FAVORI IZMIR (ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ)

Εισαγωγή

Πολλές φορές στο Σερμπετογλέικο αρχοντικό,άνδρες και γυναίκες,νέοι ή μεσήλικες,γλεντούσαν πίνοντας,τραγουδώντας,χορεύοντας.Όλοι αφέντες στα σπίτια τους,μα ακόμη και πολλοί αφέντες να μαζευόντουσαν σε μια από τις περίφημες αυτές δεξιώσεις,μόνο οι Σερμπέτογλου ξεχώριζαν.

Φυσικά,σαν οικοδεσπότες που ήταν,φρόντιζαν να συζητούν ή ακόμη και να χορεύουν με τους καλεσμένους τους.Οι συζητήσεις ήταν σχεδόν πάντα σχετικές με την Μεγάλη Ιδέα,που βασάνιζε όχι μόνο τα μυαλά των Ελλήνων της Ελλάδας αλλά και των κατοίκων της Σμύρνης,τουλάχιστον του ελληνικού πληθυσμού της.Οι Σερμπέτογλου παρότι είχαν νταλαβέρια με τους Τούρκους,ήταν θερμοί πατριώτες,αγαπούσαν το κάθε τι ελληνικό και το πάθος για την απελευθέρωση φούντωνε μέσα τους.

Ο Δημήτριος Σερμπέτογλου ήταν ο αρχηγός της οικογένειας,έχοντας αποκτήσει έξι γιους και δύο κόρες.Αυτός και η γυναίκα του,η Σεβαστή,ήταν χαρούμενοι άνθρωποι που λάτρευαν τη ζωή,η οποία τους είχε ενώσει και τους είχε δώσει τους αγαπημένους τους απογόνους,ότι πολυτιμότερο για εκείνους.Φιλόξενοι και ευγενικοί με όλους,γνωστούς ή αγνώστους.Αλλά και τα παιδιά τους,δεν πήγαιναν πίσω!

Πρώτος γιος και κανακάρης τους,ο Σπύρος.Έλληνας με τη κάθε σημασία της λέξης,είχε μεγαλώσει με την Μεγάλη Ιδέα χωμένη βαθιά μες τη ψυχή του.Αγαπούσε πολύ τις αδελφές του αλλά είχε κάποια μικρά ελαττώματα.Τι μικρά εδώ που τα λέμε!Ήταν αυτό που λέμε "γυναικάς" και ιδιαίτερα οξύθυμος,αν και μια μεγάλη χαρά τα επισκίαζε αμέσως - τουλάχιστον το τελευταίο γιατί η μεγάλη χαρά που αναφέραμε ήταν οι...γυναίκες.

Η Φωτεινή ήταν το δεύτερο παιδί τους,η πρωτοκόρη.Ήθελε να παντρευτεί και να είναι νοικοκυρά στο σπίτι της,μιας και είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια,δεξιώσεις και κουταμάρες,όπως έλεγε.Είχε βάλει στο μάτι κάποιον νέο αλλά ο μόνος που το γνώριζε αυτό το μυστικό ήταν ο μικρός αδελφός της,ο Γιώργος.

Ο Γιώργος,φημισμένος γιατρός της Σμύρνης,αν και μόνο είκοσι επτά χρονών,ήταν ο μόνος παντρεμένος από τα αδέλφια του.Είχε παντρευτεί μια όμορφη Κρητικιά,τη Μελίνα,που την λάτρευε κυριολεκτικά.Όλα όσα έκανε τα έκανε για εκείνη.Και αυτή του τα ανταπέδιδε με διάφορους τρόπους.

Έπειτα ο Ηλίας.Ευγενικός και καλοσυνάτος,πραγματικός Σερμπέτογλου και δεμένος με όλα του τα αδέλφια.Πολλές κοπέλες τον θέλανε και όλες διέκριναν μέσα του την αγάπη που έδειχνε σε όλους,αλλά μερικές αυτήν την αγάπη την ζητούσαν μόνο δική τους.Αλλά εκείνος τυφλωμένος από έρωτα για την μεγάλη κόρη ενός καλεσμένου τους,τις άφηνε να ελπίζουν.Αυτό που δεν γνώριζε ήταν πώς με αυτή τη κοπέλα η μοίρα δεν θα τον ένωνε...για πολύ.

