Mend Her (The KiefLy Trilogy #2)

Prologue

Malamig na simoy ng hangin ang sumalubong sa aking paglalakad. Ang matatayog na kahoy ay nasa dati pa rin nilang pwesto. Malaki ang nabago sa lugar na siyang ikinamangha ko. Marami ng bulaklak dito kesa noon.

May iba't-iba ng kulay ang dating sementado lamang upuan at lamesa dito. Naupo ako sa eksaktong lugar kung saan kami umupo nung una naming punta dito. Humugot ako ng isang malalim na hininga.

It's been exactly 2 years since he left me in this place. Two years of being separated. Two years with no communication. Two years of depression. Dalawang taon na ng iniwan niya akong wasak.

Napangiti ako sa alaalang iyon. This place gave me so much to remember. He gave so much to remember. But I think, everything's enough.

Today, I swear, would be the last. Ngayon na ang panghuli. Ayoko ng masaktan pa. Ayoko ng umasang babalik pa siya sa akin.

I will move on.

Yun ang nasa isip ko matapos ang araw na iyon. I kept myself busy with all the paperworks in the office. Ang Ally's ay malago ng restaurant ngayon. Madami na rin kaming mga branches na ipinatayo. I enjoyed managing it after that day.

Nung una ay di ko masyadong pinagtutuunan ito ng pansin sa dahilang naaalala ko lamang siya dito. Ngunit ngayon ay parang wala na. Wala ng masakit. I guess I've totally moved on.

"Good morning, Ma'am!" bati ng mga tauhang nadadaanan ko.

Ningitian ko sila isa-isa at binati din ng magandang umaga. It's been 2 years after I decided on moving on. Ngunit kahit nakakadalawang taon na ako ay mukha pa rin ng pagkamangha ang nakikita ko sa mukha ng mga empleyado ko. Siguro ganun ako kawasak noon na nag-iba ang ugali ko.

For the past first two years of managing this company since he left, I changed. Nagbago ang ugali ko at alam kong hindi iyon maganda. Siguro dahil sa kalungkutan, galit at alaala ko kasama siya sa opisinang ito noon ang rason kung bakit di ko magawang batiin ang mga tauhan dito ng isang magandang umaga o ng isang ngiti man lang sa nakalipas na dalawang taon. At siguro iyon na rin ang rason kung bakit manghang-mangha sila.

I went straight to my office and sat directly at my swivel chair. Nilagay ko sa gilid ng lamesa ko ang shoulder bag kong dala. Piles of papers were on my desk. Nilapit ko ang tambak ng papel na kailangan ko pang basahin at pirmahan.

Nasa pang labing-dalawa na akong papel na babasahin ng may kumatok sa opisina ko. It must be my secretary.

"Valdez!" sigaw ng tao sa hamba ng pintuan.

"Excuse—" I was about to scold Erica, my secretary, for shouting so loud, but I was shocked to see a familiar face.

Umaliwalas ang mukha ko nang makita ang mukha ng bagong dating. It's been 3 years since I haven't seen her. And it is all because I want to be isolated from my friends since I can always remember him when I'm with them. Especially with this girl who always helped me.

Dali-dali akong napatayo sa pintuan at niyakap siya nang napakahigpit. Isang patak ng luha ang kumawala sa aking mata. I missed my friends.

"I missed you, Lau." saad ko at sinundan ng isang sapak na nagpa-aray sa kanya.

"Lalo naman ako. You've been not the same Alyssa since—" she said but I cut her off.

"Oops! Tama na. I know and I'm sorry. But hey, I'm back. Back to the same Aly you had years ago." I cheerfully said.

Nagtawanan kaming dalawa sa sinabi ko. Naupo kami sa sofa ng opisina ko at saka nag-usap. Catch-up ng mga nangyari sa buhay namin ang nangyari.

"By the way, next week is my wedding and I want you as my maid of honor. Will you?" she asked.

Nagulat ako sa balita niya. Magpapakasal na pala sila ni Von. Geez! I am so late about the news. If I have some free schedules, then I'd like to meet and have a little chit-chat with my friends.

But wait! What did she asked me again? Ako? Maid of honor sa kasal niya?

"I can't." nauutal kong tanggi.

