Kocham mojego wroga?!

Rozdział XXIII

( W taki sposób mniej więcej Ash napieprzał Dylana xD )

Dylan rzucił mnie na kanapę i zaczął zdzierać ze mnie ubrania. W pewnej chwili nic już nie czułam, spojrzałam w dół i zobaczyłam Ashtona, który siedział na Dylanie i okładał go pięściami w twarz i brzuch.

- Ashton zabijesz go! - Krzyczałam.

- Widzisz nawet w takiej sytuacji moja dziewczyna mnie wspiera. - Zadrwił Dylan i to był jego błąd. Ash z całej siły uderzył go w brzuch i chłopak zwymiotował krwią.

- Jesteś nikim kurwo. - Wysyczał Ash w stronę Dylana. - Ona już nie jest twoją dziewczyną.

Dylan powoli i sycząc z bólu próbował wstać. Oparł się i ścianę i spojrzał na nas z mordem w oczach i powiedział z pogardą.

- Jesteście tacy beznadziejni. Czy wy myślicie, że ja tak łatwo odpuszczę. Już nigdy się ode mnie nie uwolnisz Sam. - Zwrócił się do mnie. - A Ty głupi chuju pożałujesz, że się wtrąciłeś. - Powiedział do Ash'a.

- Ty pierdolony psycholu! Jak śmiesz jej grozić?! Wypierdalaj stąd zanim Cię kurwa mać zapierdole. - Ashton był już na granicy wytrzymałości.

Dylan tylko uśmiechnął pod nosem i rzucił ,,do zobaczenia" i wyszedł trzaskając drzwiami. Rozpłakałam się i wtuliłam w Ash'a.

- To wszystko moja wina. Chciałam tylko żebyś był zazdrosny, a teraz kiedy jesteśmy szczęśliwi razem on nam grozi. Boże przecież Dylan nie odpuści. - Łkałam jak dziecko w jego koszulkę.

- Kochanie wszystko będzie dobrze. Jutro rano razem pojedziemy na komisariat złożyć zeznania i powiemy twoim bliskim żeby Cię pilnowali. Zobaczysz będzie dobrze. - Uspokajał mnie chłopak. Mocno mnie przytulił i położył broda na czubku mojej głowy.

- Ash nie mówmy nikomu co nas łączy, jeżeli nas coś w ogóle łączy. - Wydusiłam.

- Oczywiście, że jest coś między nami. Kochamy się, prawda? - Zapytał, a ja skinęłam głową. - No właśnie. Dlatego przestań się zadręczać.

- Okej masz rację wszystko będzie dobrze. Chodź na górę do mojego pokoju i poczekaj tam na mnie. Wezmę apteczkę i przyjdę do mojej łazienki i Cię opatrzę.