Ο Νίκος ήταν ο τέταρτος γιος του Δημήτρη.Είκοσι τέσσερα χρόνια ζωής μετρούσε μόνο μα ήταν παλικαράκι από τα λίγα.Μόνο η μοναξιά του τον έπνιγε καμιά φορά και στρεφόταν στη παιδική του φίλη,Ιωάννα,που την είχε ερωτευτεί παράφορα λίγα χρόνια πριν.Μα βλέποντας ότι ο έρωτας του δεν είχε ανταπόκριση,βυθιζόταν σε άσχημες για το μέλλον του σκέψεις.

Ο Πέτρος,ως ορκισμένος εχθρός των Τούρκων,δεν καταδεχόταν να κοιτάξει έστω κι έναν τους,είτε καλεσμένο είτε όχι.Τα πολλά νταλαβέρια του πατέρα του με τους Οθωμανούς τον έκαναν να ντρέπεται και να ξενυχτάει τα βράδια,μη θέλοντας να δει εφιάλτη με κάποιον Τσέτη να σκοτώνει ένα από τα αδέλφια του.Και αυτή η Μεγάλη Ιδέα που δε έλεγε να βγει από το μυαλό του και που τον έκανε να θέλει να πολεμήσει;Σε λίγο καιρό όμως θα ξενυχτούσε όχι από κάποια πατριωτική σκέψη αλλά από σφοδρό έρωτα για μια κοπέλα από την Πόλη που κάθε άλλο παρά Ελληνίδα ήτανε,μέχρι που ένιωθε ότι σάλευε ο νους του.

Η Μαρίνα ήταν μόνο δέκα εννιά χρονών την εποχή που κατάλαβε ότι οι σπουδές δεν ήταν σημαντικότερες από την αγάπη.Την αγάπη που βρήκε στο πρόσωπο του Κωστή,του φίλου του μεγαλύτερου αδελφού της,του Παύλου.Τον Παύλο τον αγαπούσε πολύ από μικρή μα νόμιζε ότι αν την νικούσαν τα αισθήματα της για τον Κωστή θα τον πρόδιδε.Αλλά εκείνος ήταν ερωτευμένος και δεν τον ένοιαζε πλέον το παράπονο της αδελφής του για το μεγάλο αίσθημα,αλλά μόνο το δικό του...

Ο Παύλος Σερμπέτογλου,είκοσι χρονών παλικάρι,βρέθηκε στου έρωτα το αμόνι από εκείνη τη βραδιά.Την βραδιά της δεξίωσης που έδωσε η οικογένεια του για τον γάμο του Γιώργου.Δεν πίστευε ποτέ ότι τα μάτια του θα αντικρίσουν τέτοια ομορφιά και τέτοια υπέροχη ψυχή.Και εκεί που ήταν ο μόνος που ξεχώριζε στο πλήθος που χόρευε,ένα χαμόγελο έπειτα από μια ματιά που της έδωσε και ξαφνικά η μόνη που ξεχώριζε πλέον ήταν εκείνη...Η γλυκιά του ηρεμία,το πάθος του και ο κεραυνοβόλος έρωτας που έκανε τα δόντια του να τρίξουν,τη ματιά του να θολώσει,τη καρδιά του να χτυπά δυνατά και το κορμί του να τρέμει όσο πιο πολύ την πλησίαζε...

"Θέε μου,άσε με να δω την αγαπημένη μου και πάρε μου τη ζωή ευθύς αμέσως" είπε εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου που οι φλόγες τύλιγαν τη Σμύρνη και εκείνος έτρεχε καταματωμένος προς τη προκυμαία του Καί.