สวัสดีค่ะ เอ้ย!! ครับ ฉันเป็นผู้ชายนะ

ง่วงนอนยามค่ำคืนกับเช้าอันแสนวุ่นวาย

#เซฟเฮ้าส์

อัญมณีก้มหยิบคีย์การ์ดที่ซ่อนไว้ในกระถางต้นไม้มารูดระบบป้องกันเมื่อประตูเปิดออกทำให้ร่างกายที่อ่อนเพลียยืนโงนเงนไปมาสะดุ้งรับรู้ถึงประตูที่เปิดออก ขาเรียวยาวก้าวเข้าเซฟเฮ้าส์พลางหาวอย่างกับคนอดนอนหลายวัน พลางกดสวิสต์ไฟ ส่งผลให้ห้องสว่างจ้าแสบตาไปหมด สายตาคมเหลือบมองนาฬิกาฝาผนังที่บัดนี้ปาเข้าไปตี 2 ไปละ เห็นดังนั้นก็อดบ่นกับตัวเองไม่ได้
"Shit! อะไรกันไปแค่แปปเดียวตี 2 ละ" ด้วยความที่เธอต้องอาศัยคนเดียวการที่พูดคนเดียวจึงไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเธอ
"หาวว โอ๊ยง่วงนอนจังเลย นอนดีกว่า คร่อก" เสียงหวานงังเงียฟุบกับเตียงที่มาถึงเมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

จิ๊บ จิ๊บ เสียงของธรรมชาติยามเช้าที่เป็นเวลาทำงานของใครหลายๆคน แต่สำหรับอัญมณีสาวน้อยวัย 19 ยังคงหลับสนิทต่อไปถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ตื้อดื่อดึง ดึงดื่อๆ (เสียงโทรศัพท์)
อัญมณียังคงกึ่งหลับกึ่งตื่น มือเรียวคลำหานาฬิกาปลุกเพื่อปิดเสียง
(>>เดี๋ยวๆเสียงโทรศัพท์ค่ะลูกก หนูไปจับนาฬิกาปลุกทะไม<<ไรท์) )>>ก็ใครเป็นคนเขียนบทให้นางเอกเอ๋อละย้าา<<อัญมณี )
"อื้มม ฉันปลุกนาฬิกาไว้ตอนไหนเนี่ย อ้าว ไม่ใช่หรอ ว้ากก! เสียงโทรศัพท์"หล่อนตะโกนไปด้วยความลืมตัว แล้วควานหาโทรศัพท์เครื่องราคาเหยียบหมื่นมันจะไร้ค่ามากเมื่ออยู่ในกำมือคนอย่างเธอ หึหึ
"เห้ย!ท่านธวัชโทรมา"
ติ๊ด! (เสียงโทรศัพท์)
"เอ่อ ค่ะท่าน ค่ะๆ เดี๋ยวดิฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"เมื่อวางสายเสร็จ เจ้าตัวรีบจัดการเก็บที่นอน เก็บเสร็จก็ควานหาผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องครัวแทนห้องน้ำบ้าง ลื่นล้มบ้าง กว่าจะถึงห้องน้ำทำเอาเธอระบมก้นรับเช้าวันใหม่เลยที่เดียว ปกติจะมากกว่านี้ด้วยซ้ำ กิจวัตรของเธอจึงไม่เหมือนใครเท่าไหร่โดยเฉพาะตอนรีบนี่แหละ

#เอามาบอกฝันดีกับความเอ๋อนางเอกเรานิดหน่อย ถ้าแป้กขออภัย