Ένοχη Κατάσταση (On Hold)

Κεφάλαιο 3

Είχαν περάσει 7 μήνες από εκείνη τη βραδιά. Αφού πέρασε ο πρώτος μήνας, της πρότειναν να μείνει για άλλους 6 μήνες και αυτή δέχτηκε μετά χαράς. Τους γονείς της τους έβλεπε τα Σαββατοκύριακα. Τουλάχιστον δεν την πίεζαν να παρατήσει αυτή τη δουλειά. Εκείνοι από την πλευρά τους, κατά την διάρκεια αυτών των 6 μηνών είδαν την κόρη τους χαρούμενη και ξεγνοιαστη μετα απο καιρό. Και αυτοί δεν είχαν την καρδιά να της το χαλάσουν.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Κοίταξε έξω από το παράθυρο . Είχε αγαπήσει την Θεσσαλονίκη σ'αυτό το τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Θα ήθελε να ξανάρθει... Μετά από δέκα λεπτά είχε τοποθετήσει και το τελευταίο της ρούχο μέσα στη βαλίτσα της. Είχε ζήσει πολλά σ'αυτήν τη μαγεμένη πόλη . Της είχε βγει ο πραγματικός της εαυτός - που καταπιεζοταν τόσο καιρό από τους γονείς της , άθελά τους βέβαια , και από την ζωή της - είχε μεθύσει για πρώτη φορά και γενικά είχε ζήσει εμπειρίες που ποτέ δε φανταζόταν, είχε κάνει φίλους και... Και είχε ερωτευτεί παράφορα για πρώτη φορά. Μέσα από το τελευταίο, είχε μάθει τι σημαίνει αρχικά να του εοσαο αδιάφορος, να μην ξέρει καν την ύπαρξη σου. Έμαθε αργοτερ τι σημαίνει να συναπτεις σχέση με τον πρώτο σου έρωτα και είχε ζήσει τον χωρισμό, το σπάσιμο της καρδιας σε χίλια κομματάκια. Είχε βιώσει την ευτυχία να έχεις φίλους και μια σχέση που μεταξύ σας υπάρχει ένας αμοιβαίος έρωτας και αργότερα, όταν αυτός την είχε ξεπεράσει, βίωσε την μονόπλευρη αγάπη. Όλα αυτά τα συναισθήματα ήταν τόσο ωραία μεν, να σε κάνουν να πονας τοσο πολύ ! Οταν ειχε χωρίσει είχε βιώσει το πένθος της και τα συναισθήματα που την πονούσαν τόσο πολύ και την έκαναν να υποφέρει. Είχε διαβάσει σ'ένα σάιτ σχετικά με τον χωρισμό. Έλεγε : "Κάθε χωρισμός λέμε ότι είναι ένα μικρό πένθος, ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε τον άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μας χωρίς την θέληση μας και μας άφησε, θρηνούμε την απώλεια των ονείρων μας, των σχεδίων μας..." Και ένα άλλο που είχε βρει τυχαία... " Ο χωρισμός ελαττώνει τα μέτρια πάθη και δυναμώνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει τα κεριά αλλά φουντώνει τις φωτιές..."

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Κατέβηκε από το αεροπλάνο. " Παράξενο " σκέφτηκε " Γιατί οι γονείς μου δεν έστειλαν αυτοκίνητο; Ξέρω ότι είναι βράδυ αλλά είχαν πει ότι θα στείλουν..." Τελικά, αφού πέρασε λίγη ώρα περιμένοντας μήπως και στείλουν - κάτι που δεν έγινε - πήρε ταξί. Μετά από κάποια ώρα έφτασε σπίτι της. Όλα τα φώτα ήταν κλειστά... " Τι στην ευχή ;; Διακοπή ρεύματος έχουμε ; " ξανασκεφτηκε. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.
"Μαμά! Μπαμπά! " φώναξε "είστε εδώ ; " και κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιο τους.
Ανοίγει την πόρτα και μ'αυτό που βλέπει κοκαλωνει...
Αντικρίζει έναν μαυροντυμενο άντρα και τα πτώματα των γονιών της στα πόδια του...