Di na mababawi

Chapter 18

Chapter 18

Pag bukas palang nang elevator ay tumakbo naa ako papasok sa unit ko na matagal ko ng hindi ginagamit. Hindi ako umuwi doon dahil naalala ko kung gaano ako ka gago ng araw nayon. It wasn't lock and I don't know why may be Rejan had something to do with this. Knowing him.

"El .." I called her name as I search her inside my unit. But after a couple of minute wala parin akong El na nakikita. Wala sa kwarto, kusina o sa banyo. I was so frustrated and I almost lost my hope when I remember a place in here that she really loved to go. Yeah .. alam kong andoon sya.

Tumakbo ako papunta sa elevator, wala akong paki sa mga taong nadadaanan ko. Ang importante ngayon ay makausap at mayakapa ko ang babaeng mahal ko. The elevator is full that's why I need to use the stair knowing na nasa 13th floor ako habang nasa 16th floor pa ang pupuntahan ko, pero pinag walang bahala ko iyon. Bakit puno ang elevator eh 12 midnight na?

Halos kapusin ako ng hangin habang umaakyat sa hagdan, nanalangin na sana andoon sya, na sana maabotan ko pa sya. I reached my destination, I took a deep breath as I open the door. Sumalubong saakin ang preskong hangin na tumama sa mukha ko. Iginala ko ang mata ko at nakita ko ang nakaupong bulto ni El. She's looking at the city light and I saw her puffing her cigarette.

I walk slowly and seat beside her, mukha namang alam na nyang darating ako dahil di na sya nagulat. She's still wearing her gown she wore at the party. "Ang ganda dito no?" Napalingon ako sakanya habang sya naman ay naka tingin parin sa mga ilaw. "Nag simula akong mag punta dito ng araw na makabalik ako galing London. Inisip ko kasi na baka pag binalikan mona ako dito ka mag punta. Diba ganon naman yon? Kung saan mo sya iniwan doon mo rin sya dapat balikan?"

Nag yuko ako ng ulo dahil sa hiyang naramdaman ko. Bakit ang gago ko para saktan sya ng ganito? "Alam mo bang nasayang yong walong taon natin? Naisip ko sana.. sana di mo nalang sinabi yong rason ng pag alis mo kung saan ka nag punta.. kasi ngayon kinakain ako ng salitang sayang" A tear escape pero maagap nya iyong pinunasan.

"Sayang kasi kung sinabi mo.. sana walang nasaktan.. walang nag bago.. sayang kasi nang nasa London ako kaya .. kaya kong puntahan ka sa Greece dahil kahit galit ako ng mga panahong yon. Alam ko sa sarili ko ikaw parin yong hinahanap ko" Humihikbing sabi nya. Ang kaninang luha ay naging iyak na naging hagulgol.

I wanted to punch myself for making her cry. Sumigaw para ilabas ang frustration at galit ko sa sarili ko. "Sorry.. sorry kasi .. kasi naduwag ako kasi di ko alam. I was just seventeen and dependent to Kuya that I don't know what to do" Tumango lang sya sa sinabi ko na para bang naiintindihan nya ako. Pero ako sarili ko mismo di ko maintindihan.

"I am not blaming you for our unborn baby, but yes galit ako sayo.." She look at me and stared directly in my eyes. Her brown eyes is now looking at me with full of hurt. "I lost myself the day I realized na hindi kana babalik.. I started avoiding people afraid that they will hurt me. I wanted to talk to Ate pero marami silang problema ni Kuya Eros.

I don't know what to do. Until one day nasagasaan ako" Natigilan ako sa sinabi nya. Pero mapait lang syang ngumiti sa naging reaksyon ko.

"I was in coma for 1week I guess.. nalaglag yong bata at may namuong dugo utak ko malapit sa ugat na kumokunekta sa mga mata ko. Nalaman kung hindi ako anak ni Daddy na hindi ko kapatid si ate na anak ako sa labas ng totoo kung Tatay. I wanted to end myself"

"What.." Di makapaniwalang tanong ko. Nanlalamig ako sa mga sinasabi nya at lihim ko ng pinaatay ang sarili ko sa loob ng isip ko pero hindi ko maisip na papatayin ni El ang sarili nya. Nagkibit balikat lang sya na para bang wala lang iyon.

"My life was useless for the past 5years until I met Harry" Napahawak ako sa puso ko ng banggitin nanaman nya ang pangalan ng lalaking iyon. "Harry save me.. pero galit parin ako sayo"

"I.. I am sorry.. hindi ko alam, akala ko kasi mas magiging ligtas ka kung malayo ako sayo"

"Yeah. Nakakatawa lang isipin na ng marinig ko yong mga paliwanag mo nawala agad yong galit ko sayo.. Naisip ko, it wasn't your fault after all. Yes you left me, pero hindi lang naman ikaw yong nanakit sakin noon. Hindi ikaw ang bumangga saakin, ang pumatay kay Baby, ang pumili ng magulo kung pamilya" She stood up and look at me.

"A.. anong gusto mong sabihin?" She handed me her hand and a small smile appear on her face.

"Kung sila Mommy nga napatawad ko sa panluluko saakin for 15 years ikaw pa kaya" Unti-unting sumilay ang ngiti sa labi ko hanggang sa sinabayan iyon ng iyak. I reached her hand and stood up.

"Thank you.. thank you God" I hug her tight and close my eyes as I enjoy the heat of her body. It's just so good to be true. I pulled away and look at her face, I gently wipe her tears using my thumb. I rested my forehead her.

"I love you princess.. I love you" I kissed her nose, her cheeks, her forehead and kiss her lips. It was gently and passionate kiss as if savoring the moment.

"I want to take this slowly Ejay..." I nodded.

"So I am princess" I hug her and caressed her back. "Let's take this slowly"

"Mahal kita mahal na mahal kita" I said. Napasigaw sya ng bigla ko syang buhatin na parang bagong kasal,

"Ejay nga.. ibaba mo ako"

"Bukas na natin simulant yong slowly princess. I really want you and I want to rip that dress of yours. Namimiss na tayo ng kama ko eight years narin yong naghihintay" I wink at her and started walking.

"Perv" Kinurot nya ang nipple ko na ikinatuwa ko naman. I know from this day bumalik na sya. Bumalik na si El ko na matagal ko ng naiwala eight years ago.