Yazıyorum sadece yazıyorum. Ağlamak istiyorum. Göz yaşlarım göz bebeklerimde kurtulmuyor. Adete yer çekimine meydan okuyorum. Ağlasam iyi hissedeceğim içimi dökeceğim ama olmuyor. Bağırmak istiyorum. Oda olmuyor. Sesim çıkmıyor. Nasıl çıksın ki onca şeyden sonra...
Yine bir uçurum kenarındayım. Atlamak istiyorum her geldiğimde. Atlamıyorum. Ben bu kadar güçsüz değilim biliyorum.
Ben kim miyim? Ben ölmeyi hak eden bir babanın, ölüme aç olan ve ölüm için her gün yalvaran bir annenin, ölümü çok merak eden 17 yaşında bir kızım sadece...
Evet, ölümü merak ederim hatta severim fakat bu intihar edeceğim veya intiharı sevdiğim anlamına gelmez. Ben gelen ölümü merak ederim. Gidilen ölümü değil.
Belki yaşadıklarım kimlerine göre ağır şeyler, kimilerine göre basit. Ama ben hayatımı seçmedim. Yada onlar beni...
Babasız büyüdüm denilebilir. Çünkü ben daha kundakta sarılı iken bizi bırakmış. Ee tabi annemde kendine gelememiş. Hatta ben 1 yaş civarındayken hastanede tedavi görmüş. Annemle aramda sıkı bir bağ olduğu gibi kopuk bir bağda var. Beni çok seviyor. Bende onu. Benden nefret ediyor bende ondan. Nasıl oluyor diye sormayın,oluyor işte...
Arkadaşlarıma gelirsek. Yok. Hiç. Zaten arkadaş canlısıda değilim. Belki bu yüzdendir. Belkide konuşmak istemediğimden. Bilmiyorum.
Doldurduğum eski kokuşmuş defter yapraklarına bakıyorum. Derin bir nefes alıp akciğerlerime ziyafet çektiriyorum. Malum şehre inince bu havayı bulamayacaklar. Mıhlandığım yerimden zor da olsa kalkmayı başarıyorum. Bu gün son kez benim manzarama bakıp kendimi tembel adımlara emanet ediyorum.
Kısacık oldu ama tanıtım oldu.
Yazım başlama tarihi 29 Ağustos 2016
