Sensiz Geçen Yıllarım YANKI *Sahile Vuran Hayatlar yeni ismiyle raflarda*

Sensiz Geçen Yıllarım - YANKI

Kapının zili evin içinde yankılandığında, Helga yavaş adımlarla kapıya doğru giderek açtı. Bende uzandığım kanepeden doğrulmuştum ki kulağıma gelen arkadaşım Lance'nin o neşeli sesi oldu. Yerimden kalkarak kapıya doğru gittim. Kapıda dikilen yakışıklı adama bakarak gülümsedim.

"Gelsene."

"Gelemem, seni dışarı çıkarmaya geldim."

Hava buz gibi soğuktu ve canım hiç dışarıya çıkmak istemiyordu. Bu ülkenin en çokta soğuğunu sevmiyordum. Bu bahanenin Lance'i durduracağını sanmıyordum ama yine de şansımı denemeye karar verdim.

"Hava çok soğuk ve yağmurlu?"

"O kadar da değil, hadi."

Lance bir işi kafasına taktı mı, kolay kolay vazgeçen biri değildi. Mavi gözlerini benden bir an olsun çekmedi. Bende, hala kapının önünde dikilen Helga'ya baktım.

"Hadi git Yankı, sıkılmadın mı evde kalmaktan?"

Lance ve Helga bir olup beni dışarı çıkarmaya kararlıydı. Bende karşı gelmek istemedim ve dolaptan montumu alarak giydim. Helga'nın yanağına bir öpücük kondurdum ve böyle bir şey beklemediği için onun şaşkın bakışları üzerimdeyken evden çıktım. Aramız hala limoniydi. Beni sevdiğini biliyordum bilmesine ama bunu göstermemek için kendini zorluyordu. Çünkü ne kadar Alman vatandaşı olsam da bir yanım hala Türk'tü ve Helga, Türklerden ölümüne nefret ediyordu.

Dışarı çıktığımızda soğuk ve çiseleyen yağmur bir an beni ürpertti, ama aldırmadım. Ellerimi ceplerime soktum, montun yakasını iyice kaldırdım ve yanımda soğuktan hiç etkilenmemiş gibi görünen Lance ile yürümeye başladım. Birkaç yüz metre sonra dışarıda olmanın bana iyi geldiğini anladım.

"Bir şeyler içelim mi?" diye soran Lance'e baktığımda önünde durduğumuz genelde gençlerin geldiği bir kafeyi gösteriyordu.

"İyi olur." Diyerek kapıya doğru yürüdük.

İçeriye girdiğimizde kalabalık ve gürültülü kafede boş bir masa bulmak için etrafıma bakındım. Lance'de siparişlerimizi vermek için sıraya girdi. Sonunda duvar kenarındaki boş masaya doğru yürüdüm. Sandalyeyi çekerek oturdum ve o an masadaki unutulmuş kitaba dikkatle baktım. Belki de bu kadar dikkatimi çekmesinin tek nedeni kitabın üzerindeki yazıların Türkçe olmasıydı. Uzanarak kitabı elime aldım. Yıllar olmuştu Türkiye'ye gitmeyeli. Yavaşça kitabı çevirdim. Adı: Sonsuz Sevgim...

Sonsuz sevgi nasıl olurdu? Her sevginin bir sonu vardı. Bunu kendi hayatımdan biliyordum. Bende sevgimi sonsuz sanırdım, ama bunun gerçek olmadığını en acı şekilde öğrenmiştim. Tam kitabın sayfalarını karıştıracakken koşarak kafeye giren genç dikkatimi dağıttı ve bulunduğum masaya gelerek, Almanca "Pardon o kitap benim." dedi.

Kitabı ona doğru uzattım. Gencin elinde kitap ile kafeden çıkmasına baktım ve o anda o kitabı okumak istediğimi düşündüm. Kitabın elimden alınmasını istememiştim. Sonsuz sevgiyi anlatan yazarı merak ettim. Yerimden kalkarak bunu o gence sormak istedim. Vakit kaybetmeden bende onun peşinden dışarı çıktığımda, elinde kitap olan gencin kaldırımın kenarındaki bir arabaya yaklaştığını gördüm. Onun gelmesi ile arabanın kapısı açıldı, kapıdan görünen kızı dudaklarından öptü ve kitabı kıza verdi. Sonra da diğer tarafa geçerek arabayı çalıştırdı. Hala aynı yerde dikilmeye devam ediyorum. Araba çalıştığı anda bende hemen kararımı verdim ve hızlıca arabaya doğru yürüdüm ama araba ben oraya varmadan hareket etmiş bende arkasından öylece bakmıştım. Birkaç yüz metre sonra trafik ışıkları kırmızıya döndüğünde arabaya yetişeceğimi anladım ve arabanın peşinden koşmaya başladım.

Birden o kitap benim için her şeyden önemli olmuştu. Belki de kaybettiğim sonsuz sevgiyi bulmamı sağlayacaktı. Yolun ortasındaydım ışığın ne zaman yeşile döndüğünü bile anlamadım. O anda tek görebildiğim kavşaktan üzerime doğru gelen kornasına sonuna kadar basan arabaydı. O anda duyduğum tek şey arabanın bana çarpması sonucu kemiklerimin kırılma sesiydi. Bedenimin havalanarak uçtuğunu ve karanlığın beni yuttuğunu hissettim...