It's not that I don't like to be a part of her most special day, it's just that, I don't think I deserve that role. I mean, we've been great friends way back in college, but I know there could be other girls out there who was with her for the past years I missed.

"Ly, please?" mahinahon ang kanyang boses na nagmamakaawa.

"I missed half of your life and you're here today asking me to be your maid of honor. You're cra—" I tried to explain but she cut me.

"I don't care what you missed. All I need is you and your yes. Please?" she pouted after saying that.

Patuloy niya akong kinukulit habang nag-iisip ako. Dahan-dahan na lang akong napatango sa sinabi niya. What can I do?

"Yes!" masaya niyang sabi. "Thanks Ly." she said and hugged me.

I wasn't prepared for the event, obviously. The gown I'll be wearing is rushed. Kaya nung pagdating ng araw ng kasal niya ay kabadong-kabado ako. The six-inched heel added to the pressure I was feeling inside.

"Okay, ready. The ceremony will start in a minute." the organizer announced. "Pumuwesto na kayo." dagdag niya.

Nagsimula na kaming magkumpulan sa likod. The bridesmaids looked stunning in their uniform gowns. Little children who acted as the flower girls looked so cute and adorable.

Isang bonggang kasal ngang maituturing ito. The place is well organized and designed. This is one of my greatest dream ever since. Pero hindi na siguro kailanman matutupad pa ito.

In the blink of an eye, the whole event srarted. And in the blink of an eye, I saw him pat Von's shoulder as if congratulating him. Akala ko talaga panaginip lang ang lahat. Pero nung sinubukan kong kumurap at tingnan ulit ang direksiyon kung saan ko siya nakita ay nandoon nga siya.

His physical aspects changed a lot. I shook my head at the thought. Di ko na dapat ito naiisip ngayon. I directed my eye to another place.

"Mommy! Mommy!" boses ng batang lalaki ang narinig ko.

I looked around to find him. Karga-karga siya ni Jovee habang umiiyak at papalapit sa akin. Kukunin ko na sana si Kien nang bigla akong tinawag ng photographer para daw sa isang picture.

I gestured Jovee to bring Kien in the car. Makakatulog siya doon ng kumportable. Dali-dali akong nagpunta sa altar kung nasaan ang bagong kasal. Laking gulat ko nang makita ko siya roon. Hindi ko alam kung ano na ang hitsura ko pero ramdam ko ang kabang pilit tumatakas sa aking dibdib.

Chill, Ly. What the hell is wrong with you? Asik ko sa sarili ko.

Buong pictorial ay tulala ako. Sinusunod ko na lamang ang lahat ng sinabi ng photographer. Nanginginig ang buong sistema ko lalo na nung nagdikit ang mga balat namin. Pigil ang paghinga ko sa buong pangyayari.

Saka palang ako maluwag na nakahinga ng matapos na ang pagkuha sa amin ng litrato.

Bumaba ako at hinarap ang bagong kasal para magpaalam muna saglit.

"Puntahan ko lang muna, Lau. Umiiyak kasi." paalam ko sa kaibigan ko. "Congratulations, Mr. and Mrs. Pessumal." bati ko ulit sa kanila na ikinatuwa nila.

Tinanguan nila ako na naging hudyat ko para umalis sa lugar at mapuntahan si Kien. Nang mahagilap ko si Jovee ay magtatanong na sana ako sa kanya kung nasaan na si Kien ngunit nabigla ako ng hinalikan niya ang pisngi ko.

Nagulat ako sa inasta niya ngunit sinapak ko na lang siya at tinawanan. Sabay kaming lumabas ng simbahan at nagpunta sa kotse ko. Doon ay nakita ko ang himbing na tulog ni Kien. Ang kanyang mukhang ay may bakas pa ng luha. Hinaplos ko ang buhok niya at pinagmasdan siya.

"Salamat nga pala." saad ko kay Jovee. "Nga pala, ba't mo ginawa yung kanina?" kuryoso kong tanong.

Tumikhim siya sa tanong kong iyon. Tiningnan niya ako sa mata at saka siya napabuntong-hininga.

"He was looking at you intently a while ago." he said.

Nung una ay di ko agad nakuha ang gusto niyang iparating. Ngunit naintindihan ko rin siya nang lumaon.

"I had move on. Don't worry. I think we're on the same page." I smiled.