Çok değil bundan 4 yıl öncesiydi. Hayat bu ya yaşanılası birşey tam kalmadı derken çıktı karşıma. Öyle çok bekledim ki onu yıllarca. Hiç inanılası değildi bu olanlar. Önceleri inanamadım duyduklarıma. Çocukluk aşkım geçmişim hayatımın en güzel günlerine sahip hayallerimde yaşattığım adam. Meğerse o da yıllarca beklemiş beni bir gurur uğruna ses edememiş iki tarafda. Oysa ne olurdu ki söyleseydi birimiz. Diğeri atlamazmıydı boynuna. Ölesiye tutmazmıydı elini. Hiç unutamadığım o gece. Dolunay ne zaman çıksa anımsarım yine. O günde dolunaydan başka ışık yoktu etrafda. Zor ayırt edebiliyordum gözlerini gecenin karanlığından. Ama bir çift göz degil zeytin dalı sanki. Öyle masum öyle saf bir aşkla bakıyordu ki. Saatlerce öyle durduğumuzu bilirim. Ses çıkmarmadan. Belkide sessizliğin dilini oda biliyordu duyuyordu o an haykırdıklarımı. Sonra sessizliğimizi bölen bir ses "Ben seni çok seviyorum. Kötü bir niyetim yok yıllarca bekledim seni. Ne olur itiraz etmeden bir düşün."
Nasıl itiraz edeyim söylesene be adam. Bende yıllarca bu anı bekledim ama biliyorum ki olmaz. Bi ipte iki canbaz oynamaz. Nasil diyeyim simdi olmaz diye. Hiç sevmemis gibi hiç bekelememis gibi seni.
"Sende biliyorsun ki olmaz. Senle ben olamayız. Ailelerimizi biliyorsun. Heleki yaşam tarzlarımız. Hiç bir yönden uymuyoruz bir birimize üzgünüm"
"Ama-"
"Aması yok uzatma lütfen İSTEMİTORUM SENİNLE OLMAYI."
Allahım ben nasıl olurda böyle bir şey derim. Nasıl yapabildim o an hakim olamadım göz yaşlarıma ardı ardınca sıralandı. Birlikte yürudük köyün girişine doğru. Girişte birlikte olmamız için elinden geleni yapan kuzenim karşıladı beni agladığımı fark edince susmasi icin kesin bir dille kaş göz işareti yaptım. İçim acıyordu öyle ağır konuştuğum için asla affetmeyecektim kendimi. Sonra hayallerimin prensi....
