του μέσο τσατ μέχρι αργά την νύχτα, και τις περισσότερες φορές καταληγαμε να μου αναλύει πόσο δε συμπαθεί την πρωην του και εγώ σαν μαλακάς να κάθομαι να τον ακούω 😊σε αυτή την στιγμή καθήκον μου είναι να σαν κάνω ένα σποιλερ και να σας πω ότι πλέον είναι πάλι μαζί.

Το σχολείο είχε αρχίσει και εγώ καθημερινά παρακαλούσα τον Σωτήρη να πάρει μεταγραφή και μα έρθει στο σχολείο μας, αυτός επέμενε κατηγοριματικα ότι δε θέλει να έρθει αφού στο σχολείο μου φοιτουσε η Έλενα (η πρώην του για όσους δε το έπιασαν).
Ήταν περίπου μέσα σεμπτεμβριου δε μιλούσαμε ιδιαίτερα, η αλήθεια είναι ότι δε προλαβαίνα να του μιλήσω, πραγματικά το πρόγραμμα μου ήταν αρκετά πειστικο, σχολείο, φαι, καπάκι τρις ώρες φροντιστήριο και μετά δύο ώρες προπόνηση, δε ήμουν ακόμα συμβιμασμενη με την ίδεα του φροντιστήριου, το πρόγραμμα έβγαινε με δυσκολία, στο κικ μποξινγκ είχαμε αλλάξει σχολη και από Πειραιά μεταφέρθηκαμε Ρέντη. Έτσι όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχω τον απαραίτητο χρόνο για να ασχολούμαι στο επαρκο μαζί του.
Τα τμήματα στο σχολείο μου διαμορφώθηκαν πάλι καλά ήμουν στην ίδια τάξη και με τις τρις κολλητες μου, αυτό συνεβει γιατί η Όλγα είχε επιλέξει ως μάθημα επιλογής τους φυσικούς πόρους, και μας ανάγκασε να το επιλέξουμε αφού όντως πίστευε ότι η επιλογή των τμημάτων θα γινόταν βάση αυτου, και είχε δίκιο.
Το πρόβλημα που μας απασχολούσε εκείνη την εποχή ήταν ότι η Έλενα ήταν στην ίδια τάξη μαζί μου, περνούσαμε περισσότερες ώρες σχολιάζοντας την κάθε της κίνηση πάρα προσεχοντας στο μάθημα.
Μία μέρα μπαίνει στο τμήμα μας ο διευθυντής και μας ανακοίνωσε ότι τα τμήματα δε θα παραμείνουν όπως έχουν, ξαφνικά με πλημμυρίσε ένα κύμα χαράς ήμουν σίγουρη ότι θα έφευγε η Έλενα από το τμήμα μας, όταν όμως ο διευθυντής αναφωνησε τα ονόματα αντί για το όνομα της Έλενας στην λίστα του, ήταν το όνομα της Ολγας.
Κατάφερα να συμβιβαστω με την ιδέα ότι δε θα είμασταν στην ίδια τάξη, εκείνο το καιρό με είχε προβλημάτισει το όλο ζήτημα, αν και όταν μου εδωσαν την ευκαιρία να πάω στο τμήμα της δε πήγα, μάλλον έφταιγε το γεγονός οτι στο τμήμα της υπήρχε μια πλειοψηφία κοριτσιών.
Οι μέρες περνούσαν ήσυχα, κάποιες φορές έβλεπα τον Σωτήρη στο λεωφορείο αλλά δε προλαβαίνα να του μιλήσω, πήγαινα καθημερινά προπόνηση στόχος μου ήταν και είναι να παίξω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τον Νοέμβριο που θα μας έρθει.
Οπότε τυχαίνε να μιλήσω στον Σωτήρη και του έλεγα για την μετάγραφη μου έλεγε ότι δε υπήρχε περίπτωση, παρόλα αυτά είχα ακούσει από φίλους του ότι μέσα στην επόμενη βδομάδα θα ερχόταν, έτσι ένιωθα τις ελπίδες να σιγοκαινε μέσα μου.

Είναι Τρίτη, μόλις τελείωσα από το φροντιστήριο και έχω φτάσει σπίτι, ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά, δύο δύο, μπαίνω στο δωμάτιο μου, βγάζω μπουφάν, μπλούζα και παντελόνι και προσπαθώ να βάλω την φόρμα του κικ μποξινγκ κοιτάω την ώρα, οκτώ πάρα δέκα, σε πέντε λεπτά πρέπει να πάω στάση, σκέφτομαι ότι δε θα προλάβω, ψάχνω να βρω την κάρτα του λεωφοριου, την βρίσκω, τρέχω στην πορτα και φωνάζω ενα ξερό φεύγω και ακούω την μαμά μου:
-δε θα προλάβεις θες να σε πάω εγώ;
-Όχι μαμά.
Δε επέμενε πολύ, έτσι έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έτρεξα στην στάση, στο τσακ πρόλαβα το λέωφορειο. Ουφ.
Κατεβαίνω στην στάση και προχωράω προς την σχολή, στην διάρκεια της διαδρομής σκέφτομαι τον Σωτήρη μέχρι που περνάω μπροστά από ένα βενζίναδικο και ακούω φωνές, γυρνάω να δω τι γίνεται και κατάλαβα ότι η φωνές απευθύνοταν σε εμένα, οι άνθρωποι που δουλεύουν εδώ προφανώς προσπαθούν να μου κάνουν καμάκι, δε δίνω σημασία ουτουσιαλος είναι μεγάλοι σε ηλικία και ειμαι μόλις 16.

Μπαίνω μες την σχολή και ψάχνω απεγνωσμένα να βρω την δασκάλα μου, δε την βλέπω πουθενά, κατευθεινομαι στο ρινγκ που βλέπω κόσμο και ρώταω την μαργκο που είναι η δασκάλα πριν πρόλαβαει να μου απαντήσει ακούω μια άγνωστη φωνή γυρνάω να δω και βλέπω έναν ψηλό μυώδες τύπο με μαύρη μπλούζα και γκρι φόρμα να κάθεται πάνω στο ρινγκ, στην ίδια θέση που πάντα καθόμουν εγώ, με κοιτάει με ειρωνικό βλέμμα λέγοντας μου
-η κατερινα δε είναι εδώ, τριτες πέμπτες θα κάνετε μαζί μου μάθημα
-και ποιος είσαι εσύ;
-ωω γλυκια μου θα με μάθεις μη βιάζεσαι.
Και χαμόγελασε χωρίς το βλέμμα του να αλλάξει τον τρόπο που με κοίταγε, τον μισουσα ιδη.

Παιδιά είναι η πρώτη ιστορία που γράφω, την ξεκίνησα ξεκάθαρα για πλάκα με τις κολλητες μου😂

Θα χαρούμε να δούμε σχολια και ότι άλλο σχετικό 😂😘