The CEO's Woman

Chapter 4

He punched the steering wheel in frustration nang matauhan siya. Nang muli niyang lingunin ito ay wala na ito.

Naihilamos nalang niya ang palad sa mukha nang bumalik lahat sakanya ang mga nangyari mula kagabi.

“Damn it!”

Napansin na niya ito pagtapak palang nito sa bar na iyon. Not because she’s wearing an office attire in a bar because in spite of wearing a corporate dress, you can see her body that he’s sure any woman would envy and any man will desire but because she is so oblivious of the attention she’s getting especially to men and he is no exception.

Wala siyang kamalay malay sa lakas ng dating niya dahil deretcho at taas noo lang siyang naglakad patungo sa pinakasulok na parte ng bar counter na iyon. Hindi rin nakaligtas sa kaniya ang ilang lalaking nag offer ng drinks dito at sinubukang dumiskarte na halatang tinarayan lang nito. He can hurt a man’s ego in less than a minute!

Hindi niya alam kung gaano karaming lakas ng loob ang inipon niya para malapitan ito. Suntok rin sa buwan ang pagkakataon na kausapin siya nito and thank goodness when she did. Because he had the best time just talking to her about anything.

Hindi rin niya alam kung napansin nitong natigilan siya nang unang makita niya ang mga mata nito. Those dark eyes, so dark you can drown in them. He can stare at them all day. Her heart shaped face, perfectly arched brows, long lashes and naturally pinkish supple lips.

And he actually didn’t believe that that woman is the Gabrielle de la Paz!

Just wait Gabby, this is not going to be our last encounter.

Parang zombie nang pumasok si Gabby nang lunes. Ni hindi niya nabati ang mga empleyadong nasasalubong niya na bumabati sakanya ng magandang umaga na hindi niya gawain. She always greet them back or at least smile back at them. Lecheng lalaki yun. Dalawang araw ko na ngang hindi nakita pero di parin maalis sa isip ko.

Ipinilig niya ang ulo at dumeretcho na sa kanyang opisina para tapusin ang mga trabaho niya bago simulan ang isang buwan na force leave na ipinataw sakanya ng boss niya. Tatapusin lang niya ang linggo na iyon at tambay na siya simula sabado.

Siya ang managing head ng Lapus telecom the country’s leading telecommunications company one of Asia’s rising and now starting to build a name in America kaya malaking responsibilidan ang nakaatang sakanya and it’s okay because she loves and enjoys her job.

She works close to the CEO Zoren Lapus kaya naman nakilala na rin niya ito ng lubusan. Four years ago, when she was just a mere emoloyee, he believed in her and up until now she’s so lucky he still trust her.

Itinuring na siya pati na rin ng maybahay nito na parang anak dahil ang anak nito ay siyang namamahala sa Japan office nila kasama ang asawa nitong si Abby. Yes, her friend is my boss’ daughter-in-law. Kaya naman hindi niya natanggihan nang bigyan siya nito ng forced leave nang malaman niyang hindi pa ako umaabsent sa apat na taon ko rito at ni hindi nagalaw ang mga leave ko.

Nadadala na siya ng mga reports at iba pang documents na inaaral niya nang marinig niya ang warning knock pag angat niya ng tingin ay siyang pagsungaw ng kaniyang ever reliable secretary na si Shiela.

“The CEO is here to see you.” Anito sa nanunudyong tingin.

I want to roll my eyes. “Let him in.”

Seconds later, a man in his late fifties entered the room. Zoren Lapus himself, still looking dignified even in his age. His gray hair and fine lines didn’t hide the good looking guy that he is.

“I heard you went to work.”

“Of course sir. Next week pa naman po ang start ng leave ko.”

“Didn’t my wife called to tell you I changed my mind and want it to start today? Ulyanin na rin talaga iyon.”

“Sino ang sinabi mong ulyanin? Kung ganon hindi ko kakalimutang sa guest room ka matutulog ngayong gabi.” Said that sweet voice from the door.

There stood Mrs. Lapus who still looks regal at 50. Hindi ata tumatanda ito.

“Pangga naman.” My boss said and pout.

Goodness! The hight and mighty CEO of one of the country's largeat company just pouted! She wanted to laugh.

Iwinasiwas lang ng ginang ang kamay. Dismissing him. Bumaling ito sa akin.

“I’m sorry hija. Lowbat kasi ako maghapon kahapon. Anyway you start your vacation today okay?” malumanay nitong sabi.

Hindi na niya napigilan ang mapakunot noo. “Sorry sir but I can’t I still have a lot to do para wala na akong isipin pag alis ko.”

“Wag mo nang alalahanin yan ang dami kong empleyado kaya na nila iyan, you deserve this vacation.” Giit ng kaniyang boss.

“But I really can’–“

“Or maybe we could make it two months, right pangga?” baling nito sa kanyang maybahay.

Nanlaki ang kaniyang mga mata. “I actually have a lot of plans to pamper myself today. I have to nake the most out of my month long vacation.” Taranta niyang sabi sabay ngiti na tingin niya’y halatang pilit.

The two threw each other a knowing look.

“Anyway hija, I have this unused privilege card in a resort in palawan na bigay ng isa sa kaibigan ng anak ko at mag-eexpire na. Ayaw ko namang pumunta nang di kasama ang matandang to so I want you to go instead.”

“O-of course, sir, ma’am.”

“Tito and Tita” pagtatama ng ginang.

“Tito and Tita.” Walang imik na tinanggap na lamang niya iyon ata baka maging dalawang buwan nanaman ang bakasyon niya.

Nakita pa niyang ngumisi ang mag-asawa bago nagpaalam nang umalis.

Hinang hina nalang siyang napaupo sa sofa sa kanyang opisina dahil wala siyang magawa.