Eve geldiğimde amcam içerde uzanmış tv izliyordu. Yüksek bi sesle, "Amca ben geldim, yukarı çıkıyorum." dedim.
Amcam göz ucuyla bana kısa bi süre baktı ve ardından tv izlemeye devam etti. Odama çıkmıştım ve eşyalarımı karıştırırken bi mektup buldum ilginçti, daha doğrusu annemden kalan kıyafetin içinde bulmam acayip geldi. Açtım, ve okumaya başladım. İçinde ;
" Kızım, güzel yavrum bu mektubu bu kıyafetin arasına koymam garip gelmesin em çok bunu giyerdim ve bana bişe olursa bu giysimi alacağını çok iyi biliyordum. İnşallah yanılmamışımdır ve sen şuan bu mektubu bulmuş okuyosundur. Anlatacaklarım senin için üzücü olmasın, bunlar gerçekler. Biz babanla ölmedik güzel kuzum, daha doğrusu biz senin ailen değiliz. Seni amcan küçükken bi cami avlusunda bulmuş ve bizim de çocuğumuz olmadığı için seni biz sahiplendik. Şimdi gitmemiz gerekti çok uzaklara, nedenini sorma evladım çocugumuz olabiliyormuş bi şamsımız varmış, babam bunu duyduğunda daha seni istemedi, küçükkende istemezdi zaten ondan sana karşı fevri davranırdı. Amcan dediğin adama dikkat et ona ve arkadaşlarına güven olmaz bunu sana daha öncede demek isterdim ama baban kardeşinin kötülenmesini istemez. Seni seviyorum ve hep seni kendi kızım gibi gördüm. Görüşürüz yavrum, görüşürüz..."
Bu mektubu okurken çoktan göz yaşlarına boğulmuştum, benden böle bişeyi nasıl saklayabilirlerdi?
Bunu bana nasıl yaptılar? Hiçmi düşünmemişlerdi beni? O kadar büyütüp kenara atmak, üzmedimi gerçekten onları? Hele babam? Onun sevmeme nedenlerini öğrendim şimdi.
Canım acıyo be, çok acıyo...
Aşşagı inmiştim ve amcama hiçbirşeyi belli etmeden mutfağa geçtim, birşeyler atıştırdıktan sonra uyumak için yukarı geçtim. Yatağıma yatmamla gözlerimi uykuma kaptırmıştım zaten...
