Ερωτευμένος με την Κόρη του Εφιάλτη

Κεφάλαιο 1o (διορθωμένο)

Κωνσταντίνος

Από τότε που έκλεισα τα έντεκα μου χρόνια, υπέφερα από μία περίεργη περίπτωση υπνοβασίας. Κάθε βράδυ, στις 3:15 τα ξημερώματα σηκωνόμουν από το κρεβάτι, και όντας ακόμα κοιμησμένος έπεφτα στην πισίνα του σπιτιού μου. Πάντοτε με ξυπνούσε η επαφή με το παγωμένο νερό κι επέστρεφα τρέχοντας στο δωμάτιο μου.

Από ένστικτο δε μίλησα ποτέ σε κανέναν για αυτή την ανωμαλία. Και σταδιακά, συνήθισα στο διακεκομμένο ωράριο ύπνου. Φοβόμουν την αντίδραση της υπερπροστατευτικής μητέρας μου και του ορθολογιστή πατέρα μου. Για αυτό έμαθα να κρύβομαι και να αντιμετωπίζω κάθε απρόοπτο.

Τίποτα όμως, δε θα μπορούσε να με έχει προετοιμάσει για αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα.

Ήταν καλοκαίρι. Αύγουστος. Ένας μήνας πριν την έναρξη της νέας και τελευταίας σχολικής χρονιάς. Για πρώτη φορά, η παρέα κατόρθωσε να πείσει τους γονείς να μας αφήσουν να πάμε μόνοι διακοπές.

Εγώ δεν είχα κοιμηθεί ποτέ εκτός σπιτιού. Δεν ήθελα να βρεθώ στη δύσκολη κατάσταση να χρειαστεί να εξηγήσω σε κανέναν το πρόβλημα μου. Κανονικά θα έπρεπε να βρω μία δικαιολογία, να κατηγορήσω την άρνηση των γονιών μου και να απαλλαγώ από το ταξίδι. Ωστόσο, κάτι η επιμονή τους, κάτι η ίδια μου επιθυμία να φερθώ για μια φορά σαν φυσιολογικός έφηβος, δε μου άφησε επιλογή.

Είχα εκλογικεύσει την κατάσταση. Εάν έβαζα στόχο να κοιμάμαι μετά τις τρεις και μισή, δε θα είχα πρόβλημα.

Και πράγματι, οι πρώτες οχτώ μέρες των διακοπών ήταν καταληκτικές. Η Χίος ήταν εξαιρετικός προορισμός και φυσικά εμείς δε χαρήκαμε μόνο τις θάλασσες αλλά και την ελευθερία μας. Ποτά, ξενύχτια, εκτόνωση. Όλοι χρειαζόμασταν ένα διάλειμμα αφού κάναμε φροντιστήρια όλο τον Ιούλιο.

Το τελευταίο διήμερο είχε αποφασιστεί να το περάσουμε στα Ψαρά. Εκείνη η μέρα, η προτελευταία των διακοπών φαινόταν από την αρχή πως θα είναι άτυχη.

Εγώ δεν είχα κλείσει μάτι την προηγούμενη νύχτα, καθώς πήραμε το καραβάκι, ένα πανάρχαιο σιδερένιο πλεούμενο, με το ανάγλυφο όνομα «ΚΥθΗΡΑ» στις έξι το πρωί και βρισκόμουν σε υπερένταση.

Φτάσαμε στα Ψαρά, στις δέκα. Και από εκείνη την ώρα δεν έπαψε να βρέχει καρεκλοπόδαρα και να λυσσομανά ο πιο παγωμένος άνεμος. Κάναμε αγώνα να φτάνουμε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο που είχαμε κλείσει και φυσικά δεν μπορούσαμε να περιηγηθούμε όσο θα θέλαμε στα στενά του γραφικού νησιού.