- Seulgi, kiedy pojmiesz, że miłość może być odpowiedzią, której tak długo szukałaś.
- Irene, jeśli miłość jest odpowiedzią, to ty nigdy nie byłaś moim pytaniem.
*****
Jeśli kolejny raz wyjdę z domu bez słowa, to mogę się spodziewać, że następnego dnia mój ojciec nawet się do mnie nie odezwie. Ale czy ja cokolwiek od niego oczekuję?
Uchyliłam drzwi jak najciszej się da. Jest już dwudziesta trzecia, przez co na zewnątrz nie widać nawet domów oddalonych o kilkaset metrów. Lodowata, nieprzyjemna mgła otulała moje ramiona. Czas w końcu zrobić coś użytecznego. Coś, dzięki czemu w końcu odnajdę siebie, zrozumiem o co w tym wszystkim chodzi. Zrozumiem o co dokładnie chodzi Kang Seulgi.
Zmierzałam w stronę domu Seulgi. To właśnie tam jeszcze tydzień temu siedziałam obok niej, na starej, lekko zniszczonej sofie. To właśnie wtedy postanowiłam, że wyznam co do niej czuję. To właśnie tam, w gwieździstą noc podjęłam decyzję, której żałuję nawet teraz. Powiedziałam coś czego nie powinnam, a Seulgi zrobiła to, do czego była zobowiązana. Wszystko potoczyło się tak, jak należy. Jednak najbardziej martwi mnie fakt, że nic nie poszło zgodnie z moim planem.
W końcu dotarłam na miejsce. Nie da się ukryć, że osoba do której zmierzam jest właśnie w swoim pokoju. Wszystko na to wskazuje. Jak zawsze nie zamknęła za sobą bramki, dodatkowo światło w jej pokoju nadal się pali.
Pełna napięcia oraz niepewności podeszłam do drzwi wejściowych i po długiej chwili w końcu zebrałam się na odwagę, aby nacisnąć mały srebrny przycisk.
Usłyszałam kroki zmierzające do miejsca, w którym się znajduję.
- Tak? - drzwi się uchyliły a tuż za nimi stała uśmiechnięta Seulgi. Niestety jej uśmiech nie trwał długo, bo w momencie zobaczenia mnie jej twarz niespodziewanie zbladła a kąciki ust obniżyły się.
- Joohyun, prosiłam cię, żebyś więcej tu nie przychodziła.
- Ja... wiem, przepraszam, po prostu wydaje mi się, że musimy porozmawiać.
- Nie mamy już o czym rozmawiać. - zamknęła drzwi.
